donderdag 9 februari vervolg van de dag

De telefoon gaat in huize Schreur-Duymelink. Ik sta net in de badkamer dus laat hem even gaan. Ik kijk naar de gemiste oproepen en hoor op mijn voicemail de dame van de afdeling Oncologie. Mijn hart slaat over. De vraag is of ik eerder kan komen, want er zijn wat afspraken uitgevallen. Ik tril van kop tot teen. Ik loop naar beneden en vraag aan Henry of hij wil bellen en wil vragen wat de bedoeling is. Ik ken dit scenario en het belooft niet veel goeds. De dame vertelt Henry dat er ruimte tussen is gekomen en we kunnen komen wanneer ons dat uitkomt. Ik ben in alle staten en zeg dat het complete onzin is. We zijn er rond 11 uur en we melden ons. We zijn heel snel aan de beurt en dat terwijl er op de tv te lezen is dat het spreekuur minimaal 15 minuten uitloopt. Met lood in onze schoenen volgen we de dame. Ik laat Henry geen minuut los. Eenmaal in de kamer pakt Marjorie met beide handen mijn hand vast en begint met de woorden, ook nu hebben we je niet voor niets naar voren geplaatst....... Mijn wereld staat stil, echt stil, ik denk, praat en heb het idee dat ik niet meer hoor. Dan volgt dat er een extra onderzoek is ingezet en dat staat gepland om 12 uur, ze moest me dus eerder spreken anders zou het onderzoek niet door kunnen gaan. Het onderzoek betrof een MRI van de lever. Waarom? omdat er op mijn lever een plekje is gezien met 90% zekerheid een Hemangioom (bloedvatenprop oid), dus een goedaardig iets. Maar om met Chemo te kunnen starten is het van belang met zekerheid dit te weten, want met Chemo starten we in een fit lichaam. Hoe vervelend ook dit nieuws geeft hoop, hoop op genezing! Marjorie benadruk dat ze echt mocht benadrukken dat het goed was, longen zijn schoon, botten zijn schoon, alleen heeft de lever naar alle waarschijnlijkheid dus een goedaardig plekje zitten en dat willen we zeker weten. Ik voel dat ik een beetje rust krijg.  We bellen naar huis, naar Bernadette, naar mijn schoonmoeder en sturen wat smsjes uit. Vervolgens gaan we meteen door naar de MRI, een onderzoek dat minimaal een uur zal gaan duren. Ik ben niet hierop voorbereid dus we krijgen weer een prachtig tenue. Ook ben ik weer moeilijk te prikken voor het infuus, maar drie keer is scheepsrecht, dus na drie keer prikken zit mijn infuus in mijn pols. Het infuus is voor de contrastvloeistof. Ik ben echt nerveus en geef aan dat ik bang ben voor een paniekaanval in een kleine ruimte. Ik heb nog nooit een paniekaanval gehad, maar ik geloof dat ik op dat moment overal bang voor was van de zenuwen. Ze stellen me gerust en al snel maken we grapjes en ben ik op mijn gemak. Ik lig op mijn rug heb een panic button in mijn hand voor het geval ik het niet meer zie zitten en krijg oordoppen en muziek op mijn hoofd. Natuurlijk 100% NL. Met Ilse de Lange in mijn oor word ik naar binnen geduwd. Ik heb mijn ogen dicht. Ik pas mijn Yoga ademhaling toe en ben heel rustig. Ik luister goed naar de instructies wanneer de adem ingehouden moet worden en dat is heel vaak en heel lang. Ik word er zelfs een beetje duizelig van en bedenk me hoe lang gaat dit nog duren en dan klinken de hoopvolle woorden dat we nog 2 minuten te gaan hebben. Er komt een oerkracht in me op, ook dit varkentje hebben we weer gewassen. Na 2 minuten voel ik Henry's hand op mijn hoofd. Ik ben ontspannen en kom uit de tunnel  met zweet op mijn rug, want het was een inspannend uur. De resultaten zijn woensdag bekend, maar