slapeloos van de dexa

Het is inmiddels half 2 in de nacht en ik kan de slaap echt niet vatten. De dexamethason geeft me adrenaline in plaats een natuurlijke melatonine. Ik heb zelfs al 5mg kunstmatige melatonine genomen. Een slaappil kon ik niet nemen, omdat ik dan zeker 7 uur rust moet kunnen nemen en dat lukt me niet. Morgen wil ik Guus uitzwaaien als hij op schoolreisje gaat. De melatonine werkt dus niet en ik zit beneden. Ik typ en ik eet van die kleine Italiaanse amerettini koekjes, een knapperig soort mini bitterkoekje. Het smaakt mierzoet en ik weet eigenlijk niet of ik het lekker vind, maar eigenlijk vind ik niets meer echt lekker, dus het volstaat voor nu. Dexa geeft me het gevoel dat ik alles kan, de nare bijwerking van slapeloosheid neem ik dan maar even op de koop toe, maar het is vreselijk dan om je man heerlijk te zien en horen slapen. Pas als je dat hoort gaat het niet slapen je dwars zitten en kun je op generlei wijze ontspannen. Ik heb vanalles weer geprobeerd. Ik heb yoga toegepast, melatonine genomen, oefeningen met spieren aanspannen en spieren ontspannen, mijn hoofd uit het raam gestoken om de frisse lucht me te doen laten hunkeren naar mijn heerlijke dekbedje, een kort verhaal gelezen, mooie gedachten opgeroepen, naar beneden gegaan en wat gegeten. Maar de dexa rules and I accept. Dat wordt weer wat morgen in de chemoruimte. Ik zal weer aan een stuk door aan het praten, typen, regelen en bemoeien zijn. Gelukkig is Bernadette erbij, want Henry kan moeilijk omgaan met mijn hysterie dan, waarvoor alle begrip overigens. Ik bedenk me nu ineens dat suiker niet echt slaapverwekkend zal werken, dus ik leg de zak maar snel weg. Warme melk dat is wel wat, dus even wat mellk in de magnetron opwarmen. Ik heb helaas geen anijs, dus die denk ik er maar bij. Ook vraag ik me ineens af hoe hard mijn haar zal gaan groeien na mijn laatste kuur en of ik fit ben om met het gezin naar Mallorca te gaan. Heb ik dan in Mallorca al haar, van die ministekels en welke kleur zal het hebben. Zal ik als een grijze dame verder door het leven gaan? Zal ik het dan verven? Eerst dacht ik zo'n stoere asblonde coupe dan te nemen, maar als het zo kort is dan lijkt het nog of je geen haar hebt, misschien moet ik het dan wel behoorlijk donker verven en er een heel uitgeproken bril bij gaan dragen. Waar je je allemaal niet mee kunt bezig houden zo midden in de nacht. Mijn buikloop van de dag is gestopt voor nu, dus dat is heel positief. Volgende week vrijdag moet ik naar onze bedrijfsarts. Ik heb een brief ontvangen van Achmea. In het kader van de Wet Vebetering Poortwachter is het een noodzakelijkheid, dat weet ik, ik ben immers de persoon die dat anders altijd voor de zieke medewerker in gang zet, vaak ook als casemanager. Echter nu betreft het mezelf en ik vind het zo raar. Ik vind het sowieso al vreemd om niet te werken en alleen maar ziek te zijn. Dat laatste daar heb ik me overigens lang tegen verzet, maar dat verzet was zinloos. Nu ga ik dus naar Cees voor mezelf en niet om andere ziektegevallen voor of door te spreken. Ik moet het over mezelf hebben en ik heb voor het eerst dan geen oplossing of geweldig creatief idee. Als ik naar mijn werk toe moet rijden moet ik denk ik al een uur bijkomen met het zweet op de kop. Ik denk dat ik me vrijdag maar laat brengen en niet zelf ga rijden. Er is overigens niemand die vanuit mijn werk verwacht dat ik kom, maar er blijft altijd iets in je actief om te bedenken wat je mogelijkerwijs voor Sligro nog zou kunnen betekenen.Ik ga 6 juni gewoon met