zaterdag 12 mei 2012

Ik ben vroeg uit de veren. Ik ben gisterenavond op tijd naar bed gegaan en heb een inslaper genomen. Ik ben heerlijk ingeslapen, maar toch ook weer iedere 2 uur wakker, vanwege het nachtelijke zweten. Ik kan concluderen dat ik een goede nacht achter de rug heb. Ik laat Henry lekker slapen, dat heeft hij wel eens verdiend en ik ben al naar beneden gegaan en zit op een van mijn vaste plekken in huis. Ik heb een heerlijk pistoletje genomen met roomboter en jam en een kop thee. Ik mis de kindjes wel een beetje; het is heel rustig nu in huis. Maar ik weet dat ze het super hebben bij opa en oma en vandaag gaan ze met Jeanne en ook Huub leuke dingen doen. Alleen die gedachte al maakt me blij. Onze kindertjes doen het zo goed. Ze gaan zo flexibel mee in onze nieuwe gezinssituatie. Ze zijn begripvol, lief, behulpzaam en maar vertonen ook heel gewone andere kinderstreken, zoals ondeugend zijn, niet willen eten en een beetje dwarsliggen. Maar juist al deze dingen maken ons leven in deze kleine wereld zo mooi. We leven in het hier en nu, we kijken niet te ver vooruit, maar genieten wat nu op ons pad komt. We hebben met elkaar het leven in een andere versnelling gezet, een versnelling die nu bij ons heel goed past. Eindelijk leer ik zelf om niets te doen. Jeroen zei gisteren zo mooi dat als je lui bent is dat niet erg, je moet je dan gewoon toeleggen op 100% lui zijn, dan zit je in je kracht en ben je dolgelukkig. Zo is het dus ook met niets doen of rust; ik ben nu dagelijks bezig om mijn doel rust 100% na te leven en dat gaat steeds beter. Alles wat ik terloops weer kan doen in het passende tempo is mooi meegenomen. Het klinkt heel mooi als ik het zo op schrijf, maar 2 van de 5 keer doe ik het toch zoals ik het altijd deed. Maar toch, al doende komen we er wel en nog maar 2 van de 5 keer, dus ik boek voouitgang. Zo is mijn conditie nu echt bizar slecht. Traplopen kost me inspanning, omdat mijn hartslag, die in rust om en nabij de 100 is als ik ga trappen, drastisch oploopt. Gehijg, zweet, noem het op, het gaat er allemaal mee gepaard. En toch ondanks dat heb ik soms nog steeds de neiging om toch even tijdens de loop onderweg, de droger uit te ruimen en de wasmachine in te ruimen, de bedden recht te trekken en de toilet uit te borstelen. Ik word dan direct gestraft overigens, want los van het zweet, wordt het me helemaal zwart voor de ogen. Van de week ben ik dus ook zo neergestort en dan word ik door mijn lichaam terecht gewezen. Daarbij heb je weer tijd nodig om van zo'n voorval te herstellen, dus dubbel werk eigenlijk. Dus 100% toeleggen op de rust en op wat je lichaam je laat voelen werkt. En als je geleidelijk aan je grenzen verlegt, dan krijgt je lichaam tenminste ook een kans om het succesvol uit te voeren en dan is het gevoel van trots en overwinning, geweldig en zonder terugslag. Vandaag gaan we samen rustig aan doen. Ik heb gisteren een bericht gehad dat mijn brillen binnen zijn bij Het Huis Optiek. Mijn nieuwe bril en mijn zonnebril op sterkte. Nou dat wordt vandaag het uitje van de dag. Ma heeft gisteren zo goed gezorgd dat er voor ons nog heerlijk eten is, dus daar hebben we geen omkijken naar. De vogels fluiten hebben zin in deze dag, zo ook de zon die prachtig schijnt. De tuin ligt er mooi bij, gesnoeid door pa met goede hulp van mini-tuinman Guus. De zon straalt op de bladeren en dat zorgt voor zo'n mooie frisse groene kleur, prachtig! Ik heb zin in deze dag en ik voel me vandaag wederom een tevreden knapperd.

Bernadette is er al vroeg bij, zij komt even met Fiene langs. Ik ben dan net klaar met douchen, dus kan hen beiden nog even zien, voordat Fiene naar zwemles gaat. Ze heeft er zin in! Als Henry klaar is gaan we op pad. De bril ophalen en de zonnebril. Ik wist niet meer hoe de bril eruit zag, dus ik was zelf net zo benieuwd als Henry. Als ik in de winkel de bril pas dan blijkt dat ik er eigenlijk niet heel scherp mee zie. Het is vast een kwestie van wennen en als het zo blijft dan kom ik gewoon weer even terug en meten we voor de zekerheid alles nog een keer door :) En dan te weten dat er al 3 metingen aan vooraf zijn gegaan, omdat de chemo ook mijn zicht beïnvloedt. Het voelt best goed om de wereld niet helemaal scherp te zien, dat laat tenminste wat over aan de verbeelding. Vervolgens gaan we nog even kijken of we wat kleding kunnen scoren voor de kinderen, bittere noodzaak. Voor Puck zien we weinig, maar voor de jongens zijn er wel wat shirts en broeken voorhanden. Straks thuis gewoon via internet op kleertjes.com kijken voor onze meid, dat werkt altijd perfect. We eten wat bij la Place en dan naar Appie voor de boodschappen en de musicalkaartjes. Daarna is bij mij de koek op, dus naar huis. Ik heb zo'n zin in van die vietnamese loempia's, dat Henry alle dorpen aandoet in de buurt om te kijken of er zo'n kraampje staat. Maar we hebben vette pech en wel lol, dus we gaan ongedane zaken naar huis. Maar tijdens onze rit is er wel een plan ontstaan om aan onze trekken te komen. Als alles meezit vanavond gaan we bij Mojo eten met zijn tweeën. Lekker! Henry stelt voor dat we mooi vroeg gaan, dan zijn we de drukte voor en kan ik op tijd weer in de ruststand. Ik heb zo'n lieve man, ik vind het een wereldidee. Ik stel voor dat we dan morgen het maaltje van ma lekker opeten, hoeven we dan ook niet te koken. Wat zijn we vandaag toch 2 gelukkige knapperds, die samen zulke  gewone kleine huiselijke dingen hebben gedaan en daar samen zo van hebben genoten.