Vandaag is de dag dat de oncoloog contact met me zal opnemen. Vandaag zal hij me weten te vertellen wat de uitslag is van de MRI met contrastvloeistof die vorige week is gemaakt. Hoe laat hij zal gaan bellen is een raadsel, maar als ik opsta heb ik mijn telefoon al in mijn hand, voor het geval dat hij vroeg belt. De telefoon is opgeladen, staat op luid en ik wacht in spanning af. De nacht is, los van de opvliegers, best goed verlopen. De kinderen hebben er gisteren een latertje van gemaakt, maar tijdens de vakantie mag dat ook wel eens. De vraag is echter of dat vandaag op de dag gevolgen zal hebben, we zullen zien. Vandaag komen Caprice, Tim, Mirthe en Ibe op bezoek. Zij zijn op vakantie in de Panne en we hebben hier in de Haan in ons vakantiehuis Chante le Coq afgesproken. Kunnen de kinderen lekker met elkaar spelen en wij eens in alle rust bijpraten. We gaan er vanuit dat de weergoden ons gunstig zijn gestemd, dan kunnen de kinderen lekker buiten spelen. We kijken uit naar hun komst en ik hoop zo zeer dat ik voor die tijd al positief nieuws uit het ziekenhuis heb gekregen. Ik heb zo’n behoefte aan positief nieuws, dat geeft me net de power die ik nodig heb voor de kuren die nog zullen volgen. Ik voel me de afgelopen dagen weer gewoon mijn redelijk oude zelf. Geen verhoging meer en de vermoeidheid is volgens mij gewoon normaal te noemen. Ik hou alleen wat vocht vast en dat is te zien aan mijn handen, voeten en gezicht. Dat zal ook wel weer over gaan. Ik word pas om half 8 wakker en ook Teun, die bij Guus heeft ‘gelogeerd’ is dan pas wakker. We gaan naar beneden en dekken de tafel. Het weer is niet zo spectaculair; het is grijs buiten. Ik word er een beetje mistroostig van en als de kinderen aan het spelen zijn zeg ik tegen Henry, dat als ik straks genezen ben het nooit meer hetzelfde zal zijn. Henry vraagt wat ik daar mee bedoel en dan steek ik van wal. “Nou”, zeg ik, “allereerst ben ik voor mijn leven verminkt, afhankelijk van wat mogelijk is zal de arts besluiten hoe hij de amputatie verricht. Het kan zijn dat, als ik voldoende vel heb, ze extra huid voor een mogelijke reconstructie als een soort flap of envelop creëren. Echter kan die extra huid vanwege problemen in de doorbloeding afsterven en dan wordt het zwart. Dat zal er zeker niet uitzien en van deze complicatie zullen we zeker niet vrolijk worden. Na de operatie zal er veel wondvocht zijn, en dat zal afgetapt moeten worden, ik hoop dat we dat zelf kunnen doen, dan hoeven we niet steeds naar het ziekenhuis. En ook het okselkliertoilet zal voor vochtproblemen in mijn rechterarm zorgen. Mijn arm zal opzwellen en dat kan voor structurele problemen zorgen, die mogelijk niet meer weggaan. Dan zal ik vanwege de overgang kilo’s zwaarder worden, houd ik vermoeidheidsklachten en zal mijn korte termijngeheugen niet meer zijn wat het ooit was. Kortom ik zal zwaar gehavend uit de strijd komen en wat gaat dat psychisch met me doen? Dan maak ik me ook nog zorgen over het feit dat als het er allemaal opzit, iedereen denkt dat het achter de rug is en dan moet ik nog 5 jaar lang hormoontherapie ondergaan met alle gevolgen van dien. Ik heb het idee dat ik uit de strijd zal komen als een zielige meelijwekkende troosteloze asexuele vrouw. Wat zal dat met mij doen en waar kan ik dan naar toe met mijn verhaal? Als het erop zit, dan zal ik blij moeten zijn, want dan heb ik de kanker overleefd. En dat is zo dubbel! Ik zal zo blij zijn als een engel, blij dat ik leef en ik zal het leven omarmen, maar de kanker en de angst die er mee gepaard gaat, zal nooit meer uit ons leven verdwijnen. De fysieke en mentale littekens zullen voor eeuwig blijven bestaan. En wat zal dat met ons doen? Hoe ga jij me zien? Ga je het zat zijn als ik er weer eens over begin, nadat je een dag gewerkt hebt?” Mijn tranen stromen inmiddels over mijn gezicht. En ik vervolg mijn verhaal. “En dan mijn werk, hoe zal dat gaan? Ik zal nooit of te nimmer volledig hersteld worden verklaard? Ik kan nog geeneens mijn pincode onthouden nu, laat staan dat ik verantwoordelijk ben voor een indirect omzetafhankelijk doel!” Henry zet me terug in de realiteit en in de fase waar we ons nu in bevinden. Hij laat me weten dat we eerst deze fase moeten doorstaan, dat we moeten afwachten wat de oncoloog ons straks zal gaan melden en hier energie in moeten steken. En zo is het, niet op de muziek vooruit lopen, go with the flow, anders maak je jezelf de kop helemaal gek. Ik ben weer enigszins gekalmeerd. Ik besluit dat ik al deze zaken volgende keer met Els ga bespreken van Care for Cancer, zodat zij mij hierin kan begeleiden en helpen. Els is de aangewezen persoon hiervoor. Ik ga naar de badkamer en kijk in de spiegel, ik zie allemaal minihaartjes op mijn hoofd en volgens mij zijn het allemaal grijze miniharen. Henry zegt dat je er nog niets van kunt zeggen, maar ik ben ervan overtuigd dat het grijs blijft. Puck vraagt of ik het dan ga schilderen, mijn haar dan, en dan bedoelt ze verven. Ik zeg dat als ik helemaal grijs ben ik inderdaad een leuke kleur ga uitzoeken voor mijn haar en vraag haar wat zij een leuke kleur vindt. Ze laat me weten dat ze mijn eigen kleur lichtbruin de mooiste kleur vindt en ik sluit me aan bij haar mening. Henry laat het bad vollopen en het is deze ochtend mannen baddertijd. Puck en ik blijven dan lekker luieren beneden. We kijken naar de musical ‘de kleine Zeemeermin’ op ZappTV. Wij meiden genieten hiervan en ik laat de tekst “geeft me vleugels en dit is liefde, ware liefde” tot me komen. Prachtig en het brengt me de ontspanning die ik nodig heb.
