zondag 5 februari 2012

De nacht is goed gegaan. Ik ben na veel facebookberichten (hele mooie en hoopgevenden) in slaap gevallen. Ik heb vervolgens zonder slaappil wel 6  uur geslapen. Feit is dat ik na het lezen van de bijsluiter geen slaappil durf te nemen. De verslavende werking schijnt snel in te treden en de ontwenning als je abrupt denkt te stoppen is vreselijk. Ik neem mijn vertrouwde melatonine die ik in Amerika op de kop heb weten te tikken. De dosering is zwaarder dan de melatonine op de Nederlandse markt en vooralsnog slaap ik er redelijk op, dus we gaan pas aan het zwaarder geschut als het echt niet anders kan :)) Na slaap krijg je ook weer energie en ga je helder denken. Ik sta op en heb zin in de dag. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik niet van plan ben om te sippen, zoals ik al eerder meldde is mijn leven te mooi om te laten schieten. Ik sta op en heb wederom in de nacht mooie ideeen gehad. Henry is al beneden met de kinderen en ik kom beneden en de heerlijke lucht van versgebakken croissants komt me tegemoet. Het beloofd echt een mooie dag te worden. Ik help Teun aan tafel, genietend van de warme croissant en een kop thee, met zijn master of Spinjitzu Ninjago Lego in elkaar te zetten. Ik ben een beetje trillerig, dus we nemen onze tijd. We helpen allemaal, Guus, Puck en Teun en in een mum van tijd is het gepiept, wat een stoere tja wat is het eigenlijk..... hebben we gemaakt. De jongens gaan meteen spelen en Guus is al snel de baas over de soort motor. Ik leg de kinderen uit dat samen spelen betekent afspreken wat je wil doen en hoe, anders gaat het steeds mis. Het gaat weer even goed. Puck maakt een mooie tekening en weet me te vertellen dat ik nog heel ziek ga worden en bloot haar ga krijgen. Ze komt niet meer bij. Ze heeft nu zelf een boek genaamd 'mama heeft bloot haar' en dat heeft ze al 2 keer gelezen. Ik vraag haar wat ik moet doen als ik geen haar meer zou hebben , een hoedje, een doek of een pruik. Puck wil dat ik dan een pruik neem, een doek hebben ze in vreemde landen en dat is raar. Ik zeg dat we samen een pruik uit zullen gaan kiezen voor het geval het nodig is, want er bestaat ook chemo waar je haren niet van zullen uitvallen. De kinderen mogen wat tv kijken, de bedoeling is de taarten van Abel maar het is nog te vroeg. Ze kijken even wat anders en Henry en ik zitten aan de keukentafel. Henry huilt en ik ga naast hem zitten en kijk hem aan. Ik vertel hem over mijn angsten en vertel hem dat ik met name nu met hem en de kinderen de dagen wil plukken. Donderdag volgt ons scenario en dat zullen we een plan volgen. We gaan voor de genezing en ik zie op tegen misselijkheid, moeheid en strijd, maar ik ga ervoor. Samen kunnen we het. Als ik mijn kop laat hangen, moet hij me aansporen en andersom. Wij samen kunnen dit. Is het scenario anders dan wil ik voor de beste kwaliteit van leven gaan. Ik wil zo veel mogelijk kunnen genieten, daar waar mogelijk ingrijpen en pijn bestrijden, maar vooral de dagen en maanden en jaren nemen zoals ze komen en beseffen hoe rijk we zijn als we dat tot ons kunnen nemen. Kijk en leer kijken, kijk naar buiten nu, zie de zilvere glans over de sneeuw, zie de heldere blauwe hemel en zie de vogels die heerlijk snoepen van de lekkernijen van onze tuintafel. Ik vertel hem dat ik graag wil dat hij, maar ook straks mijn moeder, schoonmoeder, schoonvader, (schoon)zussen en zwagers kunnen zien wat ik iedere dag zie, voel en ervaar en daar probeer ik naar te handelen. We - en zeker ook ik- doen dat te weinig en als we het doen heel snel zonder er ECHT van te genieten, omdat we zo geleefd worden door tijd en door dingen die we belangrijk vinden, zoals werk, carrière en alles wat daarmee samenhangt. Ja ook ik maar me er dagelijks schuldig aan. Ik wil werken omdat ik dat leuk vind en me er een meer volledig mens door voel. Maar willen werken en een gezin draaien is - en ik weet het uit ervaring- een dubbele fulltime job. Ja we houden het leuk, maar het spontane en de rust van 'komt het vandaag niet dan komt het morgen wel' past niet in dit leven. Ik kies er bewust voor, maar in mijn huidige situatie bekijk ik de zaken even volledig anders en dat komt omdat ik nu echt stilsta bij de waarde van alles. Ik ben ooit met Marjon in een gastgezin (gastmama Maria) geweest in Sevilla om de taal te leren. De eerste dagen vonden wij dat middagdutje duf, maar na een paar dagen gaven we er aan toe. Het