Het weekritme gaat vanaf de maandag weer van start. De kinderen weten precies hoe dat werkt en alles gaat snel goed. Ik kom beneden en de machine is al op volle kracht, alleen ligt Teun verdrietig op de kussens in de kamer. Hij wil niet de kleren aan die mama voor hem heeft klaargelegd. Ik loop naar hem toe en ga even bij hem liggen en vraag of ik hem met de kieteldekietel vrolijker kan krijgen. Hij zegt van niet, maar als ik hem kietel dan verschijnt er een glimlach van oor tot oor. Ik zeg hem dat hij af en toe best boos mag zijn en verdrietig om bijvoorbeeld zijn kleren. Maar mama moet ook gewoon wassen en dan is zijn lievelingstrui even niet beschikbaar. Ik til hem op en geef hem een dikke knuffel en we gaan een boterham met nutella eten. Puck zit al keurig gekleed aan tafel en Guus moet ik nog even helpen. Vandaag is de dag dat Teun naar de GGD moet. Papa brengt Puck en Guus naar school en ik vertrek met Teun naar de GGD. Teun heeft er zin in. Bij de dokter is hij de vrolijke fluiter en doet alles keurig. Hij kan goed horen en zien en hij kleurt en tekent er goed van. Hij is alleen voor zijn leeftijd een beetje klein en dun, zijn groeicurve buigt af naar beneden. Ook hebben we het nog even over onze thuissituatie en over het feit dat ik borstkanker heb. Teun is goedgekeurd en over een jaar komt er een extra afspraak, om zijn groeicurve te blijven monitoren. Ik breng Teun naar school en hij rent de klas in en eet zijn banaan. Hij heeft er zin in. Ik kijk ook nog even om het hoekje bij Guus en bij Puck. Wat een plezier straalt er van hun koppies af. Ze zien me niet, dus ik ga de school uit en naar huis. Daar is het stil, alleen ik en de 20 engelen die erg rustig zijn. Het horloge van papa tikt weer, maar het is er 6 uur vroeger dan hier, exact 6 uur. Dat is toch ook bizar. Mijn horloge heeft de tijd van New York, ook dat heeft zo moeten zijn. Ik zit bijna een uur met mijn schoonmoeder aan de lijn en daarna met mijn schoonzus. Ik zet een kopje thee en ga wat eten. Vanmiddag komt de huisarts, ik heb voor haar veel vragen in mijn hoofd en mijn doel is deze aan haar te stellen. Loesje schrijft dit jaar neem ik me niets voor, maar ik ga er achteraan. Ik ga er achteraan en dan volgt als vanzelf het behalen van het voornemen of doel. Stimulus-repons!
Verdriet
Verdriet is de emotie waar we nu doorheen gaan. We voelen ons niet prettig en we voelen een algemeen onbehagen. Verdriet uit zich bij ons allen zo anders en het pijn, een onbeschrijfelijke pijn in je buik. Verdriet kost energie en dit soort verdriet is onmogelijk aan de kant te zetten, want het vindt iedere keer weer een weg tot in de kern van je zijn. Het is een kunst, maar ook een opgave om te leren omgaan met verdriet en daar bestaat helaas geen handboek voor. Ik zeg altijd tegen iedereen die het wil horen, benoem waar de pijn zit of wat er is, want alleen dan is het er en kun je er iets mee. Doe je dat niet dan kun je er niets mee en is het voor velen onzichtbaar, maar daardoor niet minder pijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten