Chante le Coq de Haan 28 april 2012

Het is vandaag eigenijk heel goed gegaan. Henry heeft dan wel gehandeld om 1 voor 12, toch is alles gelukt. Totaal anders als ik het doe, maar het is gelukt. We zijn rond de klok van 11 uur vertrokken, misschien iets later en alles stond al in de auto. Ik had schoenen besteld voor de kinderen en die werden nog op de valreep bezorgd. Het gevolg was dat de kinderen persé deze schoenen mee wilden nemen op vakantie. Teenslippers en sandalen, dat is de goden verzoeken, maar toch gingen alle schoenen mee. Henry heeft een heerlijk kussen in mijn stoel gelegd, dus ik zit als een prinses in de auto. We vertrekken, de kinderen zitten met hun teenslippers achterin de auto. Al op de hoek van de straat beginnen de vragen over hoe lang we nog moeten en of we al op de snelweg zijn. Na 10 minuten, we rijden dan nog in Eindhoven, moet Guus al heel nodig plassen. Gelukkig kunnen we snel stoppen en daar gaat de eerste plas. We rijden op de snelweg en ik dommel lekker een beetje weg. Ik heb een heel naar gevoel. Normaal ga je euforisch op vakantie, maar nu is dat zeker niet het geval. Ik realiseer me dat maar al te goed. De rust, de stilte en het mistroostige weer op de Belgische snelweg doen me realiseren in welk naar filmscenario ik zit. Ik kijk naar buiten en de tranen rollen over mijn wangen. In mijn gedachten ga ik terug naar 30 januari. Ik stond zo sterk in het leven, zo bruisend van energie, wie had kunnen denken dat ik nu tijdens onze gezinsvakantie zo mistroostig zou kunnen zijn. Ik laat het even gaan en bedenk me dat dit ook weer voorbij gaat en dat de dagen die zullen volgen alleen maar beter kunnen gaan. Mijn witte bloedlichaampjes zullen ook weer stijgen en daardoor zal ik me snel beter gaan voelen. Henry pakt mijn hand vast en ik voel zijn energie. Ik hou me heel rustig en probeer een dutje te doen, maar dat lukt niet echt. Guus moet alweer plassen en we stoppen maar weer om hem een plas te laten doen. Wederom volgen de vragen over hoe lang we nog in de auto moeten zitten. Als we bij de Kennedy tunnel zijn zegt Henry tegen de kinderen dat we onder het water door rijden. Guus vraagt of de ramen goed dicht zitten. We moeten lachen en proberen hem uit te leggen dat er geen water in de tunnel zit maar boven de tunnel. Guus vraagt waar de boten dan zijn, want hij ziet ze niet. Hij snapt er niets van. Puck en Teun vinden het vet cool om onder water door te rijden. Een half uur na de tunnel gaan we lekker op ons gemak een broodje eten. We nemen allemaal lekker chocomelk en een stokbroodje. We doen ook nog allemaal een plas in de hoop dat we nu -zonder plasstops- door kunnen rijden. Het regent inmiddels en dat hadden we nou net niet besteld dit weer. De reis verloopt verder heel voorspoedig. We halen de sleutel op in de Haan en Guus vraagt of we nu in Kippenland zijn. We lachen wederom om onze grappenmaker. De Haan heeft hij gemaakt tot Kippenland, wel aardig eigenlijk. We rijden naar onze vakantiewoning en deze wordt door ons allen goedgekeurd. De kamers worden verdeeld en Henry zorgt dat de spullen in huis worden gebracht. We drinken allemaal wat en zetten lekker overal de verwarming aan, want dat is geen overbodige luxe. We besluiten met zijn allen naar de supermarkt te gaan. Met de auto weliswaar. Henry vindt het onzin van alles van huis mee te slepen, dus naast onze spullen hebben we dan ook niets bij ons. We kopen allerlei lekkers en uiteraard eten voor vanavond. Lekkere Chateau Briands met krielaardappelen, zalig. Ook kopen we heerlijke wijntjes en witbiertjes en echt bruisende