De eerste nacht in Chante le Coq is goed verlopen. Teun en Puck slapen bij elkaar op de kamer en Guus heeft een balzaal met 2 persoonsbed voor hem alleen. Ze rommelen nog wel wat boven, maar ze gaan heerlijk slapen. Henry gaat een wandelingetje maken en ik lig op een te kleine bank in de woonkamer. Ik verbouw de bank zodat ik me lekker kan nestelen en ik dommel weg. De TV hoor ik op de achtergrond en dan ineens staat Teun naast me, of ik zijn Pokémon-boek kan maken, hij heeft de kaft ervan afgescheurd. Ik kijk hem aan en vraag of hij wil gaan slapen dan repareren we morgen zijn boek. Hij is het er mee eens en hij vertrekt naar boven en het is verder stil in huis. Ik ga weer liggen, maar ben helaas uit mijn dommelstand, dus mijn gedachten worden weer actief. Henry wandelt nog steeds en ik kijk om me heen in dit huis. Ze hebben er echt wat leuks van proberen te maken. Een Rivièra Maison-look met Art Deco elementen, alles veelal voorzien van het merk Ikea, tenminste de stoelen, de banken en de keuken en het keukengerei. De kleurstelling is naturel en ik denk dat deze look iedereen tevreden kan stellen, zo ook ons. Boven is dezelfde stijl doorgetrokken en over het geheel genomen dus een heel gezellig onderkomen voor deze week. Ik heb de gordijntjes dicht gedaan, het huis ligt aan de straat en nu ik mijn pruik heb afgezet, wil ik niet gezien worden als ik met bloot haar door huis loop. Het mooie van deze vakantie is dat ik hier op straat en buiten geen patient ben, hier ben ik een moeder van drie kinderen in een heel leuk ogend gezin. Dat vind ik een heel prettige gedachte en dat is dan ook de voornaamste reden dat ook ik deze vakantie door wilde laten gaan, ondanks 2 hele slechte dagen vanwege de witte bloedlichaampjes-dip. Hier liggende realiseer ik me ook dat ik enorm met mezelf in de knoop zit. Ik vind mezelf verre van zielig, want daar zit het niet in. Ik strijd en ik streep weg en ik heb vertrouwen. Toch is er een ontwikkeling die mij als vrouw gevoelsmatig een grote dosis somberheid geeft. Mijn uiterlijke veranderingen van de afgelopen weken gaan immers niet onopgemerkt aan me voorbij. Ik bedenk hier terplekke dat geen vitale vrouw van begin veertig meer ben, maar een verdroogde vrouw op leeftijd. Ik weet niet of dit woord een woord zou kunnen zijn voor een vrouw. Toch vind ik het passen bij zoals ik dit ervaar en daar gaat het om. Mijn verdroging verandert me uiterlijk dus behoorlijk en ik vind dit een verandering in negatieve zin. Een vrouw die midden in het leven stond, zoals ik, die zich nooit om haar uiterlijk hoefde te bekommeren, omdat het prima paste in het gemiddelde beeld, staat er nu heel anders in. Ik kon een sprong uit het gemiddelde maken als ik eens echt mijn best deed en dan weet je als vrouw dat contact leggen een heel makkelijk proces is. Daar hoef je geen actie voor te ondernemen, dat gebeurt, gewoon omdat je past in het gemiddeld beeld dat een man over een vrouw heeft. Nu, is dat een heel ander verhaal. Al heb ik een pruik, of mooier gezegd een haarwerk, het blijft gewoon onecht. Daarbij zijn specifieke kenmerken verdwenen, je wimpers zijn bijna weg, je ogen hebben niet een vitale glans en als klap op de vuurpijl heb ik dan ook nog een kapotte bril op die niet achter mijn oren past vanwege mijn haarwerk. Dit laatste is overigens over 3 weken opgelost, maar nu is het wel een feit. Het enige wat zich heel positief ontwikkelt is mijn omvang, vanwege de medicatie en vanwege de overgang. Deze lichamelijk veranderingen zijn er, maar ik ben er niet bewust mee bezig, want ik heb er alles voor over om van deze nare ziekte af te komen. Dat komt