woensdag 23 mei 2012

Vanacht ben ik na een avondje Wordfeud gaan slapen met een slaappil, Lormetazepam genaamd. Een prachtige naam, was de werking vanacht ook maar zo prachtig. Helaas, ik ben vaak wakker geweest en ik snap dan weer niet hoe dat kan. Het enige voordeel is dat het je allemaal veel minder interesseert. Zonder pil maak je je druk om het feit dat je niet slaapt en met pil ben ik enorm onverschillig en kan het me niets schelen. Wel baal ik, met name in de ochtend, want ik voel me duf. Ik heb geen puf om me te douchen bijvoorbeeld, dus ik was me een beetje aan de wasbak en vind het gezegend. Ik wil immers mee de kinderen naar school brengen, dat is waar ik nu enorm van kan genieten. Ik ben er op tijd klaar voor en we gaan met de fiets. Ik zeg het niet, maar ik denk dat wordt pittig. Toch als ik op de fiets zit voelt het heerlijk. Onze Teun die trots zelf fietst en met zo'n stralende lach de benen onder zijn lijfje vandaag trapt. Puck die bij papa achterop zit, omdat ze bij Nadine gaat spelen, tenminste ze zegt dat ze dat heeft afgesproken en ik meen me dit ook te herinneren. Na het schoolreisje hebben we dat volgens mij zo afgesproken, alleen was mij niet duidelijk dat het bij Nadine zou zijn. En Guus die bij mij achterop zit en het naderende fietsverkeer goed in de gaten houdt en mij er verslag van doet. We zijn aan de late kant en dit keer komt dat door mij. Ik had wat tempoproblemen deze ochtend. Op het schoolplein loopt Teun met Lars mee naar zijn klas, ik breng Guus naar zijn klas en Henry brengt Puck naar haar klas. Ik besluit alle jasjes al mee naar huis te nemen, want het zal warm worden vandaag. Buiten klets ik nog even met Vivian en dan gaat Henry naar huis, hij gaat door naar een afspraak en ik besluit naar de bakker in Stiphout te fietsen voor broodjes en beschuitbollen. Ik fiets door de Warande en eenmaal in het bos en bij het aanzien van de mooie groene kleuren van de bladeren van de bomen en de geluiden van de natuur, schiet ik helemaal vol. De tranen vloeien en ik laat het gaan en vraag me af waarom ik ineens zo hard huil. Gelukkig heb ik zakdoekjes meegenomen, want mijn neus drupt net zo hard mee als mijn ogen. Ik bel op de fiets nog naar Henry en hoop dat hij opneemt, want ik ben vergeten mijn recept mee te nemen en dat moet vandaag echt bij de apotheek zijn anders heb ik volgende week mijn wonderdexa o.a. niet in huis. Henry neemt niet op en ik voel een soort paniek. Ik probeer het 5 keer en dan belt hij zelf terug. Hij regelt het en een last valt van me af. Als ik bezweet bij de bakker binnenkom dan zie ik geen broodjes en beschuitbollen liggen. Die zijn er zo vroeg nog niet zegt de dame tegen me. Ik ben enorm teleurgesteld. Al mijn inspanning en geen resultaat. Ik vraag hoe laat de broodjes komen en dat duurt nog even. Ik heb de energie niet om straks nog een keer te gaan, dus ik besluit broodjes bij de C1000 te kopen. Ik eet zelf geen brood nu, maar ik houd zelf niet van die fabrieksbroden en dat wil ik de kinderen dan eigenlijk ook niet geven. Toch koop ik de broodjes en ik fiets naar huis. Ik heb het ineens weer zo koud. Voor mijn gevoel duurt het eindeloos voordat ik weer thuis ben. En als ik dan het pad oploop laat ik gewoon weer even alles gaan, tranen met tuiten. Ik verwacht alleen thuis te zijn en door mijn tranen heen zoek ik mijn sleutels en daar staat ineens mijn Henry, mijn redder in nood. Zijn afspraak heeft afgezegd en hij is thuis aan het werk. Ik huil omdat ik moe ben, omdat ik het koud heb en omdat ik me even heel zielig vind. Ik loop naar de bank en wikkel me helemaal in de deken, alleen mijn neus komt er nog uit. Henry zet warme thee voor me en ik ga met deken aan tafel zitten. Ik blijf zo koud en dat terwijl ik en een spijkerjas en een vest aan heb vandaag. Ik neem 2 parcetamolletjes en hoop dat ik over een uurtje weer op temperatuur ben. Dan kan ik lekker naar buiten waar de vogeltjes fluiten. Ineens bedenk ik me dat dat suffe en emotionele wel eens van de slaapmedicatie kan zijn of natuurlijk gewoon horend bij de overgang. Caprice belt me en morgen treffen wij elkaar in het Catharina Ziekenhuis, lekker na het ziekenhuisbezoek met Caprice