slapen is zalig

ik ga liggen 's avonds en ik slaap, wat een gewaarwording. In alle rust op mijn rug en in een paar seconde volledige ontspanning en slaap ik. Zonder melatonine uit Amerika (daar is deze 5 mg tegenover de maximale 3 mg die hier extra forte genoemd wordt). Een bijkomend voordeel. Mijn zus heeft er een dekbed afgehaald, dus er ligt een veel frisser lenteseizoen op ons :) Ik heb vanacht ook geen zweetaanvallen meer gehad en mijn temperatuur schommelt geweldig rond de 37,5 graden. Ik ben content en kan niet anders dan constateren dat het goed gaat. Voor mij dus geen extra bloedonderzoek, maar er is nog wel een noemenswaardig hobbeltje. Ik ben sinds vanacht erg druk in de weer met de darmperistaltiek, zeg maar. Ook deze ochtend gaat dat lekker door. Kortom een belangrijk aandachtspunt, dus in de gaten houden en als het aanhoudt dan bellen we gewoon de research verpleegkundige Annemarie weer en heeft zij wel weer een pilletje om dit aan banden te leggen. Ik voel me er niet naar van, integendeel, maar zodra ik iets eet, dan ben ik aan de beurt :) En dat is niet het doel, het doel is dat alles wat ik eet voor goede reserves zorgt, want eten moet en rondingen worden toebejubeld. Mooi rond is het motto. Ik ben een boffende knapperd vandaag. De kinderen zijn zo goed bezig, heerlijke rust vanochtend en ze wijzen elkaar op de pictogrammen. Geweldig om te zien en ik complimenteer ze bij elke stap die ze nemen. Dat loopt lekker en dat maakt me weer een trotse knapperd. De rust doet goed. Manlief blijft in een soort stiltestand staan en daar snappen we eigenlijk allemaal maar weinig van. Hij heeft meer ruimte nodig en door naar zijn werk te gaan neemt hij die, echter hij moet ook nu proberen ruimte te nemen in de vernieuwde gezinssituatie. Dit vergt een copingsmechanisme, dus aanpassingsvermogen. De schema's geven al meer bewegingsvrijheid. Alles wat de kinderen zelf doen en de hulptroepen doen geeft meer quality-time. Echter hij kan alleen zelf zorgen voor de aanpassing, niemand - en ook ik niet- kan dat forceren. Hij moet dat doen dat wat hem prettig ligt en dat wat hem het best past binnen de -voor niemand gewenste- situatie. De tijd zal het hem leren en ik moet hierin meer geduld zien te betrachten en dat is nou niet mijn sterkste eigenschap helaas. Ik leer iedere dag en ik leer nu dat ik niet meer voor anderen moet gaan denken, maar voor mezelf en dat is moeilijk, heel moeilijk. Dat hoort dus weer bij loslaten. Gisteren sprak ik met Annemarie, mijn research verpleegkundige uit het Catharina ziekenhuis. Ook zij heeft me op het hart gedrukt dat ik in alle rust moet blijven aangeven waar mijn behoeftes liggen en dat ik ze blijf benoemen. Met mijn omschrijving van mijn werkelijkheid voldoen we samen aan een normale fase van rouwverwerking. Ieder op zijn eigen wijze. Ik loop voor de muziek en hij loopt erachteraan. Ik kan hier zelf weinig aan veranderen, zelfs al ga ik forceren, ik bereik niet het doel van saamhorigheid. Ik kan dus niet veel betekenen en dat is zwaar. Ik gaf haar ook aan dat tot dusver ik me lichamelijk er aardig doorheen sla en dat ik daar niet bang voor ben, maar dat ik het geestelijk zwaar heb. Ze benoemde het zoals ik het zelf niet heb gedufd, maar ze zei, Hanneke je bent op de momenten die jij beschijft gewoon heel eenzaam. En dat is het, mijn dip is niet veroorzaakt door lichamelijk leed, dat is te incasseren, maar is veroorzaakt door een aanval van eenzaamheid. Ik zocht een verklaring in het feit dat ik teveel had gedaan, dat mijn lichaam aan de rem trok, maar Annemarie zei dat als het goed gaat het gewoon ook goed gaat en ik daar inderdaad juist van moet genieten. Ik voel zelf wel of ik moe ben en of ik moet rusten. Ieder genietmoment is er een en zorgt voor energie en kracht. En dat is waar. Ik geniet als nooit tevoren, ben me zo bewust van alles om me heen en dat schijnt ook normaal te zijn voor mensen in mijn situatie. Een boodschap doen is reden voor vreugde, een wandeling maken is pure euforie, een extra pannetje soep en kinderen die lachen is een reden voor mijn hart om het uit te schreeuwen van geluk. Waarom voel je dat nu en heb je dat nooit eerder zo heftig ervaren. En blijft dit voor eeuwig of vergeet je dat als je weer helemaal genezen verklaard bent? Of verander je hierdoor voor eeuwig? Wilma de spirituele dame heeft me gisteren voorspeld dat ik door mijn ziekte en na mijn ziekte veel kan doen met mijn ervaring en dat ik dat ook ga doen. Dat veel mensen hierbij gebaat zullen zijn en ik geloof hierin. Ik geloof dat hier iets ligt voor me voor de toekomst. Nu zit ik midden in mijn eigen wereld, klein, beschermd, geborgen, veilig en heerlijk om in te zijn. Ik zou nooit zonder werk kunnen, riep ik altijd. Nu denk ik veel aan mijn werk, maar niet zozeer vanuit ambitie of willen presteren, maar meer vanuit een sociale context. En dat laatste is dan ook wat ik mis, heel erg mis. Mijn hoofd zit te vol om met organisatieprocessen bezig te zijn, maar mijn hoofd wil zo graag in de sociale context van het werk aanwezig zijn. In mijn hoofd heb ik hier goede ideeën over. Ik wil op vaste dagen gaan en dan ook op die vaste dagen dingen doen, ongeacht wat, zinvolle dingen voor anderen met weinig concentratie, want dat is er even niet, nog niet. En zo borrelt het weer lekker in mijn hoofd. De vogels fluiten weer gezellig om me heen. Mama komt zo en Marjon komt zo, het wordt weer een leuke dag, weer een om naar uit te kijken. Ik ben een boffende trotse knapperd. Terwijl ik dit schrijf belt Nicole en we delen weer veel wijsheden met elkaar.  Nu eerst even badderen en de zuurzakthee staat weer te pruttelen op het fornuis, het wordt een mooie dag......