24 februari 2012 Port-a-Cath

Vandaag is de dag. Ik mag rond het middaguur naar het ziekenhuis en daar krijg ik de ingreep voor de port-a-cath. Ik sta om half 8 op en eet mijn ontbijt bestaande uit een beschuit zonder boter met jam en een kopje thee. Dat is zo op :( ik heb voor mijn doen goed geslapen, echt goed geslapen. Ik zie niet erg op tegen de ingreep. Dat komt omdat iemand mij heeft verteld dat narcose de heerlijkste slaap ooit is geweest. Eigenlijk kijk ik dus uit naar die heerlijke slaap en bijkomende zaak is dat er tijdens die slaap een port-a-cath wordt geplaatst. Daarna zien we wel, we hebben tijd genoet om te herstellen voordat de chemo begint op 6 maart. Daar zie ik best tegenop, zeker gezien alle nare bijwerkingen. Ook is het een periode die je niet helemaal kunt overzien, dus dan komt die verdomde onzekerheid weer de kop op steken. Maar goed dat is hobbel twee, nu eerst hobbel een de pot-a-cath en dan kunnen we weer iets wegstrepen. Ik zit deze ochtend op mijn vaste plekje aan de keukentafel, Henry is naar zijn werk en komt me straks ophalen. Bernadette komt zo om me gezelschap te houden. Ik zit te schrijven op mijn laptop en bedenk me hoe de caviakooi stinkt. Niet te harden, dat komt natuurlijk ook door mijn miniscuul ontbijtje. Ik krijg gewoon de tijd om mijn zintuigen goed in te zetten. Pim onze cavia is een zielig beestje. Sinds ik niet meer in mijn normale doen ben, is er eigenlijk niemand die zich over hem ontfermt. De kinderen zijn dol op Pim als je het ze vraagt, echter vergeten ze iedere dag dat te tonen aan arme Pim. Pim en ik praten met elkaar, dat klinkt vreemd, maar geregeld heb ik een gesprek met hem. Pim is gewoon een vriend want hij luistert geweldig en geeft nooit commentaar :) Zo ook nu, ik zeg dat hij het ook niet getroffen heeft en streel hem over zijn koppie. HIj maakt een knorrend geluid en ik weet dat hij het prettig vindt. Daar zitten we dan om 8 uur, Pim en ik. Ik besluit te gaan douchen en een makkelijke outfit aan te doen voor vandaag. Geen make up, want dat is verboden in de OK. Met joggingpak, crocs blijf ik natuurlijk een knapperd. Ik ben een knapperd zeg ik tegen mezelf een heerlijk mantra dat iedereen zichzelf zou moeten aanleren. Ik ben een knapperd en ik ga straks een heerlijk tukkie doen. Vanavond lig ik op de bank, Henry in de verzorging en ik kijk naar the Voice. Knikkebollend en onder een lekker dekentje voorzien van een drankje en een knabbeltje. Dat is toch iets om naar uit te kijken!