klimaat schrijft eigenlijk de rust als vanzelf voor en daar dien je naar te luisteren; ja dat weten die Zuid Europeanen, maar wij dachten dat te kunnen doorbreken. Maar de vermoeidheid sloeg toe en daardoor leerden ook vervolgens in de middag onze rust te nemen. Zo konden we in de avond ook langer door en dat was heel wat waard met de heerlijke Tinto de Verano die ze er schenken ;) Maar goed ik wil graag iedereen laten zien en voelen wat ik zie en ik wil graag in mijn slechte scenario de regie weer in handen krijgen. Ik wil een start maken met het nemen van meer foto's. Mijn vriendin Nicole weet uit ervaring dat de tijd niet terug te draaien is, je krijgt geen herkansing meer, en foto's zijn altijd dierbare herinneringen, herinneringen uit een tijd die voorbij is en niet meer terugkomt. Ik heb haar woorden in mijn hoofd geprend en heb hierdoor weer een doel voor mezelf.  Ik maakte ook altijd foto's van de logeerpartijen van mijn neefjes en nichtjes en gaf dan een boekje aan ze met foto's en soms ook een verhaaltje. Ik kijk hier met veel plezier naar terug en kijk zelf ook nog regelmatig naar deze reportages :) We praten een hele poos samen. Ik ben energiek en positief gestemd. Ja wat ons nu overkomt is klote, maar wat we er van gaan en kunnen maken is veel belangrijker. Ik herinner me ook nog ten tijde van mijn vaders ziekte hilarische momenten bij ons thuis, dat we met een stervende vader in ons midden, in een deuk lagen. Zo bestond er vroeger het rad van fortuin op tv en mijn vader had naast zijn longkanker een hersentumor gekregen. Hij had last van afasie (ik weet niet of je dat zo schrijft) hij kon bij wijze van spreken niet vragen om een kop koffie omdat hij de woorden niet kon vinden. Het rad van fortuin had een heel moeilijk woord in te vullen en vanuit het niets en met maar 1 letter omgedraaid, klonk vanuit mijn vader de naam van het gebergte waar ik zelfs nu weer de naam niet van weet en inderdaad tig draaibeurten later bleek dat ook nog het juiste woord te zijn. Ja dat was hilarisch! Dus het beste er van maken en strijden en het samen doen, want SAMEN STERK dat is en blijf ons motto!! Ik drink nog een kop thee en neem deze mee naar boven dan kan ik uitgebreid in bad daar heb ik zin in. Lekker in een warm bad liggen en fris en fruitig zijn :))) Boven gaat de telefoon, het is Marjon. Thomas is heel verdrietig, hij mist Eva enorm en Marjon voelt zich machteloos. Marjon is een kanjer en dat weet Thomas ook, onvoorwaardelijke steun is wat Marjon Thomas geeft en dat is het best wat je kunt doen. Ik hoor dat de uitvaart van Eva woensdag is. Ze zal op dezelfde begraafplaats komen te liggen als waar Bob ligt. Een mooie en rustige begraafplaats. In mijn gedachten denk ik aan Thomas en denk ik aan Bob, die bijna jarig zou zijn geweest. Konden we de tijd terugdraaien, ja dan zou alles beinvloedbaar zijn en zou je de toekomst kunnen veranderen. Hele films zijn erover gemaakt zoals the Lakehouse, een prachtige film waar Nicole en ik naar toe zijn geweest. Ik ga in bad en voel dat mijn nekspieren ontspannen, heerlijk dat warme water, telefoon even weg, en rustig naar de blauwe hemel kijken vanuit het bad en wat is de hemel helder vandaag. Ik denk aan vanalles en ik hoop nog steeds dat ik uit deze nachtmerrie ontwaak. Ik laat alles even voor wat het is..... Ik kleed me aan, föhn mijn haar en ga naar beneden. Henry heeft Nicole aan de lijn. Ik krijg Nicole aan de lijn en ze stond op het punt te komen. Ze had het gisteren gezegd inderdaad, maar ik had het niet zo begrepen, dus er waren al andere plannen voor deze dag, want iedereen in huize Schreur- Duymelink is klaar voor de schaatsbaan. We gaan naar de Warandevijver en met de schaatsijzers onder gaan de kids. Ik gewapend met een fototoestel. Teun gaat als een echte Schreur het ijs op. Dat zit in zijn genen. Ontspannen zonder stress heeft hij het meteen onder de knie. Hij maakt stuntbewegingen en hij remt. Puck gaat wat voorzichtiger aan de slag, maar ook zij doet het heel goed, met iets meer spanning, maar met een ontzettend doorzettingsvermogen. Ik ben trots en heb tranen van geluk. Dit soort momenten wil je voor eeuwig vasthouden. Guus is eigenlijk een groot drama. Recalcitrant is het woord. Hij heeft kreukels in zijn lange onderbroek die niet lekker zitten, hij moet plassen, zijn handschoen zit gebobbeld, hij wil zijn muts niet op, hij durft niet te schaatsen en als ik meeloop, loop ik of te snel of te langzaam. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld. Vervolgens gaat tot overmaat van ramp zijn riempje van zijn ijzertjes ook nog stuk. Drama ten top. Hij wil niet meer en moet weer plassen. Ik besluit met hem al naar het paviljoen de Warande te gaan voor warme chocolademelk. Hij plast daar en ik vraag hem of hij voor mij wat liever zou kunnen zijn. Guus zijn gedrag is verklaarbaar. Ook hij ervaart met zijn 4 jaar een enorme verandering bij ons thuis. De verhalen, de spanning, de hoeveelheid tranen en de vele telefoongesprekken. Hij weet echter niet hoe hij hier mee kan omgaan en kan zich nog niet zo goed verwoorden, dus hij vraagt aandacht door het af te dwingen en dat lukt hem eigenlijk best aardig. Ik besluit zijn drammen te negeren en waarempel het werkt. We bestellen ons drinken en ook Puck, Teun en Henry komen erbij. Ma belt me en ze zegt me dat ze mijn blog heeft gelezen en zegt dat ik hun kracht geef. Ik ben ontroerd, ze zegt me ook dat ze me een brief gaat schrijven en dat ik moet weten dat zij ontzettend van mij houden, ik ben voor hen 'onze Hanneke' als een eigen dochter, Ik ben in tranen en ik houd van deze mensen, heel veel! We drinken ons drinken op en gaan weer het ijs op. Er ontstaat vanuit Guus al weer strijd, omdat zijn schaats stuk is wil hij als eerste op de overgebleven schaatsen. Negeren lukt niet, dus daar sta ik dan als een viswijf tegen mijn 4-jarige te schreeuwen. Mijn mooie gevoel van vandaag is weg, ik voel de energie uit me stromen. Ik ben boos op Henry en vind dat hij als hij ziet dat het zo gaat dat voor zijn rekening moet nemen. Ik kan het niet aan niet nu. Meteen daarna huil ik en voel ik me onredelijk, ook hij heeft het moeilijk, maar ik kan het gewoon niet. Ik schreeuw er nog achteraan dat ik ook niet gevraagd heb om ziek te zijn. Henry loopt snel door, hij heeft er een hekel aan als ik voor de hele goedgemeenschap mijn zegje sta te doen. Ik realiseer me dat  en ik stop. Henry neemt Guus voor zijn rekening en ik loop met Puck en Teun mee en ik complimenteer hen over hun schaatstechniek. Ik ben trots maar ook heel moe. Guus en Teun hebben inmiddels een compromis gesloten en hebben ieder een schaats aan. Guus wil naar huis en samen gaan wij alvast naar huis. Change of plans. Ik ben moe en wil naar huis, energie is op. Dus lekker thuis eten en rust. Ik ben echt stuk en in tranen. Henry heeft gekookt en dit keer geen patat of chinees maar heerlijk eten. Het smaakt me voortreffelijk, maar dan begint Guus aandacht te vragen. Ik kan het even niet meer aan. Ik schreeuw dat ik het zat ben en of het even rustig kan. Het is inderdaad even rustig. We proberen er wat van te maken, maar de sfeer van hedenochtend is ver te zoeken. Ik voel me schuldig en ik huil in stilte, ik voel me een gemeen mens en weet dat ik dat mezelf niet mag opleggen. Henry voelt me aan, gaat de kinderen in bad doen en ik doe waar ik goed in ben, ik regel de kleren voor morgen en doe spullen in de was en huil zonder geluid maar met veel tranen. Ik hervat me en help Puck, Teun en Guus in de pyjama, fohn Puck haar haartjes en het is tijd voor bed. Ik ga naar ze toe een voor een en leg hen uit waarom mama moe is en waarom ze af en toe zo boos is, dat het niet aan hen ligt maar aan mama en die nare ziekte waar mama heel boos op is. Ik ga naar beneden en heb Jan aan te telefoon en ik vraag me samen met hem af of ik tegen de kanker vecht of voor de kanker vecht. Ik heb mama aan de lijn en we zeggen hoeveel we van elkaar houden en ik spreek Bernadette. Ook Yvonne heb ik gesproken vandaag en ik ben trots op mijn familie en ben blij dat ik bij hen hoor. Uitgebreid heb in Nicole aan de lijn en ik spreek mijn angsten uit, krijg veel tips en probeer op haar aanraden te varen op mijn gevoel en om te leren voelen. Voelen maakt kwetsbaar en kwetsbaar zijn doet pijn en geeft verdriet. De dag is rond, ik krijg drinken van mijn Henry, mijn sterke man en rots in de branding. Ik ben moe en ga zo lekker slapen. Een bijzonder mooie dag die ondanks de haperingen mooi blijft en mij in al haar kwetsbaarheid heeft laten voelen. Ik ben een mens en verlies controle als ik het niet meer aan kan, ik ga schreeuwen uit onmacht maar weet waarom ik het doe, omdat ik me KUT voel (ja kinderen mama zegt het K-woord!!!). Ik concludeer 1 ding, ik hou van alle lieve mensen om me heen en ik zorg dat ik goed gewapend de strijd aan kan gaan met iedereen, SAMEN STERK!