donderdag 2 februari

Guus is weer beter en gaat weer naar school. Henry brengt de kinderen weg en ik heb nu tijd, tijd helemaal voor mezelf. Ik ben dat niet gewend. Ik heb de laatste jaren zelden tijd voor mezelf gehad. Tijd is een kostbaar goed, tijd heelt wonden en tijd geeft mogelijkheden om dingen in perspectief te zetten, tijd zorgt voor toekomst en tijd kent verleden. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Waar sta ik nu en hoe ben ik hier gekomen. Eigenlijk heb ik een goed leven. Ik heb samen met Henry de zaken goed voor elkaar, ik doe wat ik leuk vind en ik heb 3 ontzettend lieve en voorbeeldige kinderen. Ik klaag af en toe steen en been omdat ik vind dat ik te druk ben, maar doe er in feite te weinig aan om dat om te gooien. Dit houdt dus in dat ik dol ben op die drukte en dat is niets voor niets als ik mijn leven onder de loep neem. Ik ben een hoog sensitief persoon en kan dus heel goed voelen, echter zorgt dat gevoel ervoor dat ik heel kwetsbaar word. Deze kwetsbaarheid wil ik niet graag aan mensen tonen, dus kan ik kwetsbaarheid heel makkelijk maskeren. Als je in de drukte schiet is er geen tijd om te voelen en gaat eigenlijk alles vanzelf door. Heel makkelijk, maar wel een vorm van struisvogelpolitiek :( Tot op heden heeft het mij goed op weg geholpen. Papa overleed toen ik 19 was aan kanker. Ik studeerde toen in Utrecht en maakte van deze bedreiging een kans om een nieuwe start te maken. Niemand in Utrecht kende mijn leed en mijn verdriet, dus dan was het er niet. Ik ging een leuk leven tegemoet, met veel plezier, leuke mensen en af en toe mijn verdriet dat ik deelde met toen al mijn Henry. Ik stopte mijn verdriet niet weg, maar ik maakte het beheersbaar en klein en haalde het pas naar voren als het controleerbaar was. Ik was en ben een bezige bij. Ik werd lid van een vereniging, zorgde voor functies in commissies om zo het bedrijfsleven te bombarderen met stageverzoeken van communicatieverbeteraars :) Mijn ziel en zaligheid kon ik er in kwijt. Ik ging met vrienden stappen, feesten en plezier maken. Mijn leven in Utrecht was leuk, vol dynamiek en nooit vervelend. Ik studeerde en werkte tegelijkertijd en mijn urenbelasting was hoog. Los van al die uren was ik ook de avonden en soms zelfs nachten op pad en altijd energiek, ik was NOOIT moe :) Nu ik er op terugkijk, denk ik gouden tijden, had ik niet willen missen. En vanaf dan voltrekt zich de rest van je verdere leven, je gaat samenwonen, werken, koopt je eerste huis en eigenlijk bleef ons leven zoals het ook was in de studententijd. Druk, veel op pad, op reis en altijd omringd met veel mensen. Je besluit te trouwen (voor mij een heel moeilijk besluit, omdat de belangrijkste man in mijn leven , mijn vader hier dus niet bij zou zijn, ik heb daarom nog steeds mijn eigen naam :)) En dan ergens komt het eerste hobbeltje en dat hobbeltje betrof in mijn geval mijn rechteroog.  Van de ene dag op de andere kreeg ik een vervormd zicht in mijn oog. Ik zag de lol er wel van in en het leek of iedereen ET geworden was, met van die brede gezichten. Als ik mijn oog afplakte had ik er geen last van. Dus ik liep op mijn werk met een pleister op mijn oog of een geeltje en kon zo prima vooruit. Ook toen ging ik direct naar de dokter en weken van ziekenhuisbezoeken was het gevolg. Een heel zeldzame oogziekte die maar 200 mensen in Nederland hadden had ook mij getroffen. Tja, na een laseroperatie en permanente schade mbt mijn centrumzicht kon ik het leven weer