De dame legt mij het goed uit. Ik ben nog nooit voor zover ik me kan herinneren onder algehele narcose geweest, dus ik vind het wederom spannend. Ik vertel haar over mijn angst van awareness, dus dat ik een van de weinigen ben die niets kan roepen tijdens de operatie, maar alles voelt. Ze verzekert me dat dat heel zeldzaam is en dat ik echt gewoon zal slapen. Ik ben gerustgesteld en vraag me af waar ik me mee bezighoud. Mijn bloeddruk wordt gemeten, ik bedenk me dat die wel torenhoog zal zijn door al mijn zorgen die ik terplekke nog versterk door mijn awareness gedachte. Ondanks deze gedachte is mijn bloeddruk keurig! Na de anesthesiste mogen we naar afdeling 90 voor een ECG. Ook dit is de eerste keer dat ik zoiets onderga. Het stelt overigens heel weinig voor, er worden wat plakkers op je borst geplakt en je polsen en enkels gaan in de klemmen en 3 minuten later is het gepiept. Waren alle onderzoeken maar zoals deze zeg ik hardop en de dame kan me hier helaas niet in tegemoetkomen. Ik vraag voor de zekerheid of het hartfilmpje er goed uitziet en jawel hoor ik heb het hart van een jonge hinde :)) Als een jonge hinde kleed ik me weer aan. Als we buiten zijn weet ik niet of ik zenuwachtig ben voor de ingreep. Het enige waar ik me ernstige zorgen over maak is het feit dat ik vrijdag alleen maar een sober ontbijt mag nuttigen, bestaande uit maximaal twee beschuiten met jam zonder boter en een kopje thee. Hoe ga ik dat in hemelsnaam redden tot de middag. Ik vraag Henry of hij ver bij me vandaan wil blijven, zonder eten ben ik niet de meest gezellige zal ik maar zeggen. De ingreep dat geloof ik allemaal wel. Dan gaan we vanaf Eindhoven onze tour voortzetten. Vandaag is de stad die we gaan aandoen Utrecht. Onze stad, we hebben er jaren gewoond. Ik ben begonnen als student in de Celebesstraat en al snel zijn we samen, mijn Henry en ik, in de Vinkenburgstraat 15 d gaan wonen. Na de Vinkenburgstraat de Adriaan van Ostadelaan en daarna de Hezer Enghweg in Den Dolder. Allemaal in en om Utrecht. We kennen de stad goed en we hebben een plan voor de avond, maar niet voor de lunch. Dan belt Nicole, zij kent Martijn van Brasserie Goeie Louisa van Karel V in Utrecht en zij regelt wat voor ons. We worden warm onthaald bij Karel V. En we starten onze tour van voer zalig. Een rundersuccade met truffel op een bedje van lauwwarme aardappelsalade belegd met Schorseneer en omringd met een uiterst fijne jus. Het is dat je geen reuk kunt overbrengen, maar het is niet alleen een feest voor het oog en de neus, maar de smaak is voortreffelijk. We drinken er een stevige spaanse wijn bij en op dit moment is geluk heel gewoon. Ik kijk naar mijn genietende man en ik zeg hardop volgens mij bij elke hap die ik neem Lekker! Ik denk aan al het moois wat ik hier heb mogen beleven. Mijn babyshower was in brasserie Goeie Louisa, mijn weekendje Utrecht met Caprice begon met een menu in brasserie Goeie Louisa, een huwelijk heb ik er meegemaakt, kortom ik word overspoeld met allerlei mooie herinneringen en het eten zorgt ervoor dat ik ze allemaal herbeleef. Ik ben sprakeloos en dat is niet vaak het geval! We genieten echt met een hoofdletter G en na deze smakelijke lunch maken we een plan voor de middag. Het doel van de middag is zorgen dat we in Utrecht zuurzak vinden, in welke vorm dan ook. Via de ipad hebben we allerlei toko-adressen en onze tocht gaat in volle gang. Tijdens de zoektocht verdwaal ik met enige regelmaat in een schoenenzaak en pas eens wat laarzen en schoenen, maar het geluk is niet aan mijn zijde, de maat is elke keer niet goed. Daarbij weet ik ook niet meer wat ik voel. Ik had vandaag weer eens een leuke outfit bij elkaar gezocht en zoals je dat als kind een beetje meekrijgt, moet alles leuk bij elkaar passen. Dus in mijn geval een skinny jeans met cognackleurige riem en daar hoort natuurlijk ook een stoere cognackleurige bootie bij. Het oog wil immers ook wat. De bootie is geweldig, komt uit Italië en ik snap nu waarom ik deze nooit draag. Italiaanse vrouwen hebben gewoon maar 4 tenen dat kan niet anders. Na een tijdje lopen knelle mijn laarzen dusdanig dat ik bereid ben om op pantoffels verder te lopen. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden zei mij moeder altijd, maar dit gaat mij enigzins te ver. Utrecht is overigens ook niet gemaakt voor vrouwelijk schoeisel. Mijn les van vandaag is dat comfort altijd boven alles moet gaan, dus ik leer iedere dag :) Ik bijt door, want opgeven doe ik niet, maar gelukkig kan ik af en toe heerlijk tegen manlief aanklagen, die de humor er wel van inziet. De drogisterijen in heel Utrecht kennen zuurzak of Graviola niet, de toko's daarentegen wel, allemaal. Ze kennen het vanuit hun geboorteland, omdat ze dit gebruiken tegen allerlei kwalen en ook tegen kanker, in ieder geval tegen ongewenste celdeling. Echter heeft geen enkele Toko de bladeren, waar je thee van zou kunnen zetten. Wel hebben we