donderdag 9 februari ochtend

Het is me gelukt, zonder slaappil heb ik geslapen en nog aardig goed ook. Teun heeft vanacht niet gespuugd en heeft goed kunnen rusten. Ik ben er zelf 3 drie keer uitgeweest om even een aai over zijn kop te geven of een kus. Mijn kinderen zijn me zo dierbaar dat is met geen pen te beschrijven. Het is een liefde die er altijd is en die onvoorwaardelijk is, een liefde die ook wel eens dicht bij haat in de buurt komt als het bloed onder je nagels vandaan wordt gehaald, maar waarbij de liefde altijd zegeviert. Onze kinderen, onze drie prachtexemplaren! Teun is niet fit genoeg om naar school te gaan dus hij blijft nog een dagje thuis. Het gezinnetje zit aan de ontbijttafel. Wat een mooi plaatje is dit. Goedemorgen mama, klinkt het als ik de keuken inloop. Goedemorgen kindertjes, hebben jullie lekker geslapen. Jaaaa, klinkt het en jij mama? Mama heeft heerlijk geslapen, het wordt een mooie dag. Puck en Guus gaan naar school en Teun ligt lekker op de bank en kijkt zappTV. Ik ben gespannen, maar op een vreemde manier voel ik berusting. Ik heb vanacht nagedacht over het pad des levens. Ieder heeft en kent een ander pad en dat pad heb je voor een groot gedeelte zelf in de hand, anderzijds is het voorbestemd. Soms moeten dingen zijn zoals ze zijn. Het heeft zo moeten zijn dat ik kanker kreeg. Dat is mijn lot, en waarom? Ja wie het weet zal het zeggen. De vraag is of alle energie moet gaan zitten in die vraag, ik denk dat mijn energie moet gaan zitten in de oplossing, hoe gaan we het beste de strijd aan met deze ziekte. Dus constructief! Ook met mijn werk probeer ik vaak te denken in dit soort termen, niet kijken naar hoe alles zo gekomen is, maar meer naar hoe gaan we er constructief met elkaar in om eruit te komen. Deze werkwijze ligt mij goed en dat is ratio, ik ga deze kracht benutten om nu ook dat te kunnen omzetten in positiviteit. Ik schrijf alvast om rust te krijgen, rust met name in mijn hoofd. Want mijn hoofd draait overuren al anderhalve week lang. Hoe groot kan een menselijk brein zijn, ik heb af en toe het gevoel dat mijn brein bestaat uit bits en bytes en dat ieder woord en iedere zin in mijn database met elkaar wordt verbonden. Ik kijk naar mijn bloemenzee en mijn kaarten en ik voel me sterk. Ik ben emotioneel, maar dat komt omdat ik voel. Ik ga rechtop samen met Henry op pad en als ik even geen stem meer heb, zal Henry mijn stem zijn en mijn gedachten. We gaan er zitten samen en werken toe naar een oplossing, die bestaat uit een zwaar behandelprogramma. We gaan het doen, schouders eronder en gaan. Zoals Bob ooit zei: 'snot voor de ogen en schuim op de lippen en gaan!' Zo gaat het gebeuren en niet anders.