de MRI was goed verlopen. Ik mocht mijn tenue uitdoen en mijn infuus werd verwijderd. Zo dat kan weer van het lijstje. We liepen het ziekenhuis uit en we voelden ons opgelucht en klaar voor dat wat komen gaat. Ik besluit meteen Jeroen van mijn werk te bellen en bedenk dat ik graag de komende tijd als het gaat arbeidstherapeutisch wat wil doen. Want naast kankerpatient wil ik gewoon Hanneke blijven, vrouw, dochter, zus, vriendin, werknemer en partycrasher :) Jeroen is ook blij dit te horen en we gaan elkaar snel zien. Ik voel me weer even mens en geen patient. We gaan naar huis en daar zit iedereen op me te wachten. Ik voel me zo sterk en alle positiviteit van iedereen heeft hiervoor gezorgd. We omhelzen elkaar en we beloven elkaar tot het gaatje te gaan en ik vertel en praat en praat..... Bernadette staat in de keuken en maakt mama's macaroni. De macaroni die we thuis altijd aten, met rundergehaktballetjes en tomatensaus. Het ruikt als thuis, als een echt thuis. zoals een thuis hoort te zijn. Ik ben blij, moe en gelukkig. Gelukkig dat het kan in zo'n situatie, maar het kan met deze lieve mensen om me heen. Mijn zwager feliciteert me en ik ben blij en ontvang de felicitatie met trots. Wat is het belangrijk voor me om dit met mensen te kunnen delen. In de wachtkamer van het ziekenhuis heeft een vreemde mevrouw me vastgepakt en me alle sterkte van de wereld toegewenst toen ze mijn verhaal opving. Dit soort dingen komen zo binnen bij me en geven me energie. Ik voel want ik ben. Het leven is mooi.  Henry en ik gaan samen Puck en Guus van school halen. Teun blijft thuis en heeft alweer babbels dus ook hier positiviteit. Op school vertellen we het voor ons goede nieuws en mooie reacties. Puck geeft de allermooist. Ik vertel haar dat de dokters hebben gezegd dat ze het bultje gaan genezen. Puck schreeuwt YES! en maakt een krachtig gebaar. Ze weet me te vertellen dat ik heel ziek ga worden van de chemo en bloot haar ga krijgen en ze vraagt of ze samen met mij voor mij een pruik mag kopen. Met tranen in mijn ogen zeg ik dat ik haar graag meeneem omdat zij weet wat mooi is voor mama. Guus gaat bij Bram spelen en wij gaan naar huis. Thuis zit Francelle ook op ons te wachten. We omhelzen elkaar en ik ben blij haar te zien. Mama, Frits en Bernadette vertrekken en Francelle en ik gaan aan de keukentafel zitten en kletsen gezellig wat over van alles. Wat een heerlijke meid en wat een leuke toekomstige juf. Francelle gaat en gaat vanavond Eindhoven onveilig maken, ik zeg haar te genieten en te leven. Dan komt de buurvrouw even binnen en we praten over mij en mijn kanker en over hoe relatief het leven is en dat de onbezorgdheid weg is en dat het zwaar zal gaan worden. De buurvrouw staat voor ons klaar en dat is fijn te weten. Het is nu allemaal gewoon in ons leven, ons huis is van velen nu en dat zal het komend jaar wel zo blijven. We moeten nog zoveel doen in ons huis, ik heb doelen genoeg :) We eten en kijken nog wat TV en we dansen en springen, het is een mooie dag, een hele mooie dag. Ik kijk in mijn Loesje boek dat vandaag aan mij is gegeven en dat start met de uitspraak: Als ik het even niet meer weet, doe ik altijd een stapje vooruit. En dat is wat ik ga doen, ik weet het nu altijd niet meer, dus ik ga stapjes vooruit! Oftewel wat nu achter ons ligt is voorbij en wat voor ons ligt dat pakken we op. We leven van dag tot dag en strepen wat in het verleden ligt weg, vooruit met volle kracht!