kinderwijn. We gaan naar huis en daar ga ik lekker op de bank liggen. Het duurt niet lang of ik dommel weg, heerlijk ontspannen in een dromeloze slaap. Henry gaat met de kinderen het dorpje in. Ze kopen zonnebrillen, kleurboeken, stiften, tekenpapier en ieder een eigen doeboek, van Dora, Spiderman en Pokémon. Ik hoor ze thuiskomen en ze hebben echt schik. Ze komen binnen met ieder een zonnebril op, het zijn net drie maffiakindertjes. Ik moet er erg om lachen. Het zijn brillen voor de zon die morgen komen gaat, dat is zeker! Ze gaan direct tekenen en tekenen voor mij regenbogen, hartjes, van alles. Ze vinden het een geweldig huis. Henry maakt de bedjes boven op. We hebben een enorme bovenverdieping met drie hele grote slaapkamers en een badkamer. Beneden is de woonkamer en de keuken en we hebben een aardige tuin om ons huisje. Het is een heel oud huis en sfeervol ingericht. Het eten is bijna klaar en we gaan gezellig aan tafel en we genieten echt van onze eerste vakantiemaaltijd. De wijn smaakt me zalig en de kinderen vinden het eten hier lekkerder dan thuis zeggen ze. Ze smullen van de olijfjes, de vis die er voor hen is en wij smikkelen van onze Chateau Briand die echt heerlijk is. Ik zag best op tegen de reis, maar uiteindelijk is het me meegevallen. Helaas hebben we geen WiFi in huis, de verbinding vereist een wachtwoord en de verhuurder zegt dat dat echt niet hoeft, maar zonder wachtwoord geen WiFi, dus helaas. Ik heb er wat op gevonden. Ik schrijf toch, want dat is eigenlijk mijn verwerking van deze periode, dus ik schrijf en sla het op in word-documenten. Deze kan ik altijd later plaatsen op mijn blog. Ik ben blij dat ik toch kan schrijven, het is zo fijn om de dag even voor je zelf op een rijtje te krijgen. Ik zit met de kinderen heerlijk in de woonkamer. Ik drink nog een heerlijk wijntje en de kinderen spelen games. Ze zitten allemaal met hun zonnebril nog op, echt een hilarisch gezicht. Ik zit in een luie stoel met mijn laptop op schoot en ik geniet, geniet van deze eerste dag die me meegevallen is, van het feit dat ik heb kunnen loslaten en van het feit dat het veel beter met me gaat dan de afgelopen twee dagen. Ik maak voor mezelf de balans op en concludeer dat ik een tevreden mens mag zijn. Ik heb mijn gezin om me heen, alles loopt gesmeerd, de sfeer is goed en ik heb rust. Ik heb nog een kleine verhoging, maar voel me stukken beter dan gisteren. De locatie van ons huis Chante le Coq is perfect. Met 100 meter staan we in het centrum van de Haan en ik denk zo’n 500 meter van de zee verwijderd. Dit is echt goed gedaan door manlief, dus ik ben trots op mijn man. Op zijn eigen wijze heeft hij het toch weer allemaal voor elkaar weten te krijgen. Eigenlijk ook zonder stress, want ook onvoorbereid vertrekken heeft zijn voordelen. De boodschapjes die hier gedaan zijn was eigenlijk al ons eerste uitje dat door iedereen ook als uitje ervaren is. Gewoon leuk, dus ook hier geen stress. Ik kan hier dus gewoon nog van leren, laat dat duidelijk zijn. Ik zit en geniet, ik heb een hoofd als een tomaat van de warmte, van de wijn en ik denk van puur geluk. Ooit als dit allemaal achter de rug is dan pas zal ik me realiseren hoe mooi en hoe goed ons leven eigenlijk is. Ik realiseer me het nu ook, maar te weinig. Ik ben nu nog te veel aan het overleven, waardoor ik het me niet altijd besef. Maar mijn leven is heel mooi, heel rijk met drie heel lieve en fijne kinderen en met een man die zich nooit of te nimmer de kop gek laat maken. Dag 1 is goed begonnen en laat dit feest maar de hele week duren. Op het leven en op Chante le Coq!