vrijdag 3 februari de dag des oordeels

De afspraak van vanmiddag 14 uur is gisteren verplaatst naar vanochtend half negen. Dit is geen goed nieuws. Ik ben gespannen en heb een onrustige nacht achter de rug.  De ochtend begint als altijd en dat geeft houvast. Alyssa komt al vroeg zodat wij op tijd kunnen vertrekken. We zijn goed voorbereid, met vragen en scenario's, lang leve het internet. We zijn ruim op tijd, drinken een kopje thee en gaan in wachtkamer C zitten van afdeling 55, oncologie. Daar zitten we dan, wat duurt wachten lang en wat ben ik zenuwachtig. Ik probeer me voor te bereiden, maar dat lukt niet, want waar moet ik me op voorbereiden. Ik hoor mijn naam en we staan op en volgen en gaan de spreekkamer in. Onze nurse practitioner Majorie de Werd vertelt ons heel beheerst de uitkomst tot dusver. Ze zegt dat de cellen die gevonden zijn borstkanker zijn en dat de punctie heeft aangewezen dat er ook kankercellen in mijn lymfeklieren van mijn oksel zijn aangetroffen. Dat ik naar voren ben geplaatst laat zij weten is niet voor niets. Dat geeft vandaag tijd en ruimte om verder te onderzoeken, want het is nu van belang te weten of de kanker beperkt is gebleven tot de borst en de lymfeklieren in de oksel of dat deze verder is en dat werkt op basis van uitsluiten. Dus er volgen vandaag onderzoeken, een MRI scan met contrastvloeistof en een CT scan met contrast vloeistof, respectievelijk om 10 en 11 uur. Deze onderzoeken zijn van belang  om het behandelplan te kunnen bepalen. Is behandeling gericht op genezen of op leven verlengen. We hopen en we gaan er vanuit dat we genezen, maar realistisch is te weten dat de verdeling 50-50 is. En bij ons is het glas halfvol en dat houden we vast! Dinsdag staat er een botscan gepland en al deze testen zijn ervoor om erachter te komen of hier kankercellen zouden zitten. Als dat is uitgesloten en dat weten we donderdag kan een behandelplan worden opgesteld. In eerste instantie is dan de bedoeling dat we starten met chemo, préoperatief. Pas daarna komt een operatie in het zicht, maar Majorie laat weten dat we dan vooruit lopen op de muziek. Eerst de volgende fase en dat is donderdag weten wat de wetenschap en onderzoek ons voor gegevens oplevert. Back to reality. We stellen onze vragen en krijgen de vervolgafspraken. We huilen omarmen elkaar en gaan door. Ik bel mijn zussen, ongeloof en verdriet, waarom? Het leven is oneerlijk. We gaan door, infuus, koptelefoon, oordoppen, 100%NL(daar wordt ik vrolijk van) en ik verdwijn in de MRI tunnel op mijn buik en blijf daar een half uur liggen. Mijn armen slapen en tintelen, Henry zit aan mijn zijde, ik zie hem niet maar het feit dat hij er zit geeft steun. Na een half uur zit het erop. Op naar de volgende... Bij de CTscan moeten we even schakelen. Ik heb een infuus in mijn pols en in een dunne ader en de vloeistof daar is dik en stroperig dus dat kan pijnlijk worden. Ik krijg een test met een zoutoplossing en geef aan dat het goed te doen is. Ik onderga ook hier gedwee het onderzoek. Als de vloeistof geinjecteerd wordt lijkt het alsof ik in mijn broek plas dat is het gevoel, maar de zuster verzekerd mij dat dit niet echt zo is. Ik krijg een warme hals en armen en het zit er bijna op, de stroperige vloeistof stroomt zwaar door mijn dunne ader en ik bijt op mijn tanden. Na dit onderzoek heb ik het gehad in de kleedkamer komen de tranen, Henry traant mee en zonder woorden omarmen we elkaar, dit is pas het begin! Daarna gaan we weg. Ik lees een app van Marjon, lieve Marjon. Eva de vriendin van Thomas is vanacht verongelukt, ik vloek en niet zo zuinig ook. Mijn probleem is er even niet, we bellen en we zijn er voor elkaar zij het op afstand. In mijn gedachten geef ik Thomas een