zaterdag 4 februari 2012

wat een nacht! ik heb nauwelijks geslapen en vooral 's nachts komen alle emoties los omdat er de meest rare gedachten door mijn hoofd gaan. Ik huil en kruip tegen mijn Henry aan die zich stevig tegen zich aan drukt. Ik probeer te ontspannen, maar wat is dat moeilijk zeg. Ik besluit om kwart voor 6 de nacht de nacht te laten en ga naar beneden. Ik zet een kopje thee en ga aan de keukentafel zitten. Het is me gisteren nog gelukt mijn blog via facebook uit te zetten, atechneut als ik ben, geloof ik dat het wel 10 keer is uitgezet. Maar goed het idee is om van me af te schrijven en mensen mee te nemen in mijn wereld. Ik realiseer me terdege dat dit heel heftig is, maar het is een vorm van verwerking voor mij. Ik zit aan de keukentafel en kijk op mijn laptop. Mijn hele mailbox zit vol met reacties. Ik begin te lezen en ik ben ontroerd door al deze belangstelling, lieve en warme woorden. Het is inmiddels half 8 en Teun komt naar beneden wandelen. Hij heeft zijn knuffels mee en komt met een big smile naar me toe. Hij vraagt zit jij de hele nacht al hier. Nee natuurlijk niet jongen, maar mama was al wakker en jullie sliepen zo lekker. Mama het wordt een bijzonder mooie dag, ik ga met mijn zakgeld en zakgeldverdubbelaar (dat krijgen ze als ze bijzonder lief zijn geweest :)) ninjago lego kopen. Ninjago master of spinjitzu ??? Jaja, zeg ik heb je daarvoor wel genoeg geld dan. Ja hoor, ik heb met papa een geheimpje maar dat ga ik je niet vertellen en dat gaat over geld. Ik glimlach en luister verder. Papa gaat vandaag met me naar de speelgoedwinkel dat heeft hij beloofd. Onze Teun is altijd blij en zeker met kado's en speciaal met dino's en ninjago lego. Ik zeg dat hij dat goed voor elkaar heeft, maar dat hij ook kan sparen voor een nog groter kado. Dat vond hij een stom idee. Puck komt beneden en ziet er aardig ontploft uit. Ik vraag of ze goed geslapen heeft en er volgt geen antwoord. Puck heeft even tijd nodig te ontwaken, dan gaat ze zitten en zegt ze wat gaan we vandaag doen? Ik zeg haar dat wij naar opa en oma Putten gaan om hen te vertellen van mama's slechte bultje en dat oma en opa dat heel verdrietig zullen vinden. We zeggen dat zij met Teun en Guus naar tante Det en ome Dries mogen om samen met hen en Fiene een sneeuwpop te maken. Puck laat weten aan Teun dat ze niets van speelgoed wil omdat ze wil sparen voor een heeeeeeeel groot kado. Guus neemt het ervan en slaapt tot 8 uur, hij komt dan naar beneden en kan niet meer lopen zegt hij. Guus wil aandacht betekent dat. Ik loop naar hem toe en leg hem op de bank om een toverspreuk over hem uit te spreken zodat zijn been kan genezen: Hocus pocus pilates pas ik wou dat je been genezen was en geef Guus na deze nacht weer een super goede beenkracht! Ik zie zijn gezichtje in de bank duiken met een lach van oor tot oor. Ik vraag hem of ik goed heb kunnen toveren en hij zwijgt, vervolgens staat hij op en laat zien dat hij kan lopen. Hij loopt niet maar schuift zijwaarts vooruit ongeveer 10 stappen en omdat hij geen respons krijgt vervolgt hij in een normale pas :) Dat is onze Guus, altijd zoekend naar de grens van wat kan en mag en wat niet. We eten een boterhammetje en drinken wat en we kleden ons aan. Dan gaan we op pad. Ineens is Teun heel verdrietig. Hij ligt op de bank en huilt, hij wil niet naar tante Det. Ik loop naar hem en zeg dat ik dat heel goed begrijp en vraag wat hij liever zou willen. Hij wil liever naar oma Helmond want daar is het rustig. Zo gezegd zo gedaan. Puck en Teun vertrekken naar tante Det en ome Dries en Teun naar oma Helmond. Bij tante Det krijg ik van Bernadette het oude horloge van papa. Dat had zij omdat het haar kracht gaf als ze naar het ziekenhuis moest, zij zegt mij, jij hebt het harder nodig Han. Ik huil en ben ontroerd. Ik heb meteen het horloge omgedaan en doe het voorlopig niet meer af. Dit betekent zoveel voor me. Ik ga in de auto zitten en zeg dit is nog maar het begin van de dag en ik zit er al helemaal doorheen. We gaan naar Putten. Het weer zit niet echt mee. Ik zie een bericht