woensdag 22 februari 2012 yes sir I can boogie

De nachten zijn rusteloos en dat zal wel even zo blijven. Ik slaap gewoon, alleen lijkt het of ik constant wakker ben door de vele dromen. Ik ben vaak wakker, slaap weer in en droom en dat gebeurt vaak gedurende een nacht. Prachtige dromen over het verleden en bizarre dromen over de toekomst. Ik zie het als een kado, het hoort er allemaal bij. En zoals iemand tegen me zijn, dromen vertellen je heel veel. Sta er voor open en bedenk of je er wat mee kunt, zeker als het de toekomst betreft. En dat doe ik ook. Mijn bedje is heerlijk warm en behaaglijk, dus het is niet vervelend om daar in te liggen :) We hebben geen wekker gezet en worden pas om half 8 wakker, dat is laat voor ons doen. Henry gaat lekker naar zijn werk en ik begin de ochtend in alle rust. Wat wasjes, ontbijtje, beetje opruimen, ipad-en (nieuw werkwoord:)). Op de ipad zoek ik you tube filmpjes. Ik kijk naar Bacarra, een damesgroep die in 1977 een hit had met yes sir I can boogie. Ik kijk ernaar omdat deze ochtend mijn nicht Tonnie op bezoek komt. Tonnie logeerde vroeger vaak bij ons en deze logeerpartijtjes waren hilarisch. Wij meiden zongen en dansten graag. We gingen dan samen, mijn zussen, ik en Tonnie een soort van Playbacken op de hits van toen. Mijn zus had een pickup en singeltjes en het singeltje van Bacarra stond met stipnotering op de favorietenlijst. Met een bus haarlak in de hand gingen Yvonne en Tonnie -toen nog een echte Tonneke :)- in de lead en ik en Bernadette werden verplicht in de backing vocals gezet. Maar desalnietemin deden we dan niet onverdienstelijk en we traden graag op voor onze ouders en voor familieleden en buurtbewoners. Ons fonetisch engels heeft denk ik velen doen laten lachen, maar ook toen al wisten wij -zo jong als we waren-  dat als de lachers op onze hand zijn dan lukt ons alles. We zongen de sterren van de hemel en de heupen wiegden heerlijk mee. Naast Bacarra was er natuurlijk Luv en Abba, en daar hadden we zelfs LP's van. En soms heel stiekem als niemand keek stond ik ook in de lead in mijn eentje voor de spiegel  met de borstel of haarlakbus in mijn hand als microfoon. Goed voorbeeld doet immers volgen. Onze vader vond het geweldig, want ook hij mocht graag naar de meiden van Luv, Abba, Bacarra (en zijn eigen meisjes) kijken!
Mijn moeder is er deze ochtend ook en als Tonnie binnenkomt is het net of we weer terug in de tijd stappen. Jaren heb ik haar niet gezien of gesproken en toch lijkt het alsof je elkaar wekelijks ziet. We halen herinneringen op en we zitten gezellig aan de keukentafel. We hebben het erg gezellig en in een mum van een tijd is de ochtend voorbij. Tonnie en mijn moeder gaan en ik eet snel even wat, want Henry is er al snel en we gaan de kinderen ophalen bij opa en oma Putten. Ik heb hier verschrikkelijk veel zin in, want die rust zo zonder kinderen went niet echt. We hebben een tochtje te gaan en als we er zijn worden we beloond met de fijnste knuffels ooit. Ze rennen op ons af met open armpjes en springen bijna gelijktijdig op mij en Henry. Mijn hart smelt, wat zijn het toch een lieve engeltjes. We drinken wat en horen hoe fijn ze het hebben gehad. Ze hebben ook genoten met een hoofdletter G. Ze zijn in het bos geweest, hebben met neef Huub gespeeld en met Fabiënne. Ze hebben allerlei lekkers gegeten en ook nog pannenkoeken. Kortom een groot feest. Guus heeft besloten te blijven omdat hij opziet tegen de lange terugreis. Als wij vertellen dat de verrassing is dat we bij Mac Donalds gaan eten willen ze ineens weg. We kletsen nog wat en ik bedenk hoe fijn het is om als kind zo'n fijne en fitte opa en oma te hebben. Die niets teveel vinden en die van alles ondernemen en ze gewoon feestdagen bieden en een veilig en warm thuis. Ik voel dankbaarheid en liefde. Aan het einde van de middag vertrekken we. Ik heb inmiddels ook te horen gekregen dat ik vrijdag om half een geopereerd ga worden voor de portocath. Voor donderdag en vrijdag kunnen de kindjes bij oma Helmond logeren, maar nu eerst even genieten van elkaar. De verhalen vliegen ons om de oren en ze zijn erg uitgelaten, zeg maar gewoon hieperdepieper. Ik ben zo blij dat ze weer achterin de auto zitten. Iedere 5 minuten gaat de vraag door de auto of we er al zijn. Vervolgens zeggen ze allemaal dat ze het haten dat het zo lang duurt. Ik leg ze uit dat je inderdaad lang moet reizen naar oma en opa Putten, maar dat je er dan wel iets heel bijzonders voor terugkrijgt. Dat is ook weer waar zegt Puck en daarmee is alles gezegd. Dan zijn we bij de Mac Donalds in Veghel. Jippie! Drie happy meals in een bijzonder bewaardoosje met stickers om op dit doosje te plakken en ballonnenn in de vorm van een hart. De pret kan niet op. Er wordt amper gegeten, maar dat is niet zo'n probleem, dat eet mama wel op:) We hebben lol en genieten en hebben weer de gewone irritaties die ik heerlijk vind nu. Er gaat een beker om, een zakje frietjes belandt op de grond gepaard met tranen en de kadootjes worden stiekem al opengemaakt als het nog niet mag. Al die dingen die gewoon zijn, zijn nu zelfs bijzonder en speciaal. We gaan naar huis en gaan thuis lekker de pyjama's aandoen, relaxen en in de eigen bedjes slapen. De kroost is weer compleet, ik ben compleet, wij zijn compleet, ik ben gelukkig. Als de kindjes op bed liggen ga ik aan de wandel met Bernadette en bejaarde Henk. Gewoon omdat het gezond is en tevens therapeutisch. Ik ben blij weer compleet te zijn, al is het maar voor even, want morgen gaat het circus gewoon weer door. Mijn vriendenkring brandt alweer en deze vlam zal waken over alles waar ik en mijn vriendenkring zich mee bezighoudt. Morgen een belangrijke dag met voorlichting over de chemo en een belangrijke dag voor een lotgenoot. Hij krijgt morgen de uitslagen van de scans na een pittig jaar. Ik kijk naar mijn vriendenkring en de vlam die er in brandt en weet dat deze vlam ook brandt voor mijn lotgenoot.