werk

Heb vandaag heerlijk rustig aan gedaan. Lekker gekletst met Yvonne, Peter, Willemijn en Veerle en voor de rest lekker rustig. Veerle en Willemijn zijn met Puck en Guus naar het speeltuintje in de Warande geweest en Teun was bij de buurjongen. Heerlijk rustig. Nadat iedereen weg was heeft Henry zich over het eten ontfermd en heb ik de kindjes lekker zelf later badderen onder mijn toezicht. Met veel bubbels en er mocht gedoken worden!!! 3 glibberende kinderen met baarden als palingen kronkelend in een bad. Wat een genot om te zien. Een plezier dat ze hadden, lekker veel antiklit in het haar en dan is daarna de pyjama aandoen en haren kammen ook een feest. Fris en fruitig konden we aan tafel en alle bordjes werden schoon leeggegeten en de toet was helemaal feest, namelijk koe die lacht-kaas, mmmmmmmmmm. Daarna genieten van de taarten van Abel, knuffelen en naar bed. Henry gaat naar Bernadette en zij gaan met elkaar een planning maken voor hier. Een basis voor wanneer welke hulptroepen kunnen komen en een calamiteitenplan. Ik voel me bij deze gang van zaken prettig, vind het overigens wel erg jammer dat ik maar zijdelings erbij betrokken word, maar dat hoort bij loslaten. Ik ben dus alleen en kan mijn gedachten eens laten gaan over mijn werk. Ik wil zo graag wat doen, maar de realiteit is eigenlijk zo verdomde complex. Eigenlijk ben ik de regie van mijn leven volledig kwijt. Ik word geleefd, hoe ik het ook wend of keer, er is geen ontkomen aan. Toen ik nog vol in mijn werk zat heb ik steen en been geklaagd over mijn vermoeidheid en ik dacht dat dat door mijn drukke baan kwam. Jeroen en ik hebben hier vaker over gesproken en de oplossing was, vonden wij, dat ik de regie meer uit handen zou moeten geven. Met name voor zaken aangaande werving en selectie, ziekteverzuim en eerstelijns personeelsvragen. Ik zou me dan meer op zaken kunnen storten die meer inhielden dan een kortstondige oplosssing, maar die constructief zouden zijn voor de gang van zaken op het hoofdkantoor. Dat was waar ik naar uitkeek, samen met Finance, ICT, Inkoop, de Studio en alle hoofdkantoorafdelingen Personeelsorganisatorische processen oppakken. Kijken naar organisatieontwikkeling en daarin bijdragen en daar regie op hebben. De regie, een sleutelwoord dat ook nu zo van belang is in mijn leven. Ook nu moet ik de regie uit handen geven, simpelweg omdat ik deze regie niet zelf in handen kan hebben. Ook hier dus LOSLATEN. Ik leef momenteel van huisarts naar ziekenhuis en daar tussendoor probeer ik gezinnetje te spelen, ben ik hondsmoe en probeer ik ook nog te genieten van de leuke dingen des levens, zoals mijn man, mijn familie, mijn vrienden en alle mensen die me aan het hart gaan. Mijn energiemeter heeft bij lange na niet meer het niveau van vroeger, sterker nog ik ben blij als ik aan het einde van de dag nog wat over heb voor alleen Henry en de kinderen, laat staan de rest. Dit klinkt heel dramatisch, maar het valt in principe best mee, het is zoals het is. Hoe kan dat dan vraag ik mezelf af, zeker als ik eerder zoveel kon op een dag? Dat antwoord heb ik inmiddels ook zonneklaar. Dat is heel simpel. Ik was al een hele poos heel moe en die vermoeidheid had geen naam. Bij welk loket ik me ook meldde er kwam nooit een bevredigend antwoord. Huisarts, specialist, laborant, accupuncturist, overal waar ik kwam kreeg ik te horen dat ik ook wel heel veel hooi op mijn vork nam. Een druk gezin met kleine kinderen, minimaal 32 uur per week werken, een druk sociaal bestaan, andere verplichtingen, het was heel normaal dat ik moe was. Ik moest keuzes leren maken, keuzes om meer lucht in te lassen. Dat was het dan. Nu weet ik beter, veel beter. Ik heb al die tijd gevoeld dat mijn lichaam dat ik al zo lang ken en zo goed ken uit balans was. Maar ook ik wist niet hoe ik dat zou moeten benoemen en dan ga je om je heen slaan zeg maar. Nu ben ik gewoon moe, want ik heb borstkanker. Zo dat is eruit. Ik geef eindelijk eens toe aan mijn vermoeidheid en ik zie dat als een heel grote overwinning. Dit betekent dat ik als ik daar zin in heb, dan ga ik lekker zitten of liggen en raar maar waar met een dekentje en lekker warm, duurt het dan geen 5 minuten of ik ben in dromeland. Tot voor een maand geleden was dit onvoorstelbaar. Degenen die mij goed kennen zien mij zelden of nooit vermoeid doen. Een brok energie, potentieel ADHDtje zeg maar. De dutjes die ik nu doe kan ik niet anders omschrijven als heuse powernaps. Zo'n powernap duurt ongeveer een uurtje en zorgt ervoor dat mijn energiemeter weer 5 stappen stijgt. Na de operatie van vrijdag kan ik eigenlijk nog vrij weinig. Autorijden is de vervanmijnbedshow, het lijkt namelijk alsof er een olifant op mijn linkerborstkas heeft gezeten en getuige de bloeduitstorting zou dat maar zo kunnen zijn. Ik kan dus met links nauwelijks kracht zetten, dus inparkeren lijkt mij wat problematisch. Dat wetende doen we dat dus gewoon niet. We laten het los en het mooie is dat in mijn geval mijn Henry dat heel natuurlijk overneemt. Hij doet boodschapjes, kookt, stofzuigt, zet thee en koffie verzorgt koekjes. Anders dan ik het zou doen (ik wil alles in gezellige schaaltjes en kopjes), maar het gaat allemaal prima. Mijn cocktail van diazepam met narcose heeft me voordelen opgeleverd, meer rust en betere slaap:) Ieder nadeel heb zijn voordeel zei ooit iemand :) Ik ben dus alleen actief in en om huis voor zover dat binnen mijn mogelijkheden past. Dat ik al zover ben en dat zo heb bedacht! Ik ben inderdaad een knapperd. Tja en dan is mijn werk Veghel eigenlijk nog een brug te ver, een waarheid als een koe. Dit is even niet anders. Ik hoop deze week wel even te kunnen gaan, niet om bergen werk te verzetten, maar gewoon om weer lekker bij mijn collega's te kunnen zijn en me heel even weer werknemer van Sligro te kunnen voelen. Ik hoop nergens op, maar als het lukt is het mooi meegenomen en zal ik trots en blij zijn. Verder is het zo 6 maart en hoe bereid je je nou voor op zo'n eerste chemokuur? Ik zeg NIET! Het is onmogelijk. Ooit lang geleden hadden wij als slogan van onze studentenvereniging NIETS IS ONMOGELIJK en dat hadden we ludiek als rebus naar veel bedrijven gestuurd. Om te laten zien dat we onderscheidend waren. De bedoeling was dat de bedrijven ons zouden sponsoren en ze zouden er als tegenprestatie onze expertise in ruil krijgen. Niets is onmogelijk geldt eigenlijk nog steeds. Maar hiervan zal ik pas echt overtuigd zijn als ik mijn chemo heb doorstaan en ook wat daarna komt. Als dat het geval is dan is voor mij niets meer onmogelijk en kan ik alles aan. Ik wil voor de chemo niet teveel inlezen, want dat zorgt voor onnodige stress. Niets inlezen en dus geen kennis zorgt voor onwetendheid, en met onwetendheid kom je niet ver in het leven. Dus mijn methode is beschikken over een gemiddelde kennis en het vervolgens ONDERGAAN. Daarna valt te bezien waar het schip zal stranden. Ik probeer me voor te bereiden op het allerergste ooit en ik weet niet of dat de lading zal dekken. Deze week zal ik in ieder geval zorgen dat hier thuis alles op orde is. We regelen een interne telefooncentrale, zodat ik ten alle tijden me kan melden aan de hulptroepen zonder mijn energie te verspelen aan roepen. We regelen dat voor iedere dag van de week zodat bekend is wie wanneer wat zal doen. We regelen dat de basis op orde is zoals medicijnbox (zo'n doosje waar tijden, dagen en hoeveelheden medicatie inzet), thermometer, special needs, herôme nagelverharder (tip van de dokter:)), babylotion voor de droge huid, ziekenhuisbenodigdheden voor plotselinge hospitalisatie, kruidentheetjes op orde (drink ik me gek aan), voldoende paracetamolletjes (weet nu dat dat de enige pijnstiller is die mijn maag verdraagt), voldoende huispakken en tissues om alle ellendetranen mee op te vangen. Ik heb nog een drukke week voor de boeg, waar ik mijn rust in zal nemen. Alles wat ik nu meepik betekent een hogere weerstand om de chemotroep te ontvangen. De komende week zal hier dus in het thema staan van de BASIS OP ORDE. Een parrallel die linea recta is te trekken met Personeelszaken op het hoofdkantoor. Mijn cirkel is rond. Werk en Privé zijn ook hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. In mijn geval zal de aanpak starten bij een solide basis. Zonder een fundament geen huis en zonder een basis en veilig thuis geen genezing!