vrijdag 24 februari De Ingreep

Bernadetee is in de ochtend bij mij. Gewoon om gezellig te kletsen en de ochtend door te komen. Ik ben eigenlijk niet heel erg nerveus, maar ken een gezonde spanning en kijk uit daar dat heerlijke slaapje :) Tegen dat we weg moeten gaan komt Henry thuis. We vertrekken en dan blijkt dat ook Henry nerveus is. Hij gaat voor de zekerheid nog even checken of ik wel de juiste affdeling in mijn hoofd heb waar we ons zometeen moeten melden. Afdeling * West. Hij rijdt een rondje om het huis en gaat nogmaals naar binnen voor de check en inderdaad Afdeling 8 West. We vertrekken en zijn veel te vroeg op de afdeling. Ik had begrepen dat ik er op tijd moest zijn en in mijn geval betekent dat dan vroeger dan de afgesproken tijd. Ik moet nuchter zijn, dus mag niets meer nemen en ik heb echte en berehonger. Mijn buik heeft een hele percussieband in zich die er naarstig op los trommelt. In de wachtkamer is het prins Friso die iedereen bezighoudt, het is ook dramatisch. Ik zie Mabel op de TV en zie hoe verdrietig ze is en ik leef gewoon met haar mee. Zij zal nooit meer een gesprek met haar Friso kunnen voeren en hun kinderen kunnen nooit meer hun papa verhaaltjes vertellen. Dat is vreselijk. De wachtkamer waar we inzitten is van mening dat de stekker er maar beter uit kan gaan, want de kwaliteit van leven zal die van een kasplant zijn. Iedereen heeft het over Friso. Om kwart over twaalf komt een zuster ons ophalen en ze gaat een intake met ons doen. Ze vraagt of ik nerveus ben en ik zeg haar dat ik gezond gespannen ben. Ze laat me weten dat ik zo meteen naar de kamer gebracht ga worden en dat ik daar medicijnen krijg, 2 naproxen en 2 paracetamol. Ook zal ze mee een antitrombosemiddel injecteren. Ik moet een operatiejurk aan, een prachtig blauwe jurk met model barbapapa. Mocht ik heel nerveus zijn dan dan kan ik valium krijgen, maar ik laat haar weten dat dat momenteel nog niet nodig is. We gaan met haar naar kamer 7, een kamer waar 4 mannen liggen en een vrouw, allemaal wat oudere mensen. Ik zie een man met een bloederige doek op zijn hoofd en ik hoor gekreun. Ik word niet vrolijk van deze omgeving zeg ik. Op mijn bed ligt mijn jurk:). Ik begin me uit te kleden en dan komt de zuster nog even. Ze zegt dat ik pas om kwart voor drie ben ingeroosterd, dus ik mag mijn kleren weer aan en in de dagruimte wachten als ik dat wil. Dat is heel lang wachten en ik heb zo'n trek! Daarbij worden mijn zenuwen zo wel aardig op de proef gesteld. Ik ben hier niet blij mee. Henry wacht met me mee en naarmate de tijd vordert krijg ik gewoon last van angstzweet, klamme handjes en voetjes. Dat laatste is heel naar, zeker als je had besloten Crocs aan te doen omdat het in het ziekenhuis er toch allemaal niet toe doet. Die Crocs worden door dat angstzweet ware stinkbommen van die zoute vieze stinkschoenen. Henry ruikt niks zegt hij. En ik zoek wat anders om mijn gedachten op te vestigen. Er is weining, de TV gaat nog steeds over Friso en dat irriteert me op dat moment. Ik vind het vreselijk, maar die gozer is ook wel heel dom geweest. Niet een beetje dom, maar heel dom. Met een lawinegevaar 4 offpiste gaan om in de tiefschnee te skieen zonder gids en alleen een melder bij je en geen airbags of van die kussen die uitklappen als er sneeuw op je komt. Ik zeg dat natuurlijk ook weer eens hardop, ik weet dat ik het niet zo luchtig bedoel, maar het komt natuurlijk behoorllijk gevoelloos mijn strot uit. Een van de zusters is het met me eens en die voegt eraan toe dat hij ook veel te lang gereanimeerd is omdat hij een prins is, anders zou het al eerder gestopt zijn. Het is daarna ijzig stil en we hebben het er maar niet meer over. Om half twee mag ik terug naar mijn zaal en mijn bed. Daar doe ik mijn blauwe jurk aan. De zuster komt kijken en ik heb de jurk verkeerd om aan. We moeten er om lachen, maar dit is dan ook de eerste keer dat ik zo'n mooi model mag dragen. Ik mag al mijn pillen innemen. ik ga in mijn bed liggen en Henry zit naast me en ligt af en toe op mijn kussen. Op mijn kamer gaan wat verhalen rond. Over Friso, maar ook over nare ziektes, Longembolie, maagbloedingen en ga zo maar door. Allerlei apparatuur piept en doet metingen en ik krijg echt de zenuwen. Mijn maag doet zeer en ik vraag me af of dat door de medicijnen komt of dat ik ook vanwege de medicijnen een