hulptroepen Powerrrrrrrr

Hulptroepenpowerrrrrrrrrr. Vriendin Yvonne neemt boodschapjes mee en wat lekkers voor bij de koffie. Mama vouwt de was en Bernadette stoomt de vloer, heeft de broodjes, het brood en de vleeswaren meegenomen. Fiene wandelt lekker rond en speelt wat op de  piano en kwebbelt lekker met iedereen, ze is al een hele dame en houd wel van een babbeltje met haar 2,5 jaar jong. Het decor is net het decor van een tell sell reclame, aleen dan in mijn huis. De vloer wordt bacterieënvrij gemaakt. Met een stoompower blaast het apparaat een stoom van 80 graden uit en desinfecteert daar het oppervlak mee. Bernadette is net de witte tornado. Iedereen die dit schouwspel zou gadeslaan, zou direct zo'n stoomapparaat voor thuis willen hebben. Het reinigt bank, vloer, gordijnen eigenlijk alles kan ermee, zelfs de autobekleding. Hulde aan de stoompower en hulde aan Bernadette! Je ziet het verschil direct, de vloer is ULTRASCHOON! Yvonne vertrekt en Bernadette gaat met mama en pa schreur de kinderen uit school halen. Want pa en ma zijn inmiddels ook gearriveerd. Met enorme pannen, een groot gedeelte van de mis en place is in Putten al verricht. Jawel, want ook voor oud Hollandse hutspot is een goede voorbereiding het halve werk en het is weer een werk! Maar al die liefde in het eten die proef je, wellicht is dat het geheime ingrediënt. Verder zijn er krabbetjes (zo noemt oma de ribbetjes of spareribs) en reuzenballen gehakt. Alles om dit weer tot een calorierijk feestmaal te maken en dat is precies wat we nodig hebben, heerlijk calorierijk smaakvol eten. Als de kinderen uit school zijn eten we broodjes en Guus ontfermt zich als grote 'man' over Fiene. Hij smeert haar boterhammen met chocoladepasta en beiden genieten ervan en hebben prachtige chocoladesnorren op hun gezicht. Ze lachen om elkaar en om hun snorren. Het is een lekker stel. Puck, Teun, Guus en Fiene smikkelen van de broodjes, maar ook van de rolletjes worst die ze zo weghappen. Na het eten gaat opa met Puck naar de Warande met oud brood om de beestjes te voeren. Teun gaat bij Nick spelen en Guus gaat fietsen. Al snel wil Guus ook naar opa en Puck en gelukkig is zus Yvonne gearriveerd en zij brengt Guus naar opa. Dan gaat zij voor mij een boodschapje doen en neemt Puck mee. Ze beleven grote avonturen samen en komen terug met Francelle erbij. Gezellig. Guus en ik hebben lekker de Matroos in de Doos gelezen, spannend verhaal. Ma Schreur doet tussen de bedrijven door de badkamers en de toiletten. Het is weer fris en fruitig in huis en ik zat of lag erbij en ik keek ernaar. Pa ruimt de schuur helemaal achter in de tuin op. Dan wil Guus ook buiten spelen, maar al snel is hij huilend thuis. Hij heeft ruzie gehad en iemand heeft hem geslagen. Hij besluit thuis te blijven en ook Teun komt al snel thuis. We gaan kinderspelletjes doen op de iPad, eerst Guus, dan Puck en dan Teun. Wat een talenten en wat hebben zij snel door hoe dat toch allemaal moet. We zitten gezellig op de bank. In de kamer ligt een Dino landschap en Puck schrijft weer in haar boekje. Ma is druk met de pannen en het ruikt zalig in huis, ook Yvonne ruikt even in de pannen. Ze vertrekt met Francelle naar huis. De pianoles van vandaag staat op een laag pitje en we bellen Jeanne de pianojuf even om aan te geven dat het de komende tijd wat anders zal gaan dan normaal. Dan staat het maaltje op tafel en het smaakt voortreffelijk. Guus eet alleen vlees, en Teun en Puck eten de hutspot en de ribbetjes of krabbetjes die Teun steevast of krab noemt of varken :) Dit is weer een oud Hollands recept wat je vast zou moeten leggen, zodat iedereen er van kan genieten. Ik hou van de drukte om me heen, het zet me midden in het leven en het laat me bezig zijn met het nu. Het nu is voor mij belangrijk, niet morgen, maar het nu. Ik zit met mezelf in de knoop en met de veranderende rollen in het gezin. Ik heb er een knoop van in mijn maag en die gaat maar niet weg. Het borrelt diep van binnen bij mij en ik weet dat dat borrelen betekent dat het er uit moet. Ik ga bedenken hoe ik dat eruit krijg zodat het constructief wat bijdraagt aan deze veranderende rollen. Ook dit is een hobbel die je met elkaar moet nemen. Het zijn er zoveel nu, die verdomde rothobbels. De ziekte die je leven binnendringt, binnendringt zonder vooraankondiging. Als die ziekte dan eenmaal binnen is dan moet je dat maar een plek zien te geven in een geforceerd tijdsbestek, want tijd is al een hobbel op zich. Laat staan hoe het dan gesteld is met de acceptatie? Je probeert het te accepteren, maar dat gaat niet makkelijk, want ook hier is geen leerboek voor en vooral nauwelijks tijd. Dan probeer je de ziekte in te passen in je dagelijks bestaan, maar dat is voor ieder lid van het gezin anders. Ik als patient doe het anders als bijvoorbeeld manlief of de kinderen en dat is niet meer dan logisch. Ik