woensdag 15 februari 2012

Er zit een patroon in mijn slaapritme. Elke keer als ik naar het ziekenhuis moet dan slaap ik onrustig. Niet echt slecht, maar onrustig met bizarre dromen. Bizar in de zin van verwarrend. Zo droomde ik vanacht dat ik bij mijn oud-collega's van Veronica zat in Hilversum. We hadden het supergezellig tot ineens de telefoon ging en ik via de receptie Henry aan de lijn kreeg vanuit het Catharina Ziekenhuis met de vraag waar ik in hemelsnaam bleef..... en dan word ik wakker. Bizar is deze droom omdat deze een bijzonder leuke associatie met een zeer dramatische associatie verbindt. Ik ga inderdaad de meiden zien, vrijdag a.s., daar kijk ik naar uit. Ook moet ik weer naar het ziekenhuis en daar zie ik tegenop. Het blije weerzien -de fijne associatie- met Veronicanen laat mij in mijn droom doen geloven dat alles weer normaal is, totdat de telefoon in mijn droom me weer met beide benen op de grond zet. Het dramatische in mijn leven is niet weg te stoppen of te verbergen, het is mijn leven, mijn realiteit. Ik ben aan het accepteren als het ware en dat zorgt ook voor berusting. Inmiddels mag iedereen wat mij betreft deelgenoot uitmaken van deze realiteit, want gedeelde smart is halve smart. De telefoon in mijn droom staat symbool voor communiceren en verbinden. Het communiceren met relaties en het verbinden. Want raar maar waar, mijn realiteit verbindt en verbroedert. Dat voel ik, het gebeurt en het doet goed. Ik wil hieraan vasthouden, niet alleen nu, maar ook nog over 6 maanden en nog langer dan dat. Wederom een doel :) Ik kom na deze onrustige nacht dan ook slecht op gang, maar dan is er gelukkig altijd die rots in de branding, die dan volautomatisch de boel overneemt. Ik kom beneden en de boel staat al aardig op de rit. Nog even haren kammen en tanden poetsen en papa vertrekt met drie uiterst uitgelaten kinderen, want vanmiddag is RANJABAL!!!!! Ik ga lekker in bad. Dan is Henry er weer en ga ik even naar Bernadette voor schmink. Want ik moet natuurlijk vanmiddag wel een heks en twee cowboys voor het ranjabal afleveren en daar laat ik mijn creativiteit graag op los. Bij Bernadette krijg ik een heerlijk stuk taart, want eten moet:) Mariëlle heeft deze voor me gebakken, een zogenaamde Bienerstich (?). Heerlijke cakegebak, met nootjes en kersen en poedersuiker en een krokantje. Een zalig calorieënbommetje. Met schmink vertrek ik naar huis en daar zijn mijn schoonouders al, lieve pa en ma. Ma gaat haar boerenkool voor ons koken. Ma maakt de lekkerste boerenkool van Nederland. Ik stel voor dat Culivers haar receptuur overneemt en dat als exclusief merk (Janny's boerenkool) in de EmTé supermarkt en Sligro Groothandel introduceert. Succes verzekerd voor dit seizoensproduct. Ze heeft haar eigen pannen meegenomen en ingrediënten, zoals slagersrookworst grof en fijn, kookspek, rookspekjes om uit te bakken, boerenkool, aardappels. Behalve gort, daar gebruikt ze nu rijst voor. Ik heb overigens nooit geweten dat gort en of rijst iets te maken had met boerenkool :) Ik ben van de snelle variant en dat is een pot boerenkool of diepvriesboerenkool, aardappelen, pureren en klaar is kees. Het smaakt dan inderdaad laf, maar het past wel in mijn tijdsschema. De boerenkool van ma daarentegen is kookkunst, kookkunst in het kwadraat. De 'mise en place' neemt minimaal een uurtje of wat in beslag. Niet aaneengesloten, nee hoor, want ma doet tussen de bedrijven door gewoon alle ramen van ons hele huis en dat zijn er best wat. Maar na die tijd dan staat er ook wat, een pan waar de hele straat van kan eten, supersmaakvol en tongstrelend! Mijn dank is groot:) Maar goed weer even terug naar eerder die ochtend. Henry en ik vertrekken naar het Catharina Ziekenhuis. Ik heb 's ochtends in bad even gevoeld aan mijn borst en dat wat ik voelde was wel een vuist groot, dus dat zit me niet lekker en mijn doel van de ochtend is te horen te krijgen wat de t-waarde is van de tnm classificatie van mijn carcinoom oftewel van mijn tumor.  