bloeding aan het vormen ben. Ik vind het verre van ontspannend en mijn gezonde spanning heeft plaatsgemaakt voor echte nerveusiteit. Mijn bloeddruk is voor mijn doen hoog 120/68 met een hartslag van 95!! en dat terwijl ik in een bed lig. Ik voel me niet prettig. Om kwart voor drie word ik opgehaald. De mannen en vrouw op mijn kamer wensen me sterkte, ik ga slapen zeg ik heel lekker slapen. Ik probeer hier aan vast te houden, alhoewel dat niet succesvol gaat. Henry loopt mee tot de OK en daar moet hij weg. Hij geeft me een knuffel en een kus en ik huil. Gewoon van angst en zenuwen. Geen snikhuil maar een huil met een trillip en tranen. Ik ga de OK in en de zuster streelt me over mijn gezicht. Ze leest mijn dossier en zegt, maar vrouwke toch waarom hebben ze jou geen valium gegeven? Dit is niet niks, dit is een lange weg en je weet het nog maar zo kort. Haar woorden zetten het voor mij in een nog zieligere context en ik voel me terplekke heel zielig. Ik zeg haar dat het allemaal van de zenuwen is omdat ik zo lang moest wachten. Dat ik eerder nuchter ben dan emotioneel, maar dat alle kamerverhalen me niet een Frans Duijts gevoel hebben gegeven. Ze beloofd me dat ze wat voor me gaat regelen. Ik lig als tweede in de wachtrij en ik krijg een blauw pilletje van haar, een diazepam. In een mum van tijd ben ik relaxed, zelfs een beetje onverschillig en een beetje aangeschoten. Ik wordt geprikt voor een infuus en een dokter haalt me op en dan ga ik de OK in. Heerlijk ontspannen en lekker warm, want ik heb wel 4 warmtedekens gekregen. Ik voel me echt ontspannen. De dokter die me gaat opereren stelt zich voor en tekent wat op mijn linkersborstkas. Ze laat weten dat ik weinig vetweefsel heb, dus het kan zijn dat ze tijdens de operatie moet uitwijken naar mijn hals. Ik zeg dat mij dat allemaal niets uitmaakt ik voel er toch niets van. En we lachen. De anesthesist komt binnen en stelt zich voor, alle mensen stellen zich voor, plakken me vol met plakker en ik weet geen enkele naam meer:) De anesthesist vraagt of ik vaak misselijk uit de narcose kom en ik zeg dat ik nog nooit onder narcose ben geweest. Hij zegt tegen me dat hij me een lekker warm borreltje gaat geven in mijn arm. Het wordt warm in mijn arm en ik krijg een kapje met zuurstof en daarna weet ik niets meer en heb ik (robert het is echt zo) een geweldig heerlijke slaap gehad. Ik kwam bij in de uitslaapkamer en iemand vroeg me hoe ik me voelde en ik zei ZALIG! Mag ik hier blijven? Dat laatste was niet de bedoeling. Ik werd teruggebracht naar mijn kamer en daar zat mijn Henry al weer heel snel. Mijn wond is een beetje bloederig en de zuster helpt me al in mijn kleding. Het is dan kwart over vijf. Ik voel me eigenlijk heel goed, heb wel een brandende pijn links, maar voor de rest ben ik nog een beetje onder invloed, dus ik vind het allemaal wel best. Ik heb honger en mag eten als mijn glaasje water dat ik krijg erin blijft. En dat blijft erin dus ik krijg bouilion, brood, beschuit en appelsap. Daar knap ik van op. Ik doe een plas en de nacontrole komt. Ik heb een temperatuur van 36,3 graden een bloeddruk van 107/56 en een hartslag van 74. Ziet er allemaal goed uit. Ik mag naar huis! In de auto komen er wat traantjes, van opluchting en ook omdat ik me alleen voel. Dat klinkt raar, want dat ben ik niet, maar dat ellendige gevoel dat je hebt dat kan niemand van je overnemen. Dan zijn we thuis, jippie ik ben thuis! Vanavond kan ik dus gewoon the Voice kijken op de bank met drankje en lekkers! Thuis maakt Henry eten voor me, want het hapje in het ziekenhuis wat lekker, maar ik wil een warme maaltijd. Het is de macaroni van gisteren die hij opwarmt en ik smul er van. Twee borden, jammie...... Dan begint het en Henry loopt wat af voor me. Ik heb namelijk een dorst! Ik blijf maar drinken. Ik schijn de helft van de tijd te slapen, maar ik voel me heel relaxed. Daarna ga ik naar bed en ik val daar meteen in slaap en slaap met tussenpozen goed en diep, dromeloos. Deze ervaring ben ik rijker en streep ik dus weer meteen van de lijst. Dit was de eerste hobbel en die hebben we goed doorstaan. Deze hobbel geeft verlichting voor de tweede hobbel, de chemo. Er staat achter ons, nu staan er nog vele strepen voor ons en we gaan ze een voor een wegstrepen. Ik ben een knapperd en een knapperd zoals ik kan het, zij het met pieken en dalen.