KUNST

KUNST gemaakt door Florine, Fenne, Puck, Guus, Nick en David met hulp en dank aan Monique en Frank

Dit is Kunst met een hoofdletter K. Kunst gemaakt door Florine, David, Nick, Fenne, Puck en Guus, de doctor Arienskinderen genaamd :). Gemaakt onder het toeziend oog van Frank en Monique. Ik heb het een naam gegeven. Ik noem het doek 'Recht vanuit het hart'. Het is vanuit het hart gemaakt en met heel veel concentratie en vooral plezier. Ik ging na mijn dutje aan de wandel om te kijken waar de kinderen waren. Het was stil, ik hoorde geen bekende stemmetjes of geschreeuw. Ik loop richting de garages en wist dat ze eerder bij Florine in het badje zaten. Ik loop bij Florine de tuin in en daar zie ik de kinderen bezig met acrylverf, rollers en spatels. Frank zit erbij en het is prachtig om te zien. Ik bewonder het kunstwerk in wording. Vooral de wijze waarop het ontstaat, samen en in een geweldige harmonie. Ware groepsdynamiek waar volwassenen wat van kunnen leren. Er worden kleuren gemengd en al doende krijgt het vorm. In den beginne was het een tuin, maar die werd overschilderd, zodat er een prachtige ondergrond ontstaat en daarna wordt het doek verder opgebouwd. Er wordt mij gezegd dat het voor mij is en ik voel me zeer vereerd. Ik klets wat met Frank en dan ga ik richting huis. Ik kijk nog even naar Viktor die na zijn zware schoolnacht heerlijk in de tuin aan het dutten is en ondanks alles om hem heen onverstoorbaar doorslaapt. Een prachtig gezicht. In gedachten verzonken loop ik naar huis en ik bedenk me hoe prachtig dit is. Het gezamenlijk beschilderen van een doek, een kunstwerk en het feit dat onze kinderen zo welkom zijn, zich zo welkom voelen, zo leuk kunnen spelen en zo zichzelf kunnen zijn. Ik voel een ongekende dankbaarheid die niet in woorden is uit te drukken. Voor Monique en Frank, voor Pauline en Flip, voor Katja en Jeroen en voor Willeke en Ed. Ondanks onze inpandige misère, noem ik het maar even, is de wereld buiten zo mooi en prachtig dat het ook een positieve uitstraling naar ons heeft. Toen ik vanmiddag de keuken in kwam lopen, stond het doek in de keuken, PRACHTIG. Ik heb al een plekje uitgezocht waar het gaat hangen. Florine bleef eten en Henry had de BBQ gereed. Stokbrood met tapenades, kruidenboter, aardappelsalade, vleessalade, een frisse groene salade, olijven en voor op de BBQ vlees en courgettes. Florine en Puck smikkelden van het stokbrood met kruidenboter en tapenade en ze namen een satéstokje en een worstje. Als toet een ijsje. Dan is het leven toch machtig mooi! Ik probeer van elke seconde te genieten en toch merk ik dat me dat niet lukt. Door een intense vermoeidheid bemerk ik mijn eigen ergernissen. Met name richting Guus, die vanwege vermoeidheid alles anders wil en niet aan tafel wil blijven zitten. Die kleine jonge man is gewoon moe, dat snap ik, maar hij eist dan alle aandacht op en dat irriteert me mateloos. Ik verzet me tegen mijn ergernis, geef meer toe dan ik anders zou doen om niet alles om Guus te laten draaien. Dit kost energie en wie voelt dat als eerste?Nee niet Guus hoor, maar mijn Henry. Die krijgt onterecht af en toe een sneer van me. Waarom ik dat doe? Geen idee. Mijn moeder zegt altijd 'Was sicht liebt, das neckt sich' wat grof vertaald zoiets betekent als 'als je van elkaar houdt, dan sla je elkaar de hersens in'. Ik lach nu ik het typ, want dat is wat ik ervan maak en een typische Hanneke uitspraak. Niet dat ik sla, maar wel dat Henry mijn uitlaatklep is, die van mij alles in ruwe vorm doorkrijgt. Soms terecht, vaak onterecht. Ik weet gelukkig dat ik hierin niet uitzonderlijk ben, velen zullen dit gedrag herkennen, toch is het niet iets om trots op te zijn. Ik ga me er nu niet druk om maken, want dan ga ik rumineren en dat is het laatste wat ik wil, want dat leidt tot zelfdestructie en dat kunnen we niet gebruiken. Gelukkig gaat alles vanzelf weer heel goed en normaal. Guus ligt even op mijn bedje en rust, Puck en Florine gaan eerder van tafel en spelen nog even met elkaar en worden vermoeider en vermoeider. Dat is echt te zien, hoe jong ze zijn, ook zij vertonen wallen onder hun oogjes en Teun speelt ook nog even en staat ook op instorten. Wessel komt nog even kijken en net op tijd om met zijn neus in de boter te vallen, want er is ijs, dus Wessel neemt graag een perenijsje in ontvangst. Loek, Morris en Merlijn slaan het aanbod voor een worstje op een stokje niet af en smikkelen dat lekker op. Om 8 uur gaan de kids naar bed en het is zo stil boven. Ik ben ook heel moe, zit een beetje in mijn stoel, speel wat spelletjes WordFeud en heb het net als iedereen warm. Om 22 uur houd ik het voor gezien en ga lekker naar mijn bedje. Ik heb genoten van deze dag en ben ontzettend dankbaar voor de Kunst met hoofdletter K. Dank aan alle deelnemende lieve geweldig leuke kinderen.