Cees praten, mijn recepten doorgeven en de namen van al mijn behandelend artsen. Meer kan ik er niet van maken. Samen met Cees en Jeroen zullen we een duidelijker beeld van het hele ziekteproces krijgen en de tijd die daarmee gemoeid zal zijn voordat ik uberhaupt weer aan werken toe ben. Het enige dat ik zeker weet is dat als ik er ben vrijdag, dat ik dan ook  mijn collega's wil zien en even spreken, tenminste als het erin zit, want ook dat is altijd maar de vraag. Ik zal het heel moeilijk vinden, dat weet ik nu al. Als ik binnenstap dan zal ik er heel anders binnenstappen dan anders en het zal me wijzen op een van mijn beperkingen waar ik moeite mee heb, het niet deelnemen aan het arbeidsproces. Ik zal me flinker voordoen dan ik werkelijk ben, omdat ik moeite heb om toe te geven dat het allemaal zo verschrikkelijk klote is. Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat ik uitkijk naar het einde van deze eerste fase de chemo en dat ik de vlag echt ga uithangen. Als ik dit opschrijf hoor ik de wijze woorden die ooit iemand tegen me gezegd heeft: 'Het ergste dat jou in een zakelijke situatie kan overkomen is dat je in huilen uitbarst, dat ze zien dat je kwetsbaar bent en wat is er nou aan de hand als het echt gebeurt? Niets, de ander zal dan juist reageren op een wijze die je zal verbazen, je hoeft niet altijd de situatie onder controle te hebben'. Ik ga me 6 juni vasthouden aan deze wijze woorden, want helaas bevind ik me in een situatie die ik al lang niet meer in de hand heb. Dat is namelijk de strijd die ik elke dag voer. Ik heb niets onder controle, mijn lichaam bepaalt en doet dat omdat de chemo toeslaat van binnen. En mijn geest, hoe sterk die ook mogen zijn, kan geen invloed uitoefenen op de wijze waarop mijn lichaam de chemo ontvangt. Het enige dat mijn geest tot dusver doet is om altijd en overal het positieve uit te halen en dat houdt me staande. De dalen strepen we af en daar kijken we niet naar terug, die schrijven we van ons af en we richten ons op de klim naar herstel. Met dat in het achterhoofd is het nog steeds zwaar, maar dat geeft kracht en motivatie om elke dag niet te gaan sippen, maar om door te gaan tot het gaatje. Niet kniezen, niet zeuren! Vrijdag 6 juni is de 10de dag na de kuur. Mijn witte bloedlichaampjes zitten dan in hun diepste dal en dat zal ik ook 6 juni weer weten. Ik hoop dat het deze keer meevalt en ik trots alleen de zaak binnen kan wandelen.  Dat is voor mij al een overwinning en zal me kracht geven. Het is vreemd om in mijn functie zelf de zieke te moeten zijn. Maar luctor en emergo en dat is wat het zal zijn. Ik hoop krachtiger dan ooit hier uit te komen en dan met alle ervaringen anderen te kunnen helpen om te blijven klimmen en de dalen achter zich te laten. Dat is een doel dat ik graag wil naleven. En ik ben er van overtuigd dat in mijn werkveld HR het omzetten van een dal naar een top een breed inzetbaar onderwerp is dat zowel individueel kan worden opgepakt als met afdelingen, organisatie-onderdelen en gewoon met een team. Ik zie mezelf wel voorbestemd voor zo'n prachtige rol. Ik kan er nu al enthousiast voor worden. Ik ga maar weer eens naar bed en kijken of ik wat kan dutten, de dexa zal me ook zonder slaap morgen wel fit houden, het is en blijft een wondermiddel. De melk was lekker, maar slaap, nou nee. Morgen TAC kuur 5! Maar eerst de schooreis van Guus. Hij heeft er bijzonder veel zin in en ik kan nu al genieten van zijn gezicht als hij uitgezwaaid gaat worden. Guus mijn stoere, kleine, lieve en ontdeugende man. TRUSTE!