allemaal wel weer, maak ik mezelf wijs. Toch als ik in de spiegel kijk vind ik mezelf verre van aantrekkelijk. Ik zie mezelf in een heel korte tijd veranderen, dit is inderdaad niet mijn echte leeftijd, ooit is daar een zelfs een programma van gemaakt. Deze mensen waren ook ouder dan hun echte leeftijd, maar dan vanwege een met name ongezonde leefstijl. Mijn vitaliteit is ver te zoeken vanwege de kanker en de ingezette chemotherapie. Ik voel me verdroogd, oud, vatsig en seksueel erg onaantrekkelijk. Ik heb een folder in mijn map en die heet ‘kanker en seksualiteit’. Als je dat leest aan het begin van je ziekte dan lijkt dat niet op jou van toepassing. Nu weet ik dat het ook voor mij geldt. Seksualiteit is de ver van mijn bed show, ook dat is een vorm van verdroging. Ik heb gewoon geen libido op dit moment. Ik hoop dat dat na de chemo weer heel snel kan terugkeren, want seksualiteit is toch een heel prachtig onderdeel van je leven. Het zorgt voor kleur, voor pracht en voor praal en voor geestelijk welbevinden. Het hoort bij het leven en nu is ook die vanzelfsprekendheid verdwenen. Op deze Ikea bank in Chante le Coq realiseer ik me dat ik gewoon een geestelijk wrak ben en dat dat eigenlijk best normaal is gezien de omstandigheden. Ik hoor de deur en daar staat fris en fruitige Henry. De TV staat op Nederland 1 en daar start een programma over een stel die een tweede huis in hun geliefde Turkije wil gaan kopen. We nemen een lekker wijntje en wat knabbels erbij. Ik irriteer me kapot aan het programma, ik noem het gelukszoekers, vluchtgedrag uit de realiteit. Alsof een zeezicht en een zwembad je gelukkiger kan maken. Ik ben gekleurd door mijn misère en Henry lacht om mijn cynische opmerkingen en de typeringen die ik geef op basis van wat ik zie in het programma. Ik drink mijn wijntje en besluit naar bed te gaan. Ik ga liggen boven en ben direct vertrokken en word even later wakker van Henry die ik hoor. Ik slaap direct weer door en badend in het zweet word ik wakker, ik zorg dat ik mijn shirt uitdoe in de hoop dat ik enigszins afkoel, dit herhaalt zit heel wat keren deze nacht, maar ondanks dat, slaap ik goed. De eerste nacht is voorspoedig verlopen. Ik ben dan weliswaar een geestelijk wrak, maar ik ga lekker low profile genieten met mijn gezinnetje. Puck en Teun komen even lekker bij ons in bed liggen en als we naar beneden gaan dekken we de ontbijttafel. We zitten lachend, pratend en genietend aan tafel. Dit is toch heerlijk. Lekker lang in de pyjama, kleuren, spelen en Taarten van Abel kijken. Onze start in Chante le Coq had niet mooier kunnen zijn en ooit zal ik me weer anders gaan voelen, nu is dit gewoon waar ik het mee moet doen. C’ est la vie!
De rest van de dag verloopt voorspoedig. We gaan rond het middaguur met zijn allen het dorp in. Een uitje en dat bestaat uit samen naar de supermarkt gaan. De lunch en het avondeten moet verzorgd worden. De kinderen hebben allemaal hun zonnebrillen weer op en we lopen door de supermarkt en kijken waar we zin in hebben. Teun wil watermeloen, hij heeft zijn zinnen gezet op de aanschaf van een watermeloen. Helaas is de watermeloen niet op voorraad of gewoon uitverkocht. De standaard reactie van Teun is ontroostbaarheid, hij krijgt een pruillip en is even niet voor reden vatbaar. Guus moet in de supermarkt plassen, dus Henry weet een winkeljuffrouw zo ver te krijgen dat hij mag plassen. Ik ga met Puck en pruilende Teun door in de winkel en we zorgen dat we alles hebben voor de dag, behalve dan de watermeloen. We gaan naar huis en daar gaan we lekker lunchen in alle rust. Ze eten echt ongelofelijk, de Belgische buitenlucht doet wonderen. Na het eten ben ik echt moe en ga ik lekker rusten en Henry en de kinderen gaan lekker naar het strand. Ze gaan schelpen zoeken. Ik slaap heerlijk zo’n twee uur en dan zie ik ineens Guus naast mijn bed staan. Hij vraagt:’ben je wakker?’ en ik zeg ‘ja’. Ik ga met hem mee naar beneden en daar heeft Henry een lekkere stoel voor me in te tuin neergezet. Het zonnetjes schijnt en het is heerlijk buiten. Ik heb een extra sjaal omgedaan en een jas en ik ga lekker in de stoel liggen. Teun is ook hier weer ontroostbaar, want hij wil ook in zo’n stoel waar ik en papa in liggen. Hij is volhardend en op een gegeven moment is mijn geduld op. Ik zeg dat Teun zijn treurgezicht moet uitzetten anders loop ik met hem mee en gaat hij maar op zijn kamer treuren, ik heb hier geen zin in. Hij belooft beterschap en ik geef hem mijn stoel. Ik ga in een andere luie stoel liggen. De rust is wedergekeerd en even later vertrekken we met zijn allen het dorp in om ijsjes te kopen. Teun komt dan aan zijn trekken, want er is meloenijs. Hij neemt dat, Puck neemt aardbei-ijs en Guus chocolade-ijs. Het meloenijs is niet lekker, een heel weeïge smaak. Teun blijft volhouden dat hij het heerlijk vindt, echter gooit hij zijn halve ijsje in de afvalbak. We lopen met zijn allen naar het speeltuintje en daar gaan Henry en ik op een bankje zitten en spelen de kinderen heerlijk in de zandbak en in de speeltuin. Daarna lopen we nog even richting zee, niet het strand op, daar heb ik de puf niet voor, maar gewoon op de boulevard met uitzicht naar de zee. Ik geniet en ook hier gaan we even zitten. De zon schijnt nog steeds en het is echt heerlijk om hier te zijn. We lopen terug en stoppen bij een kinderzaak, gevolg Teun en Guus hebben wederom een paar nieuwe schoenen te pakken. Helaas was er voor Puck niets. We lopen naar huis, daar gaat het eten in de voorbereiding en we drinken allemaal een drankje. Rosé voor mij, witbier met citroen voor Henry en kinderwijn voor de kinderen. Een chippie erbij en het feest is compleet. Allemaal hebben we of een bierglas of een wijnglas voor ons staan, een heel gezellig tafereel. Het eten smaakt ons ook heerlijk. Na het eten gaan de kinderen al naar bed, ze zijn bekaf. Ieder slaapt deze avond op een andere kamer in, dat is wel zo rustig. Teun ligt even op ons bed en met papa erbij slaapt hij binnen 5 minuten. Puck slaapt alleen in en slaapt binnen 5 minuten en ik slaap bij Guus in bed en hij is niet slaperig te krijgen. Ik ga na een half uur weg en zeg dat ik zo terug ben en als Henry na 20 minuten gaat kijken is hij dan ook daadwerkelijk in slaap gevallen. We drinken een lekker kopje koffie en zitten in de woonkamer. De vakantie verloopt aardig, ik baal dat ik niet over meer energie beschik, maar ik neem genoegen met dat wat ik nu kan. Henry en ik hebben het over het leven en wat geluk inhoudt. Geluk is een begrip dat heel klein is. Ik ben nu van mening dat een leven in goede gezondheid kunnen leven geluk is. Mijn visie is natuurlijk gekleurd door mijn eigen ervaring. Ik kan me niets anders erbij voorstellen nu, bij geluk dan. Het winnen van de staatsloterij levert mij geen geluk op, wat zou ik er mee moeten zeg ik, ik krijg er mijn gezondheid niet voor terug. Gezond zijn en blijven is een kostbaar iets, dat is niet in geld uit te drukken. Mijn doel is genezen, dus gezond worden en vervolgens gezond blijven. Dat is het, meer niet en daar ga ik al mijn energie in stoppen. Overige zaken die komen gaandeweg allemaal wel weer een keer. Eerst dit doel en daar zijn we de komende maanden nog wel zoet mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten