slapeloosheid

Wat een heftige nacht met wederom weinig slaap. Wat is het toch een rare en nare ziekte. Ik ben nog niet echt ziek, maar wel volledig in de ban van.... Ik merk dat ik door allerlei fases ga en dat allemaal in een razend hoog tempo. De eerste fase dient zich aan door in de volledige ontkenning te blijven. De gedachten die ik had stonden ver van me af; het lijkt immers alsof het niet over mij gaat, maar over iemand die verdomd veel gelijkenis met mij vertoont. Na de ontkenning komt de bezinningsfase. Ik probeer met mijn ratio op scherp, te beredeneren, met gepaste afstand en totaal niet realiserend hoe heftig het verhaal is dat mijn en onze toekomst zal gaan opvullen. En dan komt de verdiepingsfase, Ik struin het hele internet af om kennis te vergaren en pas dan, ja pas dan komt de ziekte binnen en voel ik en begin ik pas echt te voelen. Vanuit dit gevoel onstaat een besef; een besef dat bestaat uit een heel harde realiteit en dat is nu mijn wereld! Mijn hersenen draaien overuren en mijn database loopt regelmatig vast of is overhit. Ik voel me alleen op de wereld en tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet ben. Verre van dat, ik ben omringd met lieve en fijne mensen, die zelf in al hun moeilijkheid en verdriet mij proberen op te beuren. Soms zelfs zich even afzijdig houdend om mij te ontlasten. En dat alles dat voel ik, in al zijn heftigheid. Daar gaat veel energie inzitten en mijn gevecht nu is om te leren loslaten, de boel de boel eens af en toe echt te laten gaan.Je durft veel gedachten niet hardop uit te spreken, omdat ze dan wel eens werkelijkheid zouden kunnen worden en dat is een werkelijkheid die ik zo graag ver van mijn bed houd. En tijdens het besef blijf ik hoog sensitief en alle emoties die een mens kent dringen door tot in het diepst van mijn ziel. En tot slot is er de acceptatie en die gaat gepaard met onzekerheid, angst en wederom een besef, een besef dat ons en mijn onbezorgde vrolijke, fris fladderende wereldje tot het verleden behoort. Mijn faseringen van nu, ontstaan in al mijn helderheid in deze nacht. Het is ochtend, vrolijke Puck wil naar beneden! Papa ontwaakt niet opperbest en ik eigenlijk ook niet. Ik leg Puck uit dat we soms boos zijn en chagrijnig, niet op haar of haar broertjes, maar op mama's nare ziekte. Dat gebeurt zeg ik en daar kunnen we niet altijd wat aan doen, maar zeg ik, geef papa straks maar een dikke knuffel en doe dat maar eerst met mij. En daar liggen we dan, lepeltje lepeltje innig omstrengeld. De dag is ontwaakt en we gaan de dag plukken. Loesje zegt: Pluk de dag, want hij groeit vanzelf weer aan! Beneden lees ik mijn verhaal voor aan de kinderen van Dol dwaze draak Goedhart. De kinderen besluiten vandaag tekeningen te maken, die mama bij de tekst in de computer moet gaan plakken. Dit is een mooie dag, een mooie dag om te plukken, want elke dag groeit er een nieuwe, fris en fruitige dag voor terug.