een score, twee blikken zuurzak en een zak zuurzak of soursop. Allemaal van de vrucht gemaakt en om te drinken. Gezien mijn voetenleed heeft Henry een geweldig idee, hij stelt voor om richting Bilthoven te rijden, een dorp dat aan Den Dolder grenst en waar ik het altijd goed vertoeven vond. Ik wil roep ik iets te enthousiast en denk dat ik dan heerlijk in de auto mijn geweldig italiaans schoeisel uit kan doen. Echter krijg ik meteen een dilemma door voor het vervolg van de tour van voer. We zouden naar Pomo, dus gaan we dan straks weer terug? Henry stelt voor dat we terug kunnen maar dat we dan ook nog kunnen bedenken of we ook het diner bij Karel V zullen nuttigen. Wat een keuzes en wat heb ik er een moeite mee, dus ik besluit dat zien we straks wel. Eerst die auto in en die krengen van een laarzen uit. In de auto volgt een zucht van verlichting en een glimlach. Ik voel me goed en wil voelen hoe het voelt als ik mijn eerste zuurzaksapje meester maak. Het is een sensationele belevenis, een mierzoete smaak, beetje peerachtig, best aangenaam, maar beetje erg zoet. Ik drink het huppekee op en voel me een partij gezond :) We rijden de bekende route, maken een ommetje via de Adriaan van Ostadelaan en zien daar nog altijd onze gordijnen hangen. In Bilthoven gaan we naar mijn favoriete schoenenzaak en ik zie de meest prachtige laarzen, maar helaas zijn mijn voeten niet meer in staat om te voelen of iets comfortabel zit of niet. We lopen de kwinkelier in en kopen heerlijk geurende kaarsen voor in mijn vriendenkring en ik krijg een topplan voor de tour van voer. Pomo komt wel zeg ik tegen Henry en Karel V kan na vanmiddag niet overtroffen worden, dus...... we gaan naar Huis ter Heide en wel naar Tong Ah. Voor de mensen die niet uit de buurt van Bilthoven komen. Tong Ah is dé chinees van zeist en omgeving. Alleen hier hebben ze de meest overheerlijke tipan ngaw yuk met yu xiang saus en yu xiang kai. Dit aten wij zo vaak dat als ze ons binnen zagen komen het gerecht al bijna op tafel stond. We hebben velen gesleept naar deze chinees en de gehele opknapbeurt na aankoop van de Hezer Enghweg had niet zo succesvol kunnen verlopen zonder Tong Ah. Ik kijk naar Henry en we besluiten daar naar toe te gaan onder één voorwaarde: we bestellen beide gerechten, maar delen echt eerlijk alles door de helft, zodat we van beide gerechten evenveel hebben. Deal, dat is wat we doen en daar gaan we. We rijden langs de Hezer Enghweg, bedenken waar we altijd gelopen hebben, waar onze favoriete plekjes zijn en dat de tijd stil te lijkt hebben gestaan. Alles is nog zoals het toen was, op enkele nieuwe huizen na. Als we binnenkomen heeft ook bij Tong Ah de tijd stilgestaan, exact hetzelfde is het. We hebben beiden een grote angst, wat als de kaart is veranderd? We gaan zitten drinken wat lekkers en dan zeg ik zonder gekeken te hebben dat ik tipan ngaw yuk wil met yu xiang saus. De dame die ik meen te herkennen vraagt wat ik erbij wil en mijn hart maakt een sprongetje. Jippie het is er nog en ook de yu xiang kai is er nog. We nemen vooraf de springrolls met gembersaus en we zijn zo blij als een twee kleine kinderen in een snoepwinkel. Dit is heel anders dan vanmiddag, maar hier zit zoveel herinnering en geluk, vooral dat laatste dat onbezorgde geluk en de onbevangenheid. Het voorgerecht komt en we zijn stil, we kijken elkaar aan en lachen en genieten. Wat volgt brengt hetzelfde teweeg, dit is zo lekker en pittig, dus we sniffen er lekker op los. Dit culinair gebeuren is niet avondvullend, maar zorgt er wel voor dat we tijdig onze reis naar het zuiden kunnen ondernemen. We vertrekken met bolle buikjes en voldaan, meer dan voldaan van deze wederom bijzondere dag. Dit neemt niemand ons af, dit willen we ook voor eeuwig in ons geheugen prenten, dit genieten met een hoofdletter G. Eenmaal on route komen bij mij de tranen. Ik had dat vroeger ook altijd. Na een bijzonder leuke dag of tijd, volgden als vanzelf de tranen. Toen ik jong was meer omdat het over was en ik hoopte dat het snel terugkwam, maar nu is het anders. De tranen zijn een combinatie van geluk, intens geluk gecombineerd met een besef, een besef dat alles nooit meer zo zal zijn zoals toen of nu, maar altijd anders. Wellicht leuk, heel leuk, maar altijd mistiger en minder zuiver. Henry pakt mijn hand en ik laat het lopen. Mijn hart en hoofd geloven in het leven, ik geloof in het leven, hoor ik de 3j's zingen op 100% NL. Dat lied is me op het lijf geschreven, ik geloof in het leven net zoals mijn hart en mijn hoofd dat doen. Eenmaal thuis is het stil, geen kindjes en toch denk ik ze te horen. Deze dagen waren super, maar toch is er een gemis, een gemis van die ontzettend lieve kinderen van ons. Ik besluit mijn blog aan te vullen met mijn dagverhaal, spreek met Marjon en bedenk dat ik een bofbips, een knapperd en een gelover ben. Ik geloof in het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten