zaterdag 25 mei 2012

Wat een rust in huis op deze zaterdagochtend. Ook zonder kinderen zijn we gewoon om 7 uur wakker :) We gaan lekker ontbijten en het ziet er buiten ook weer stralend uit. De zon lacht ons deze dag ook weer toe. Ik ben zo benieuwd hoe de kinderen het hebben gehad. Vanacht kreeg ik het vriendelijke verzoek van manlief om mijn telefoon uit te zetten. Ik had het geluid op zijn hardst gezet voor het geval de school zou bellen. Gevolg was dat ook alle facebookmeldingen van zich lieten horen, tot groter ergernis van Henry. Ik heb geluid uitgezet, maar toch heb ik in de nacht wel 3 keer gekeken of ik geen oproep heb gemist. Henry denkt zo helemaal niet, ik alleen en ik weet dat ik daarin doorschiet. De kinderen zitten in zo'n leuke sfeer dat ze helemaal geen moment aan thuis zullen denken en alleen ik denk aan wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Ik weet niet of meer moeders daar last van hebben, maar ik heb het dus wel, zeker nu. Voorheen zou ik daar veel minder last van hebben gehad, maar nu ben ik er erg gevoelig voor. Toch heb ik een aardige nacht gehad en word ik koortsvrij wakker en dat stemt me enorm gelukkig. Gisteren heeft Henry met de overbuurvrouw gesproken en ook zij heeft te horen gekregen dat ze borstkanker heeft. Ik schrok ervan en ik zal deze week even bij haar langs gaan, gewoon als lotgenoten onder elkaar even een hart onder de riem steken. Ik geloof dat ze woensdag a.s. al geopereerd gaat worden. Bij iedereen gaat het traject anders, afgestemd op de individuele situatie. Borstkanker, één op de negen vrouwen krijgt er mee te maken in Nederland. Ook vaak vrouwen onder de 50 en toch wordt het bevolkingsonderzoek pas ingezet vanaf het 50ste levensjaar. Weer een reden om te zorgen dat er veel donaties gaan naar het KWF om daar verandering in te kunnen brengen. Hoe eerder je erbij bent hoe beter je prognose zal zijn en dus de kans op volledige genezing! Hier thuis is het baddertijd, fris en fruitig naar de kindertjes toe en hun mooie verhalen aanhoren en hun enthousiasme voelen of misschien wel hun vermoeidheid incasseren. We gaan deze dag wederom omarmen.

Het is wederom een drukte van jewelste. Als eerste gaan we naar de klas van Puck en Puck is er niet, wellicht druk aan het spelen, dus aan ons de schone taak om het luchtbed te ledigen en om alles netjes op te ruimen. Daar zijn papa's en mama's voor:) Het zweet stroomt bij mij overal inmiddels. Van Puck haar klas gaan we door naar Teun. Dolenthousiast rent hij op me af. Juf Herma vertelt dat hij genoten heeft met de hoofdletter G en dat ineens het licht bij hem uitging en zo gaat dat inderdaad bij Teun. Hij gaat door totdat hij als een blok in slaap valt. Bij Teun is al veel ingepakt, ik denk door de juffen en dat wat hij zelf moest doen, daar moet ik bij helpen. En dan op naar Guus. Guus kijkt superblij, hij heeft een outfit aan die ik niet ken, dus ik vraag hem of hij van trui gewisseld heeft. Onze kleine man heeft om kwart over vijf helaas in zijn bedje geplast. Dat kan gebeuren, vreemde omgeving, vreemd bed en heel moe. Juf Dianne heeft hem lekker door laten slapen op een gymmatje en Guus heeft nog heerlijk geslapen, hij moest als laatste wakker gemaakt worden :) Ook hier spullen verzamelen en dan Puck zoeken. Henry en ik verdelen de balast en gaan op zoek naar Puck, ik buiten en hij binnen. Puck is inmiddels weer in haar klas en als ik op haar toeloop ziet ze er moe uit. Ze vertelt over het kampvuur, over meneer Rob die liedjes zong met de gitaar, dat ze chips kregen en limonade, dat ze in de gymzaal hebben mogen spelen en dat ze lekker geslapen heeft. Ons meisje heeft het TOP gehad. We gaan naar huis en ik ben zo moe. Ik heb mijn kruit al verschoten voor deze dag. Als we thuis komen zet Henry het badje op en ik smeer de kinderen in zittend op de keukenbank. De zweetdruppels hangen op mijn neus. Ik ben stuk, Henry vult het badje en ik houd me even koest en blijf binnen waar het koeler is dan buiten. Mijn ogen beginnen weer te trillen, een teken aan de wand, dus in de ruststand. Ik SMS Marjon, zij zou komen aan het einde van de middag. Ik durf het niet aan, ik ben nu al stuk en ik ga mijn rust proberen te pakken, maar dat geeft geen garanties en Marjon woont helaas niet om de hoek. Met pijn in mijn hart verstuur ik de SMS, maar ook dit hoort bij grenzen respecteren. Ik heb mijn activiteit al gehad deze dag en zo moet ik de komende tijd leren doseren. Een activiteit per dag en niet teveel verder ondernemen, dan kom ik de kuren prima door. Ik ga lekker even liggen en vanmiddag zien we wel weer hoe de vlag ervoor staat. Een siësta met het hele gezin, verplicht tot 5 uur op bed, ik ben voor :)!