aan de boemel. Dat klinkt stoer als ik het zo opschrijf, maar gewoon lekker kletsen en even de boel de boel laten. Ik moet om 10.15 uur bloed prikken en om half 11 sta ik ingepland op het toxiciteitsspreekuur. Ik hoop dat alle bloedwaarden goed zijn, zodat de kuur volgende week door kan gaan. Ik zie er enorm tegenop, maar ik wil er eigenlijk ook zo snel mogelijk vanaf zijn en dan gaat die vlag uit. Niemand weet eigenlijk wat die chemo echt met je doet. Die misselijkheid, dat is allemaal maar bijzaak. In mijn ogen is dat peanuts. Je hebt tegenwoordig zoveel middelen tegen de misselijkheid. Af en toe gaat het mis, maar als je zorgt dat je maag gevuld blijft is het goed te doen. Als je maag te leeg is gaat het nog wel eens fout. De eerste kuren vallen dan ook nog wel mee, maar omdat het cumulatief is stapelen de kwalen zich op. In feite gaat niets echt over, het komt er gewoon iedere keer als extra bij. Dus nu heb ik veel kwalen tegelijkertijd die ik eigenlijk heel gewoon vind. Mijn neus is ontstoken, mijn nagels breken, mijn darmproblematiek, mijn gewichtstoenamen, mijn gewrichtspijnen, mijn griepale verschijnselen, mijn hoofdpijn, mijn vergeetachtigheid, mijn dagelijks en nachtelijk zweten, mijn onderrug en de zenuw in mijn rechterbeen, mijn gebrek aan speeksel en oogvocht, blaartjes in mijn mond, constante verkrampingen van tenen en vingers en ik heb het idee dat het glazuur van mijn tanden aangetast wordt, mijn tanden beginnen een beetje ruw aan te voelen. En dan heb ik het nog niet over de kaalheid en de psychische kant van dit alles. Ik ben inmiddels gewend aan mijn kale bolletje en mijn weinige wimpers die nog over zijn. Mijn wenkbrauwen zijn ook aardig uitgedund, maar omdat deze zo donker waren lijkt het nog wel wat. Psychisch? Eigenlijk ben je een emotioneel wrak, die zich iedere dag staande probeert te houden en de ene dag lukt het beter dan de andere dag. Dit doe je individueel en dat zeg ik bewust. Je kunt dit alleen maar zelf doen. Dat betekent dus dat je aan de zijlijn van je gezin staat. Als ik een dag meedraai op mijn manier, dan ben ik voldaan en trots, maar dan nog liggen er honderd en één taken die niet door mij maar door Henry of anderen worden gedaan. De extra druk op je partner is enorm en dat kent ook zijn weerslag in het gezin. Wil ik gezellig koffiedrinken, dan is Henry na een dag werk, zwemles en huis- tuin- en keukenklusjes te moe. Begrijpelijk, maar soms heb je vanuit je eigen kokervisie dat begrip niet. Daarbij heb ik ook nog last van de overgang en de daarbij horende hormoongerelateerde problemen, dus mijn begrip slaat vaak dan om in onbegrip en dat kan weer leiden tot boosheid en verdriet. Je wereld staat gewoon op zijn kop en het mooie is dat het einde in zicht komt van de chemotherapie, dus ik wil de vaart erin houden. De bijverschijnselen zullen na de laatste kuur naar de achtergrond verdwijnen, waardoor je leven weer in een normaler teken kan staan. De operatie zal ook niet mis zijn, maar na de operatie, wat ik zelf zie als een heel diep dal, ga je klimmen. Bij chemotherapie start je op de top en daal je steeds verder dat diepe dal in; het is onmogelijk de top maar enigzins te benaderen en dat demotiveert enorm. Hoe positief je ook in het leven staat, je bent elke dag aan het overleven en je probeert elke dag dat uit je dag te halen wat je de power geeft om door te gaan. Veel mensen zeggen me toegeven aan je nare gevoelens mag, maar als je eenmaal in dat dal belandt dan is het heel moeilijk om er weer uit te komen. Dus mijn motto blijft CARPE DIEM en elke dag sta ik in de overleefstand en probeer ik de meest prachtige zaken des levens te omarmen. Gewoon omdat je daar van kunt genieten, omdat het energie geeft en omdat het je van je eigen misère afleidt. Inmiddels ben ik op temperatuur, het is nu kwart over elf en ik ga deze dag omarmen. Vanmiddag genieten van onze wereldwondertjes en van het weer. Vandaag is een mooie dag beladen met emotie. Emotie is gewoon de reactie van je  hersenen op een gebeurtenis. Ik omarm de emotie vandaag, want dat betekent voor mij dat ik gewoon heel bewust leef en dat doe ik met heel mijn hart en ziel en meer kan het niet zijn.

Rond het middaguur staat Johan, de vader van Nadine voor de deur. Puck gaat inderdaad bij Nadine spelen, dus dan weet ik dat. Ik ga met de fiets naar school om Guus en Teun op te halen. Guus is helemaal in zijn nopjes, want Fabian heeft gevraagd of hij morgen wil komen spelen en dan mag hij direct vanuit school mee met Fabian. Dat maakt Guus een blije kleine man. Teun wil met Nick spelen vanmiddag en weet niet hoe snel hij zijn brood moet opeten. Hij gaat naar Nick en verbiedt Guus om mee te komen. Hij wil met Nick spelen en dan hoeft Guus er niet bij te zijn. Guus is verdrietig. Niet veel later komt Teun verdrietig thuis. Nick had met Robbe afgesproken en dat was hij even vergeten. Ik vertel Teun dat het kan gebeuren en we gaan zelf spelletjes hier thuis spelen. Ik verzien terplekke iets wat we met water kunnen doen. Het eerste spel is snoephappen uit een kom met water met een blinddoek voor. Ze vinden het geweldig. De beloning is dat ze het snoepje mogen opeten. Dan komt Merlijn ook en ze kijken hoe ik Wordfeud speel. Toevallig leg ik net een woord van 156 punten, dus er zijn drie kinderen enorm onder de indruk en ikzelf sta er ook van te kijken. Ze weten niet wat ze kunnen doen, dus ik verzin een spelletje. Ik vul drie emmers met water en pak drie lege colaflessen en drie bekertjes. Ze gaan allemaal in hun onderbroek en ik smeer ze in met zonnebrand. Ik zet de emmers aan het einde van het gras en de flessen aan het begin van het gras. Wie het eerst met het bekertje en het water uit de emmer de colafles heeft gevuld krijgt een ijsje. De nummer 2 en 3 krijgen als troostprijs een ijsje. Ze rennen als gekken en een paar minuten later heeft Merlijn gewonnen, Guus wordt tweede en Teun derde en ze hebben een lol. Ik beloon ze allemaal met een perenijsje en ze smikkelen. Daarna is het watergevechttijd. Ze mogen alles met water op het gras doen en ik merk dat ik niet meer kan. Ik heb mijn grens bereikt. Ik bel Henry en begin te huilen. Hij komt eerder thuis en ik bel Bernadette of zij naar de viswinkel wil gaan om tonijn en zalm te kopen voor de sashimi. Als Henry thuis is dan ga ik direct naar boven en op mijn bed liggen. Ik val meteen in slaap en mijn Henry neemt het van me over, de schat. Ik slaap ruim anderhalf uur. Puck is inmiddels thuis en er kan gegeten worden. Teun en ik eten de Sashimi en de rest eet hun favoriet eten, patat en Kibbeling.  Als toet zijn er meloen en aarbeien. Teun zeurt al dagen over zijn sashimi en nu het er is eet hij 2 stukjes zalm en zegt hij vanuit het niets dat hij geen zalm lust. Het is altijd zijn lievelingseten geweest. Hij is bekaf en dit is zijn manier om van zich te laten horen. Hij eet nog wat watermeloen en dan willen ze nog even spelen. Hij gaat naar Nick, maar het weer is dreigend en snel zijn ze thuis, bang voor de mogelijke donder die gaat komen. Nick komt nog even hier spelen en ze spelen een spelletje op de computer. Dan begint het echt te regenen en gaat Nick naar huis en wij gaan hier lekker badderen. Daarna in bad en naar bed. Guus maakt van het naar bed gaan weer een echt drama, dus in plaats van verzet ga ik naar hem toe en zeg dat hij volgens mij aandacht wil en hij lacht. We knuffelen en dat was het medicijn. Ook Puck roept me nog even en zegt dat ze aandacht wil en ook daar knuffelen we nog lekker. Dan ga ik naar beneden. Ik neem een glas water en ik schrijf wat op mijn blog en daarna op de bank de film the Holiday kijken met Jude Law, een zalige man om naar te kijken :) Het was een mooie dag, met een pittig tussenstuk en een aardig einde. Morgen is er weer een dag en morgen gaan we de dag plukken.

Merlij, Guus en Teun: Wie het eerst de colafles gevuld heeft! Merlijn wint