Loslaten

Ik moet leren loslaten. In de Happinez staat het volgende over loslaten: vanaf het moment dat we kunnen lopen, kunnen we ook dansen. Je hoort een melodie, voelt een ritme en je lichaam antwoordt als vanzelf. Alles komt in beweging, alleen of samen. Puur plezier of heilige vervoering. Dans je los van de zwaartekracht, reik naar de hemel. Je lichaam weet hoe het moet!
Loslaten in combinatie met dans is eenvoudig, als ik muziek hoor dan gaat ook als vanzelf alles in beweging. Kan ik niet stoppen gebeurt gewoon. Ik moet nu leren loslaten, met mijn lichaam en geest. Loslaten met de geest valt niet mee. In mijn hoofd zit een onzichtbare regisseur en die wil graag in elke scene die zich voor mij afspeelt een stempeltje drukken, tenminste dat is een beetje mijn omschrijving en ervaring. En die regisseur die is verdomde vasthoudend, streng en heeft een waslijst aan richtlijnen. Als die regisseur denkt een kopje thee is lekker en ik vertaal dat voor hem in een vraag, dan wil die regisseur -en dus eigenlijk ik- dat kopje thee toch wel binnen 30 seconden voor zich hebben. Echter verloopt die scene bij ons thuis volledig anders. Ik vraag om de thee en de thee die komt, echter niet binnen 30 seconden, maar met een beetje geluk binnen een half uur. Niet omdat men mij het kopje thee niet toewenst, maar omdat er ten tijde van de vraag andere zaken lopen, zoals een krant, een tvprogramma, een tijdschriftartikel, een mogelijk dutje of gewoon een reflexantwoord. Dat laatste is het ergst, vanuit een reflex volgt een ja antwoord, maar de reflex heeft de eigenlijke vraag niet gehoord, waardoor de wedervraag een half uur later wordt, wat vroeg je nou zonet? Je snapt dat de regisseur en ik dan inmiddels kokend water in het hoofd hebben, waardoor stoom ontsnapt uit de oortjes en weet ik waar nog meer. Hoe houd je dan die geest gedeisd en hoe kun je dit in hemelsnaam leren loslaten?, zeker als je het straks een aantal dingen zelf misschien niet meer kunt? Ik maakt me hier ernstige zorgen over en probeer op advies van Annemarie te bedenken hoe ik dan escapes kan inzetten zodat mijn regisseur en ik niet verval in onze grootste valkuil en dat is ontploffen :) Ik weet dat ik met de regelmaat van de klok kan ontploffen, maar dat is eigenlijk zonde van de energie, waar ik tijdens de chemo al in minimale vorm over beschik. Ik bedenk me hoe ik kan handelen in allerleid scenes thuis en dat zijn er nogal wat :) Ik zit in mezelf te lachen. Na het avondeten zal ik gaan bloggen en trek ik me even terug. Ik kan bellen met een vriendin en even relativeren en het hebben over venus en mars met als resultaat dat ik door haar voorbeelden weer heerlijk aan het lachen ben. Ik verzin wel iets en ik moet me leren afsluiten, minder gevoelig worden voor de prikkels om me heen. En dat zal een opgave worden voor een persoon als ik en ook die regisseur in mijn hoofd die mag ik wel eens toe gaan spreken! Ik verzin er wel iets voor en zal het, mij kennende, met iedereen die het wil horen, bespreken. Misschien een titel voor een boek, de kunst van loslaten in gezinssituaties! Annemarie, onze toxiciteitsspecialiste vertelde gisteren een voorbeeld. Zij en haar man werken beiden, haar man inmiddels minder en neemt de zorg van de kinderen 1 dag per week op zich. Op deze dag gaat alles anders dan Annemarie het zou willen. Ze weet dat ze dit los moet laten, maar laat mij weten dat dat zo ingewikkeld is en ze geeft aan wat er dan daar thuis gebeurd. Ik kijk haar aan en zeg, maar dat is mijn leven! Op zo'n moment is er een feest der herkenning, voel je je niet alleen en denk je bij jezelf, het valt eigenlijk best mee allemaal. Mijn wens is om veel openhartiger met elkaar om te leren gaan, mensen die mij proberen te doen geloven dat bij hen thuis alles op rolletjes loopt, die geloof ik gewoon niet. Die houden zichzelf voor de gek. Bij ons thuis loopt het niet op rolletjes. Het is hier gewoon zoals het is en daardoor gezellig en eigenlijk gewoon zoals het leven is in al haar charme en in al haar ellende. Ik hou van mijn leven en ik hou van die tegenstrijdigheden, die onevenwichtigheid die zich af en toe voordoet, maakt het leven juist zo compleet en dan is het een uitdaging om dat leven te mogen en te kunnen leven. Ik proost in de lucht op het leven! Op het leven!