van Marjon en stuur haar een bericht terug. Ik bel een oude vriendin en ik heb Nicole aan de lijn. Nicole snapt mijn angst, mijn angst voor het onbekende en voor het feit dat het niet in control is. Haar Bob is niet meer, hij is een ster die wij met de kinderen nog vele avonden begroeten. Bob heeft de strijd niet kunnen winnen, ondanks zijn zware strijd. Nicole wil er voor ons zijn zoals wij er voor haar zijn geweest. De geschiedenis herhaalt zich, maar toen waren we buren en nu zijn we 150 km van elkaar verwijderd. Haar lieve woorden doen me goed en het feit dat je elkaar begrijpt en snapt voelt goed. Ik zeg dag en huil, huil van ellende en van het gevoel van onmacht. We zijn bijna in Putten en ik voel een knoop in mijn maag. Ik kijk naar Henry en zie zijn rooddoorlopen ogen. Hij is zo flink en hij gaat maar door, ik bewonder hem. We sms-en Jeanne dat we er rond half 12 zullen zijn. We rijden de straat in en ik weet niet meer wat ik voel. Ik loop met Henry naar binnen en ma komt ons al tegemoet. Henry valt direct met de deur in huis, we hebben slecht nieuws ma. Ma en ik vallen elkaar in de armen. Ongeloof, verdriet en onze kindjes, alles in één adem. Pa is in de schuur en Henry haalt hem erbij. We omhelsen elkaar en weer tranen. Waarom? We gaan zitten en ik vertel mijn verhaal, mijn verhaal dat zo onwerkelijk lijkt. Ik vertel het en ik voel weer kracht, kracht dat ik samen met deze lieve mensen de strijd aankan. Ma maakt zich zorgen dat ze er niet genoeg kan zijn, maar haar onvoorwaardelijke steun en die van pa is ons alles waard. We gaan pas in de startblokken als het behandelplan duidelijk is, dus eerst wachten weer tot donderdag en de volgende fase in. Na de boterham vertrekken we weer en sms-en Jeanne dat we vertrokken zijn. In de auto huil ik heel hard. Ik ben zo moe en ik ben echt volledig stuk. Jeanne belt en ze heeft bemoedigende woorden, het gaat daarna wel weer. Ik kom weer een beetje bij. Ik doe mijn stoel naar achter en dommel weg, op de achtergrond de radio en ik dommel en voel me heel even ontspannen...... We zijn weer in Helmond even naar de AH en dan wil ik naar het graf van mijn vader. Ik ben stuk, en ik sta voor papa en ik zeg hardop: papa het is mijn tijd nog lange na niet, ik ga je heus wel zien, maar voorlopig zeker nog niet. Ik voel kracht, ik huil, maar ik voel dat mijn vader me zegt: meisje denk je dat ik jou hier wil zien? Ga strijden mop, ik ben er voor je! Ik huil en ik loop samen met Henry naar de auto. Ik huil heel hard en het kan me even niets meer schelen. We gaan Teun ophalen. Hij is zo blij als we komen en heeft een prachtige tekening gemaakt. Van mij en hem samen in het zwembad van Ome Jan en Tante Karin in Amerika!!! Dat is een doel, zwemmen in Amerika. Ik ben blij en besluit al deze mooie tekeningen te bewaren in een speciale map. We gaan en oma gaat mee, naar Bernadette. Als we in Stiphout rijden zien we Bernadette, Dries al. Bernadette trekt de slee met Guus en Dries die met Fiene en Puck. De kinderen hebben een lach van oor tot oor en rode appelwangen en krijsen van plezier. Ik open de raam en roep hallo lieve kinderen. Trots kijken ze op en wat is de wereld mooi, ik baal dat ik geen fototoestel bij me heb. Nieuw doel, veel foto's maken, omdat je de tijd nooit meer terug kan draaien. We gaan naar binnen en papa gaat met Guus en Teun naar de Intertoys, want belofte maakt schuld. We drinken wat, praten wat en eten bij tante Det. Daarna naar huis, moe heel moe, maar terugkijkend op een mooie waardevolle dag. Eenmaal thuis wachten mooie bloemen op ons. De buurvrouw geeft ze aan ons en is natuurlijk meteen op de hoogte van ons verhaal. Bloemen van Max en Fred en bloemen van mijn collega's. Dit doet me goed en ik voel kracht, samen sterk! Ik mail mijn collega's en bedank hen. Ik ben moe, schrijf mijn verhaal en ga liggen. Nu pas komt stukje bij beetje de realiteit binnen, mensen geinformeerd en rust thuis en realiteit doet pas echt zijn intrede. Ik ga ervoor, wat voor scenario er komt, ik ga ervoor, mijn leven is te mooi, te mooi om te laten schieten.