woensdag 8 februari 2012

Ik heb zo'n medelijden met Teun. Hij is ziek en het begon met gesnotter, maar vanacht ik er ook enorme buikpijn. Hij stond aan mijn bed om kwart voor drie. Ik was niet helemaal helder en manlief nam de taak op zich van zieke Teun. Toch werkt een slaappil dan niet meer, je kind die je hoort, die hartsslag, die ooit uit je is voortgekomen is sterker dan een slaapmiddel. Ik hoor zijn kreunen en zijn pijn en ik voel dat hij wil praten. Ik vraag hem waar hij last van heeft en mijn stem klinkt zwaar en sloom. Hij zegt van mijn buikje mama, misschien heb ik wel honger want hij gromt ook een beetje. En zegt hij ik heb dorst, mag ik ijsthee. Dat wordt door manlief geregeld. Dan is het even stil. Om vijf uur heeft hij zo'n buikpijn en moet hij een poep doen. Teun en Henry gaan daarna in Teun's bedje verder slapen, zodat ik nog wat rust kan pakken. Ik val in een slaap, een lichte rare slaap en heb het idee dat mijn hoofd in een kreukel ligt. Ineens hoor ik zeggen, ik breng de kinderen weg en Teun kruipt ziek naast me in bed. Ik slaap nog even en besluit dan in een warm bad te gaan liggen. Daarna lopen we samen naar beneden. Op de trap zegt hij ik denk dat ik moet spugen. Hij hoest verschrikkelijk. Ik zeg hem probeer door je neus in en door je mond uit te ademen. Eenmaal beneden in de hal zegt hij de spuug mama! En golven spuug volgen, in 4 etappes komt zijn melk van de ochtend eruit. Ik ben trots op mijn mannetje zonder klagen is het eruit. Ik knuffel hem en zeg dat ik het zo naar voor hem vind. Ik geef hem een schoon truitje en maak de vloer schoon. Ik leg hem op de bank en zetten een emmertje bij hem neer en een beker ranja. Ik geef hem een kus op zijn hoofd. Ik loop naar de keuken en moet nog eten. Ik bel met Caprice en dan maak ik een kop thee, maar daar staat Yvonne al. Ze komt binnen en vraagt hoe het is en daar zijn de waterlanders al. Ik ben zo blij dat ze er is. Ze heeft een appeltaart gebakken en deze is voor ons. Hij ruikt heerlijk! Ik doe mijn verhaal en dan ben ik het kwijt. Yvonne is een en al luisterend oor. Ik ben het kwijt en drink mijn thee. Ik ruim de vaatwasser uit en Yvonne gaat in de werkhouding. Was doen, droger uitruimen, strijken. Ik hoor dat de voordeur opengaat en vriendin Yvonne staat op de stoep met een enorme mooie bos bloemen. We omhelsen elkaar en ik ben blij dat ze er is. Ik zeg je valt met je neus in de boter want Yvonne heeft een appeltaart gemaakt. We drinken een theetje en eten een appeltaartje en hij smaakt zalig..... het is tevens mijn ontbijt, niet echt gezond, maar het is er niet eerder van gekomen te eten. Het is zo'n ochtend die je wederom niet zo had kunnen bedenken en uit willen stippelen. Teun ligt op de bank, TV aan en is stil. Als Teun stil is is het niet goed, net zijn moeder :) Yvonne en ik praten en zus Yvonne strijkt de sterren van de hemel. Mijn oom komt het pad op lopen en binnen, hij wilde even checken of alles OK is. Ik lach naar hem en zeg dat het vandaag echt anders is dan maandag en ook oom Albert wil een kop thee, echte Engelse thee met melk. De tijd vliegt voorbij. Henry komt thuis omdat hij me telefonisch niet te pakken kreeg en we zitten gezellig zoals vroeger thuis aan de keukentafel, koffie, thee en praten over allerlei zaken des levens. Yvonne vertrekt om haar toffe peren uit school te halen en oom Albert gaat naar huis voor de warme hap. Yvonne blijft en mama is er inmiddels ook en de lunch wordt voorbereid. Henry haalt Puck en Guus uit school en komt thuis met alleen Guus. Puck is spelen bij Yara. We eten pizza en brood. Daarna de boel aan de kant en Yvonne heeft ook de badkamer en de toilet een beurt gegeven. Ze gaat en ik kan haar niet uitdrukken hoe fijn ik dit vind allemaal, ik voel me trots en blij en ben zo blij dat ik weer hier in het Zuiden van het land woon. Ik vraag me af hoe dit zou zijn geweest als ik nog in Zeewolde had gewoond. Teun moet weer spugen en hij is echt ziek. Ik geef hem domperidon en paracetamol en hij ligt nog heerlijk op de bank. Samen met broer Guus kijken zij naar de tv. En mama en ik zitten aan de keukentafel, het centrale punt en het kloppend hart van het huis. Het eten is prefab en dan staat er een man zoekend voor ons huis. MIjn moeder zegt dat hij op zoek is naar iets. Ik loop naar de deur, maar zie niets. Dan ineens wuift hij naar mijn moeder. Hij loopt naar zijn auto en komt met de mooiste rozen ooit. Wit en rood. Mama neemt ze in ontvangst en ik lees het kaartje en schiet vol, mijn oud-collega's van Veronica. Dat voelt als familie zeg ik tegen mama en samen lopen we naar de keuken op zoek naar een mooie vaas, want ik kom nu echt vazen tekort :) Ik ben blij en wil ze bedanken en zal dat doen via de mail, want als ik ga bellen komt er alleen maar snikken uit vrees ik. Ik zeg tegen mama dat Marianne vast deze opdracht aan de bloemist heeft gegeven. Mijn hart springt op en ik denk aan mijn fijne Veronica, het Veronica waar ik altijd zo graag was en waar het nog steeds voelt als thuiskomen als ik er binnenloop en tranen vallen........Ik heb 7 gemiste oproepen. Ik ben moe. Ik zal straks kijken of ik er aan toe kom, maar ik ben dankbaar voor alle belletjes en alle lieve woorden dat maakt een mens oersterk, echt oersterk. Een kracht die onbeschrijfelijk is. Die voel ik en die wil ik houden. Ik besluit te schrijven nu en vandaag niet meer te schrijven. Het was een mooie dag, een dag met zon, een zon die Eva heeft laten schijnen! We gaan de avond rustig in en hopen op een nachtrust en zullen morgen samen sterk staan in het Catharina Ziekenhuis.