aan. Ik mocht een hele poos niet in de auto rijden, maar nadat het lichaam zich had aangepast aan de nieuwe situatie kon ik weer gewoon door. Voor mij geen reden tot sippen, ik zie minder dan een gemiddeld persoon, maar ik zie alles wat ik moet zien :) en ondervind eigenlijk geen hinder in het dagelijks leven. Los van het feit dat ik af en toe een gevaar op de weg ben, maar dat was ik daarvoor denk ik ook al, niet voor niets dat ik er 6 keer over heb gedaan om mijn rijbewijs te halen, zelfs gezakt ben voor een staatsexamen en pas geslaagd ben door af te rijden bij het kleinste CBR dat Nederland rijk is :) Als ik weer terug ga naar de tijd dan ben ik inmiddels 34 jaar. De vraag of Henry en ik kinderen willen speelt en eigenlijk ben ik overtuigd van het feit dat ik geen kinderen wil. Daarbij is er twijfel gezien het feit dat extra druk op mijn ogen voor bloedingen kan zorgen waardoor ik blind zou kunnen worden. Mijn zwager Jan woonde destijds met zijn familie in Kansas en het toeval wilde dat zijn buurmand Gurinder Singh een oogspecialist was en alles wist van mijn oogziekte!!! In Amerika ben ik in zijn kliniek onderzocht en hij gaf ons mee, go home en make babys met een aantal randvoorwaarden. Op dat moment besef je je dat kinderen krijgen, kunnen krijgen (want ook dat weet je nooit) een heel bijzonder iets is. Vanuit twee geliefden ontstaat er één nieuw mens met eigenschappen van de een en de ander. Ik vond dat idee en het idee dat ik dat kon meemaken zo zwaar wegen dat ook ik dacht ja ik wil kinderen. Dus zo kwamen er in drie jaar tijd niet één, niet twee, maar drie kinderen. Puck (2004), Teun (2006) en Guus (2007). En wat een rijkdom en wat een verantwoordelijkheid en wat een drukte :)) Wederom never a dull moment in our lives.  Ik veranderde van job en verliet mijn geliefde Veronica om in de buurt van mijn familie te gaan wonen. Tot op de dag van vandaag mis ik mijn Veronica, dat was toch een deel van me geworden. Inmiddels heb ik mijn draai gevonden bij mijn werkgever Sligro Food Group en ook daar is het thuiskomen voor wat betreft de lieve collega's , echter moet ik mijn draai nog vinden aangaande het werk. Ik ben meer een leidinggevende dan een uitvoerder en ik zit erg in een rol waar ik niet in mijn kracht zit. Belangrijk is dat ik met plezier naar het werk ga en me daar graag voor inzet en ik ben ervan overtuigd dat ook mijn rol goed zal komen. In een notendop is de cirkel nu rond, back to life back to reality. Hier zit ik dan, deze dag thuis en niet op mijn werk. Ik wilde zo graag gaan, maar zag op tegen de kwetsbaarheid en heb er voor gekozen ook vandaag maar thuis te zijn. Ik loop eigenlijk met mijn ziel onder mijn arm. Dat komt omdat ik geen zekerheid heb nu en ik kan hier slecht mee omgaan. Ik denk nu dat alles met een sisser gaat aflopen en ik hoop dat ik gelijk heb en volgende week fris en fruitig weer op het werk loop om af en toe te klagen over het druk zijn :) Ik ga vandaag niet veel doen, beetje rusten, boodschapje doen, koken, zwemlessen en vanavond hopenlijk heel goed slapen om vrijdag om 14 uur klaar te zijn voor de uitslag. Het zal er om spannen en ik snap nu de arts met haar metafoor van de flipperkast. Haar ervaring heeft haar geleerd hoe het menselijk brein op dit soort situaties reageert. Als een flipperkast, de ene keer positief met een geweldige score en de andere keer negatief met geen score en een rotgevoel. Ik pluk deze dag, houd moed en vertrouwen en zorg dat ik klaar ben voor de morgen!