Trotse ouders

Een heerlijk normale dag. Ik voel me goed en de hulptroepen zijn er wederom, maar nu voor de gezelligheid. De snot van de ochtend is in de middag verdwenen en het enige dat overblijft is dat mijn neus piept bij iedere ademhaling. Het is niets en het went, dus ik aanvaard de piep en de dag verloopt naar tevredenheid. Het haarwerk lijkt op een cavia als het voor me ligt en ik moet er iedere keer om lachen. Het haarwerk ziet er normaal uit, ik krijg genoeg complimenten en toch zit ik thuis het liefst met bloot haar. Het haarwerk heeft baleinen en deze knellen bij mijn oor, zoals je dat vroeger had als je een haarband droeg. Het irriteert en dan wil je ongegeneerd onder je haarwerk kriebelen, maar dat ziet er nogal vreemd uit en dan realiseer je dat je dat niet kunt doen. Kortom het is nog even wennen. De telefoon is deze ochtend wel 10 keer gegaan en ik heb alle oproepen gemist. Dat pak ik op na de lunch, want eerst eten. We (Yvonne, Willemijn en ik) eten in de middag lekker een soepje en boterhammen en ik lig echt blauw van het lachen om een hilarisch verhaal verteld door mijn zus. Ik kan het niet herhalen, maar ooit zal ik het ergens in verwerken, ooit, niet nu. Zelfs nu ik het opschrijf en het aan Henry vertel hou ik het weer niet droog van het lachen. We hebben echt lol gehad. Mijn moeder komt binnen als we klaar zijn met eten en ze heeft het zweet op de kop. Ze kan niet fileparkeren en heeft haar bolide zo scheef staan en krijgt het niet voor elkaar hem recht te zetten. Ik snel te hulp en als een echte professional zet ik hem keurig in het vak. Yvonne en Willemijn vertrekken, want Willemijn wordt naar school gebracht. Ik vouw met mijn moeder nog even de was weg, zet nog een was aan en zorg dat het eten voor de avond klaar staat. Mijn moeder gaat naar zus Bernadette, die moet met Henk naar de dierenarts en dan kan mijn moeder bij Fienen blijven. Henk heeft gezwellen en veel pijn en de medicijnen hebben niet hun werk gedaan de afgelopen week. Het ziet er voor Henk niet goed uit. Tijdens het dierenartsbezoek blijkt dat het het beste voor Henk zou zijn dat hij rustig inslaapt. Hij heeft veel pijn. Mijn zusje weet dat dat het beste is en laat Henk, trouwe viervoeter Henk, inslapen. Rust zacht Henk en dank voor al je mooie herinneringen. Het verdriet is intens.
Alyssa haalt de kinderen uit school en Teun speelt bij Nick en Puck en Guus spelen met Florine. Ik ben doelgericht op pad, ik wil graag een 2-zits bij de zithoek, want een van mijn doelen is het huis aankleden. Ik zal de komende tijd veel thuis vertoeven, dus ik heb behoefte aan meer aankleding. Dus dozen uitpluizen, schilderijen bij elkaar zoeken en ophangen, genoeg te doen. Rond vijf uur ben ik thuis en kan Alyssa mijn nieuwe look bewonderen. Onderweg word ik gebeld door Collinda, lang niet gesproken en zo ineens hoor ik haar vertrouwde stem. Toeval bestaat niet zeggen ze. Ik had het van de week nog over haar met mijn moeder en nu heb ik haar aan de lijn. Dit soort dingen maakt me zo blij. We spreken af snel een datum te prikken om gewoon weer eens helemaal bij te kletsen. Ik kan er nu al naar uitkijken. Het eten pruttelt en ik loop even naar Monique om de kinderen op te halen. Guus en Puck hebben een prachtige tekening gemaakt bij Florine en Florine heeft een prachtig hart gemaakt met daarin Ameerieka geschreven, het land waar ik dol op ben. Ik ben blij. Viktor zegt nog even persoonlijk dat hij mijn haar vet cool vindt en ik ben trots. Zo leuk dat zo'n jongen dat zo zegt! Thuis gaan we gezellig eten en iedereen eet ook echt goed en kwebbelt er naarstig op los. Puck ligt in een deuk om haar eigen grappen en Teun lacht hard met haar mee. Guus smult van zijn tortilla de patatas en vindt dat lekker. De groentesoep, witlof met aardappels en schnitzel is niet aan hem besteed. Ze hebben allemaal weer een sticker verdiend. Na het eten mogen ze allemaal nog even spelen. Met de computer, dus drie kinderen aan de keukentafel, twee op de laptop en een op de ipad. Nieuwetijdskinderen, voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld. Een dolkomisch gezicht. Ik word gebeld door een oud directeur van Veronica, Ton, die gehoord heeft dat ik ziek ben. Ik spreek hem en zijn vrouw en het is dat ik naar de ouderspreekavond moest, maar anders hadden we nog langer kunnen kletsen. Ik stel deze belangstelling erg op prijs. Bernadette komt en we knuffelen elkaar en de tranen vloeien, we denken aan Henk. Ook de kinderen geven tante Det een dikke knuffel omdat Henk naar de hondenhemel is gegaan. En dan gaan we naar school. Eerst voor Puck, dan voor Teun en als laatste Guus. En daar zitten we dan, we horen de verhalen van onze kinderen aan en we zijn trots. Ze doen het allemaal prima en hebben het erg naar hun zin op school. Wij zijn beiden trots en met name ik ben ook intens blij. Puck en Teun zijn op school hetzelfde als thuis, maar onze Guus is op school verlegen, behulpzaam en nog wat stil. Een totaal ander kind dan thuis. Hij blaast thuis stoom af concluderen wij. Maar trots zijn we zeker als we zien hoe hij kan knutselen en dat samen doet. Onze Guus die komt er wel, evenals Puck en Teun. Tevreden rijden we terug naar huis. Met in onze handen de prachtige rapporten. Morgen starten we dag met drie complimenten, voor Puck, Teun en Guus, onze kanjers. Onze superhelden, ieder op zijn eigen wijze.....