De n-waarde is 1, want klieren zijn aangedaan en de m-waarde  is 0, want gelukkig zijn er geen metastasen ontdekt, de lever was immers gewoon een hemangioom. Tja, dus wat doet die t-waarde en dat is van belang om een kansberekening erop los te kunnen laten. Een kansberekening op een genezingspercentage. Hoe lager de t-waarde  hoe hoger de kans uitvalt simpel gezegd. We worden naar binnen geroepen na een lange wachttijd. En eenmaal binnen brand ik los met al mijn vragen. Het computerdossier opent zich en vanuit de onderzoeken komt het aangedane gebied naar voren. Wow!!!!!! Verbindende diameters van 4,5 en 6,5 cm!!!! Dat is zowaar mijn hele tiet. Ik schrik, maar al snel wordt duidelijk dat het niet een aaneengesloten iets is. Het zijn meerdere tumoren of carcinomen die met elkaar verbonden zijn. Dat is dus exact wat ik voelde een vuist vol. De grootste meting bedraagt een kern van ongeveer 2 cm en daarom is de t-waarde bepaald op t2m, waarvoor de m voor multipele, wat dus betekent meerdere. Ik heb dus meerdere carcinomen waarvan de grootste om en nabij de 2 cm is en de totale diameter van het gebied bedraagt 6,3 cm. We hebben het over de chemo's, de mogelijke kaalheid, amputatie ook van de gezonde borst en over nog veel meer. Er zijn nog zoveel hobbels te nemen. Zo moeten we erachter komen of het is ontstaan omdat ik het bcra-gen bij me draag en als dat zo is, dan is preventieve amputatie zinvol om over te denken. Zo niet dan is het zinloos want waarom snijden in gezond weefsel? Bottom line is dat we nog maanden hebben om hierover na te denken, want hoe dan ook we starten met chemo en vrijdag zal de oncoloog daar een voorzet toe geven. Dus de volgende stap is toeleven naar de vrijdagmiddag. Met veel berusting verlaten we het ziekenhuis, ik heb een energie, ongelofelijk. Ik wil ineens sporten om mijn weerstand zo hoog mogelijk te krijgen, ik wil leven, leven als nooit te voren... Dan volgt de overgang naar het RANJABAL. Eenmaal thuis doen we kort en krachtig ons verhaal en dan is het tijd voor de kinderen. Omdat wij in het ziekenhuis waren hebben onze krachtbundels thuis het weer perfect weten te regelen, maar de kinderen zijn blij en uitgelaten thuis en we komen gelijk binnen. Ze zijn in alle staten en klaar voor het RANJABAL. Snel eten en ik stouw maar weer even twee borden pasta Carbonara weg en in de kleren en in de schmink. Wat zijn ze blij, trots, mooi, vrolijk, lief, uitgelaten en eigenlijk gewoon om op te vreten!!!!!!! Buuv Pauline neemt Guus en Teun mee en Johan, papa van Nadine, neemt Puck mee. Daar gaan ze, onze en mijn kanjers, voor het eerst in hun leven naar de Carnaval alleen voor kinderen, zonder ouders. Ik maak foto's zwaai tot ik ze niet meer zie en gloei van binnen van trots, een enorme trots! Binnen gaat het werk door, we pauzeren voor de koffie en dan gaat Henry aan het werk, Pa en ma buffelen door en ik bel, zit, internet, doe met ma een boodschapje, race weer effe naar mijn zus voor de stampotstamper die onvindbaar is en voordat we het weten is het de tijd van terugkomst van het RANJABAL. Licht hysterisch komen ze bijna gelijktijdig binnen, Teun en Guus en Puck met Nadine en Johan. Ik maak nog foto's van Nadine en Puck samen en luister naar hun verhalen over carnaval, de polonaise en veelal het eten. Mijn kinderen zijn erfelijk belast. Ik vraag over het feest en ik krijg als terugkoppeling wat er te eten en te drinken was en dat is Carnaval. Ik ben blij, we drinken nog wat en pa en ma hebben de stampot gereed. We eten vroeg zodat ze nog met licht kunnen rijden. Ik ben blij, moe en voldaan. Mijn lieve kinderen en mijn lieve schoonouders. Ik houd van hen en realiseer me weer dat deze verbroedering er een is die voor eeuwig zo moet blijven, los van nu, maar gewoon voor altijd. We zwaaien naar pa en ma en dan gaan we het avondritueel in. Een kleine wasbeurt, pyjama's, tanden poetsen en Jeugdjournaal kijken. In de tussentijd bel ik naar Jeroen. Om hem bij te praten en om te vragen of ik snel wat mag en kan doen. Ik wil meer dan patient zijn,. Daarna wil Guus een tomaat hebben. Helaas heb ik geen tomaten en is het compromis een paar druiven. Dan naar bed. Moe en voldaan liggen ze en slapen eigenlijk a la minute, mijn lieve engeltjes met heel mijn hart en ziel houd ik van hen. Ik ruim de boel aan de kant en draai een wasje. Ik besluit te schrijven op mijn blog en zie een smsje van manlief. Hij is vanavond lekker ontspannend weg met de mannen. Ik ben blij voor hem en hij geeft mij een sms kus door. Ik ben blij. Ik telefoneer de hele avond. Jeanne, Karin, Nicole, mama, Bernadette. Voor dat ik het weet is het al laat en besluit dan te schrijven. Ik heb weer een dag geplukt en heb genoten van wat de pluk me opleverde. Ik ben een rijk mens, rijk omdat ik en wij door zoveel lieven mensen worden omringd. Ik zet een streep door deze dag en pluk morgen weer de nieuwe dag die er voor in de plaats komt en kijk er naar uit.