knuffel en ook Marjon. Marjon moet er voor haar jongen zijn! Het leven is niet fair!!! Ik bel met het werk en Jeroen laat weten dat ik me even niet druk moet maken over het werk, hij regelt van alles en comuniceert en mijn lijntje met Sligro is met Jeroen. Jeroen zal donderdag bij me thuis zijn als ik weet wat de uitslagen van de onderzoeken zijn. Ik voel me gesterkt en mis mijn werk nu al, de structuur, de collega's. Ik zou willen dat ik weer steen en been kon klagen over mijn druk zijn op het hoofdkantoor, want ik zou graag druk willen zijn nog drukker zelfs als ik dit zou mogen missen! We zijn bijna in Helmond, ook zussen zijn onderweg naar mama. Ik heb een steen in mijn maag. Altijd is mama thuis op vrijdag maar vandaag niet. We wachten tot Yvonne en Bernadette er zijn want zij hebben de sleutel. We gaan naar binnen en er is voor eten gezorgd, want eten moet! Dan komt mama, nietsvermoedend binnen met boodschappen. Henry loopt op haar af pakt haar boodschappen aan en ik neem mama mee naar de woonkamer en vertel haar dat ik heel slecht nieuws heb. Ze kijkt en ziet mijn zussen, ze huilt want ze weet dit is niet goed. Ik vertel haar over mijn onderzoeken en de diagnose en ze huilt hardop. Ik herbeleef mijn verleden, toen was niet ik het die het zei maar was het papa. Ik voel met mama mee en voel haar verdriet en het onrecht, eerst haar man en nu haar kind. We huilen en beloven elkaar samen sterk te zijn, samen! Samen kunnen we veel doorstaan. We omhelzen elkaar en Yvonne en Bernadette sluiten aan. Samen sterk. Ook Peter komt en Frits, we praten, huilen en dan gaan we. We brengen Bernadette thuis en gaan naar school, zodat de juffen en meesters weten wat zich in huize Schreur-Duymelink afspeelt. Ongeloof en meelevendheid. De school let op de kindjes en zorgt mede voor veiligheid. We gaan naar huis, of beter eerst Puck ophalen bij een vriendin. Puck is bij Kiddo's Place met Chrisje aan het spelen. We komen binnen en alles is klaar voor de modeshow. Puck is de mooiste prinses die je ooit hebt gezien, roze met glitters en veel makeup. Ik ben ontroerd en trots, we kijken naar de modeshow en hier doen we het voor er is muziek er is veel lol en ik ben trots, blij en weet allemaal weer waar het leven om gaat. Hierom de mooie dingen, ik bijt me erin vast en dans en lach en klap. Henry en ik knijpen elkaar in de hand en ik heb traantjes maar nu van intens geluk, geluk dat we zo rijk zijn en zulke lieve en leuke kinderen hebben. Hier doe je het voor, ik ben strijdvaardig. We gaan naar huis en we bellen de huisarts en regelen slaappillen zodat ik iig zoveel mogelijk rust kan pakken. We eten patat en vertellen de kinderen over onze spannende dag. We vertellen dat de artsen hebben gezegd dat mama's bultje een heel slecht bultje is en dat dat bultje kanker heet. We vertellen hen dat de artsen mama proberen beter te maken, maar dat mama eerst zieker zal worden omdat de pillen mama ziek maken maar zodat het bultje ook ziek wordt en daardoor verdwijnt. Dat mama nu veel thuis is en voorlopig niet hoeft te werken. We laten het hierbij en het is goed zo. We gaan ze naar bed brengen, bellen met Puten, Amerika, sms-en Appen en we zijn moe. Ik breek, ik breek vanwege alle emoties en huil en besluit mijn blog bij te werken. Ik ga tegen Henry aan liggen en vertel hem dat ik bang ben, bang voor het onbekende en bang voor het feit dat mijn leven in handen van anderen ligt. Dat ik kanker niet kan beinvloeden. Ik ben banger dan ooit, maar voel een oerkracht. Samen sterk en samen tegen kanker!
Morgen trotseren we de sneeuw en gaan we pa en ma in Putten inlichten, ik zie op tegen morgen. De kinderen gaan een sneeuwpop maken met Tante Det, Ome Dries en Fiene en kijken uit naar morgen!!