onderga en de rest staat machteloos aan de zijlijn, als toeschouwer, overschaduwd door het eigen leed en de eigen persoonlijkheid. Rationeel weet je dat het zo werkt, maar het zorgt voor verwarring. Ik las een artikel in de Happinez en dat gaat erover dat het hele universum een web van trillingen is waarin alles met elkaar in verbinding staat. Je moet jezelf bewust maken van je eigen unieke trillingen en als je dat met elkaar doet en bespreekt dan kun je dus samen op dezelfde golflengte zitten, want je snapt elkaars trillingen zeg maar. Hier thuis zitten we nog niet op dezelfde golflengte. Ik wil hiervoor zo mijn best doen, misschien wel teveel. Ik ervaar het dan ook als een heel complex proces en dat gaat helaas niet zonder slag of stoot. De oplossing is volgens mij ook hier samen sterk, loslaten en toelaten. Het toelaten en aanvaarden van naastenliefde bijvoorbeeld. Klinkt zo eenvoudig maar valt niet mee; voor je gevoel moet je daarvoor onafhankelijkheid inleveren. Klinkt raar, maar zo voelt het. Hup aangeboden krijgen voelt goed, er daadwerkelijk gebruik van gaan maken is moeilijk, je moet er namelijk voor loslaten. In veel dagelijkse situaties zitten geweldige positieve schakels maar vaak zoveel valkuilen. De gulden middenweg is wellicht de jas die ieder past ook bij ons, maar dat betekent wel geven en nemen. Soms geef je wat meer en soms neem je wat meer, alles in de juiste dosering. Eenieder die ooit in een vergelijkbare setting heeft gezeten zal dit herkennen. En los van een te leveren strijd tegen de ziekte kosten deze dagelijkse situaties energie. Een voorbeeld. Ik kom gisteren thuis uit het ziekenhuis en ben blij weer naar huis te kunnen. Ik ben zeker nog niet klachtvrij, maar thuis klinkt in het ziekenhuis als de kers op de taart. Ik kom thuis en zie blije gezichten. In je gedachten is de kers binnen handbereik, daarom is de deceptie des te groter na de terechte vraag van Puck of ik haar dagboek bij me had. Ik had Puck maandag beloofd een dagboek voor haar te kopen met een echt slot. Echter maandagnacht ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Een kind snapt niets van tijd en haalbare taken in een bepaalde tijd, dus ook niet dat ik in het ziekenhuis geen dagboek kon kopen, misschien wel, maar dat was het laatst waar ik in het ziekenhuis aan dacht. De opmerking is niet verkeerd bedoeld, maar zorgt bij mij voor deceptie. Ik leg haar in alle rust uit dat ik in het ziekenhuis heb gelegen en geen tijd heb gehad voor het kopen van een dagboek, maar het voor haar ga doen zodra ik tijd heb en me beter voel. Je verwacht met deze uitleg begrip, maar een kind van zeven heeft dat natuurlijk nog niet en dat hoeft ook niet. Gevolg is dat Puck hele dikke tranen van verdriet heeft en uitspraken doet als 'het is niet eerlijk' en 'beloofd is beloofd'. Op zo'n moment heb je verdriet, verdriet dat je niet laat zien, maar dat er wel is, je lijdt in stilte zeg ik dan. Het is ook allemaal zo oneerlijk en ook Puck heeft hier niet om gevraagd net zo goed als ik dat niet heb. Gelukkig heeft Henry het opgelost door samen met de kinderen de belofte in te willigen, dus het dagboek is er en geschreven wordt er inmiddels. Dit is maar een simpel voorbeeld en laat zien dat iedereen in een andere wagon van de sneltrein zit. We gaan allemaal naar dezelfde bestemming, maar weten elkaar niet altijd echt te vinden in de reis er naartoe. Het gaat niet zonder slag of stoot en daar kun je een boekwerk mee vullen. Hier ben ik met name gevoelig voor en het doet veel met me, het raakt me, ondanks het besef raakt het me diep van binnen. Ik denk en schrijf vanuit mijn eigen perspectief. maar hoe is dat voor mijn man die aan de zijlijn staat? En hoe kun je elkaars trillingen matchen met elkaar en welke trilling gaat dan voor? Ik lijd in stilte en wil dezelfde golflengte vinden. Ik weet niet hoe ik dat moet doen en daarom doe ik maar wat, ik doe waarvan ik denk dat goed is uiteraard in overleg, maar ben volledig de regie kwijt en ik probeer ondanks dat te ordenen en dan wil je dat doen met dat wat het dichst bij jezelf ligt en in mijn geval is dan het sleutelwoord SOCIALE CONTEXT. Ik wil toeschouwer zijn van dagelijkse rituelen, ik wil niet vereenzamen, ik wil mensen zien, ook al zal ik niet altijd onderdeel zijn van de context. Ik wil het leven zien, proeven en ervaren, dat ben ik. Maar past die ik in het gezin, want dat betekent nogal wat. Ik ben zoekende en velen lotgenoten zullen de zoektocht kennen. Ik onderga en ik onderga positief, zij het soms lijdzaam in stilte, toch zal ik moeten blijven praten, niet alleen ik, maar ook de mijnen. Samen komen we er wel, want zoals ma zei bij het weggaan: het komt goed meid en die intens liefdevolle blik die we hadden zei meer dan duizend woorden. Het komt goed, alles komt goed, ik ben er van overtuigd, dit varkentje gaan we samen wassen.