woensdag 1 februari 2012

Mijn standaard vrije dag. Guus is ziek en we besluiten samen de dag te beginnen in het grote bed. Daar liggen we dan, tv aan, drankje erbij en lekker warm. Het leven is goed!!!!! Dan ineens bedenk ik me waar ik inzit. Ik krijg een bericht van een vriending, zij wil komen om me te steunen, en ik kan alleen maar denken dat het leven zwaar is en dat ik moe ben. Ik bel haar en ik beschrijf wat er de afgelopen dagen op me afgekomen is en het feit dat ik er niet op voorbereid was. Ik vind het fijn te horen dat ze er voor me is, maar ik wil pas handelen na vrijdag 14 uur. Ik kan nog even niets met de situatie van nu, ik kan hier nog geen plan op trekken. Ik weet het even niet, maar ik weet wel dat ik bekaf ben. Ik kijk uit naar deze dag, de dag dat de kindjes hier komen spelen, dat er vrolijkheid en leven in de brouwerij is, dat we gezellig aan de keukentafel gaan eten en dat we kijken wat we zullen doen. De woensdag zijn altijd feestdagen zeggen we hier thuis. We maken er een feestje van toch mam, zeggen de kinderen dan. En wat is dan feest, gewoon een broodje met veel zoetigheid of zoals vandaag met kip van het spit. Puck nam Nadine mee en Teun nam Max mee en Guus niemand tot zijn grote verdriet omdat hij ziek was en ook Fiene zou in de middag komen spelen. We kwamen thuis van school en daar stond zus Yvonne met dochter Veerle . Ik had bedacht pas echt iedereen en ook mama en zus te informeren als vrijdag was geweest om paniek te voorkomen. Zeker als zoiets in je familie is beleef je dat heel intens. Maarja, ik kan niet doen alsof er niet aan de hand is. Dus ik val maar met de deur in huis. Mijn zus en Veerle staan hier om gezellig een broodje bij me te komen eten en vervolgens horen ze mijn verhaal. Tja daar ben je niet op voorbereid, ik probeer nuchter te blijven, maar steeds meer bekruipt mij een onbehaaglijk gevoel. De reacties zijn realistisch en drukken mij met de neus op de feiten. Het is niet zo dat ik het wegstop, maar ik houd niet van als dan verhalen. De drukte hier gaat lekker door, we eten wat en Yvonne en Veerle helpen me en we hebben in een mum van tijd de boel aan de kant en kunnen zitten om te praten in alle rust. Kindjes buiten om een sneeuwpop te maken, kindjes boven om met Lego te spelen en kindje beneden ziek op de bank om tv te kijken. We praten over mij en over wat me bezighoudt over mijn nuchterheid en over het feit dat dit mijn manier van overleven is in stressvolle tijden. Rationeel handelen! Bernadette komt en brengt Fiene en Yvonne moet met Veerle weer weg. De accu van de auto van Yvonne doet het niet meer. Dat los ik snel op, startkabels en gaan weer, want ten tijde van stress handel ik rationeel :) In de loop van de middag vertrekken Nadine, Max en als laatste Fiene. Ik ben stuk. Ik bel Henry en vraag of hij eten kan regelen, zodat ik effe rust in kan bouwen. Ik lig inmiddels lekker te dommelen als Henry binnenkomt. Puck zegt papa heeft gekookt! wat bij ons betekent we eten chinees of patat :) We gaan aan tafel, praten de dag door en Henry gaat met Puck naar pianoles. Puck vertrekt door te zeggen dat ze hoopt dat het bultje slecht is. Ik huil en roep haar even terug, Puck realiseerde zich niet wat ze zei en zegt Sorry. Het is allemaal zo raar..... Ik leg de jongens op bed en besluit een blogdagboek te maken.....