We gaan met zijn allen het dorp in en donderdag blijkt een dag te zijn hier dat de meeste winkels dicht zijn. Wat een tegenvaller, we wilden nog allerlei lekkers kopen. We hebben weer eens niet goed opgelet. Bij een traiteur kopen we dan nog wat lekkers en een wijntje en we lopen naar huis. We zijn nog niet binnen of de telefoon gaat. Mijn hart slaat over en snel loop ik naar buiten, zodat ik het goed kan verstaan. Het is het Catharina Ziekenhuis, de oncoloog Warmerdam. Hij heeft goed nieuws. Het aaneengesloten gebied met de tumoren slinkt, zo’n 9 mm in totaal en nog beter, ook de lymfklieren zijn minder gezwollen. De TAC doet zijn werk goed. Ik ben zo blij. Ik hang op en als Henry naar me toeloopt komt de ontlading en de tranen. De opgebouwde spanning komt er bij mij op deze wijze uit. Ik ben zo blij er valt een last van mijn schouder, want ik heb hier tegenop gezien. Ik prijs me gelukkig, misschien wel té gelukkig, maar dat is wat goed nieuws met je doet. Ik verzend een groeps-sms en direct gaat de telefoon al. Bernadette, om me te feliciteren met het nieuws en ik hoor de berichten binnenstromen op mijn sms. Ook zie ik dat een aantal sms berichten niet is aangekomen, maar ik kan niet ontdekken welke. Ik vertel de kinderen van het goede nieuws en we zijn allemaal blij, al realiseren zij zich natuurlijk niet geheel waarom, maar ons blij zien, doet hen ook goed. Tim, Caprice, Mirthe en Ibe zijn onderweg, ze zullen hier zo zijn. Een mooiere start van deze middag hadden wij ons niet kunnen wensen. Op het leven en CARPE DIEM! We zullen er vandaag zeker nog een borrel op drinken en misschien wel meer dan 1 J
Rond half 3 zijn ze er allemaal en ze hebben heerlijk gebak meegenomen. Een prachtig chocoladetaartje en fruitgebak. Het smaakt ons voortreffelijk. De kinderen hebben elkaar al snel gevonden. Na de koffie en het gebak gaan we er op uit. We gaan naar de speeltuin en vervolgens mogen alle kinderen op de skelter. Wij gaan dan lekker in het glazen huis aan de drank. De kinderen gaan een uur echt helemaal los op de skelters en wij drinken heerlijk onze biertjes en wijntjes. De tijd vliegt, dus we maken plannen voor het eten. We besluiten om in een restaurant te gaan eten, maar helaas de restaurants die wij in gedachten hebben zijn niet geopend op donderdag. We gaan naar een restaurant waar zeker plek is. We eten er aan twee tafels en de kinderen mogen met elkaar aan een aparte tafel zitten. Wat een feest, er wordt gekleurd en met enige regelmaat valt er een flesje om, een echte kindertafel! Onze Guus besluit alleen de garnituur te eten, bestaande uit citroen. Hij eet dat van hemzelf en van de anderen op. Laten we maar denken dat hij zo in ieder geval aan zijn vitamine C komt. Mirthe, Ibe, Teun en Puck eten goed van hun , mosselen, visstick en garnalenkroket met patat. Ook wij genieten. Mirthe maakt prachtige foto’s van ons, zodat we dit gezellig samenzijn hebben vereeuwigd. Als afsluiting een koffietje en dan is het al laat. Caprice en Tim moeten nog een stukje terugrijden naar de Panne. We zwaaien hen uit tot we de auto niet mee kunnen zien en onze kinderen kunnen eigenlijk, gezien het tijdstip, linea recta door naar bed. Ze mogen nog even naar Pieter Post kijken om heerlijk rustig te worden en om 21 uur liggen ze lekker in hun bedje en ze zijn zo in dromenland. Ik heb echt genoten van deze middag. De dag begon met een enorme spanning, rond het middaguur volgde de ontlading in de vorm van positief nieuws en de rest van de middag bracht ons een geweldige ontspanning en gezelligheid met Tim, Caprice, Mirthe en Ibe. Een echt vakantiegevoel. Ik heb er een heuse power boost van gekregen. Ik zet mijn pruik af en mijn mutsje op. Ik zit fijn, gewoon moe, maar heel voldaan op mijn vaste plekje hier in huis en er stromen traantjes over mijn wangen. Tranen van geluk van wat deze dag mij gebracht heeft. Mijn kleine wereld heeft groots nieuws gekregen en in mijn kleine wereld voel ik me nu een hele grote knapperd. Dank je lichaam, dank je chemo en zuurzak, we gaan er lekker mee door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten