maandag 7 mei de dag voor TAC kuur 4

Vanochtend is het weer vroeg uit de veren, de vakantie is voorbij en de kinderen moeten weer naar school. Dus terug naar de vaste structuur. Het verloopt eigenlijk heel goed. Henry brengt de kinderen naar school en ik ga naar het ziekenhuis, voor bloedonderzoek, voor het gesprek met Annemarie en voor de oncoloog. Ik vetrek gelijk met de kinderen en Henry. Ik doe er ruim een uur over om in Eindhoven te komen door de ochtendspits, maar ook door de wegwerkzaamheden op het traject. Ik ben dus net op tijd en race naar 66 voor bloedafname. Gelukkig ben ik snel aan de beurt en ik kom 10 minuten later bij Annemarie. Het zweet loopt van mijn gezicht, dus ik ga zitten en kan even stoom afblazen. We praten over hoe de afgelopen 3 weken zijn gegaan en ik zeg meteen 'ronduit slecht' en ik doe mijn verhaal over de continue verhoging en griepachtige spierpijnen en dat ik daardoor verre van fit ben en dus constant tegen mijn beperkingen aanloop. Die griepachtige verschijnselen zijn normaal. Het is een reactie van het lichaam. Normaal verzet het lichaam zich tegen een virus dat komt binnenvliegen en door de weerstand die je lichaam biedt merk je hier weinig van. Bij mij heeft het een enorm effect, getuige de lichaamstemperatuur. Toch zet het niet door in iets waar we de vinger op kunnen leggen. Mijn keel doet geen pijn, ik hoest niet, dus ik moet het er gewoon mee doen. Ga je wel hoesten, dan is duidelijk dat het euvel bij de luchtwegen zit en krijg je een specifiek antibioticum voor die kwaal. Helaas, ik neem paracetemal en mag er 8 per dag nemen. Dan is de griepachtige pijn onder controle en kom ik de dag prima door. De bloedwaarden zijn binnen en er is inderdaad een dalende lijn te zien, maar gezien de zwaarte van de kuur, is alles nog prima volgens verwachting. Er is een lichte stijging te zien in het bloed wat zou kunnen wijzen op een aanwezig virusje, maar die stijging is niet noemenswaardig. Conclusie: Kuur 4 zal morgen op me wachten, om half tien mag ik naar de dagbehandeling. Ik ben enorm opgelucht en ik bedenk me dat ik graag ook door wil gaan in dit tempo. Hoe eerder het erop zit hoe beter ik het vind. We hebben het zelfs al over het gesprek met de chirurg in juli en mogelijk de operatie medio augustus. De vaart moet erin blijven, dat is de bedoeling ook, de kanker in een razend aanvallend tempo verslaan! Na al deze medische zaken hebben we het over hoe het me geestelijk vergaat. En ook hier valt het zwaar. De chemo hakt er nu in en ook de ingezette overgang zorgt voor hormonen die ik nog nooit eerder heb mogen ervaren. Mijn stemmingswisselingen komen en gaan en zijn onvoorspelbaar. Ik bespreek met Annemarie een aantal voorbeelden en geef aan hoe ik reageer. Ik heb de neiging om elke situatie te analyseren en te reflecteren. Op zich is dat een prima eigenschap, maar op het moment je er mee bezig blijft dan ga je in een cirkel denken en komt er geen output meer. Je gaat malen en deze malende gedachten vormen de voedingsbodem voor een depressie. Annemarie laat me weten dat deze malende gedachten ook wel rumineren wordt genoemd. En ik herken het wel, ik rumineer. En het zou mooi zijn als we dat rumineren kunnen elimineren, want in een depressie komen is onwenselijk en funest voor het genezingsproces. De oplossing is er en als Annemarie het vertelt dan herken ik het direct. Door cognitieve therapie kan rumineren (het malende denken)worden behandeld. Hoe zouden Henry en ik dat kunnen inzetten is de vraag. Door mijn hormoonhuishouding kan ik in luttele seconden van fase 0 naar fase 5 schieten en dan komt de bijbehorende emotie van dus in no time tot een hoogtepunt. Vaak herken ik zelf als het inzet, want door irritatie of wat anders verhoogt mijn hartslag. Als ik dat merk dan moet een escape bedenken. Bijvoorbeeld weglopen uit de situatie door te gaan wandelen, te gaan bellen of gewoon door achter mijn pc te kruipen. Dit laatste deed ik op vakantie vaak en het helpt inderdaad. Je voorkomt dan dat je over de situatie door blijft gaan, je voorkomt malen en voorkomt dus dat je een voedingsbodem creëert voor een depressie. Henry kan me erbij helpen door bijvoorbeeld een codewoord met me af te spreken. Het benoemen van het codewoord betekent voor mij afstand nemen. Ik ben hierin coachable, een mooi woord om aan te geven dat ik hierin te begeleiden ben. Ik moet natuurlijk zelf leren voelen wanneer het gebeurt, maar Henry kan hier prima bij helpen. Ik ben blij met al deze wijsheid en voel me verrijkt. Dan wordt er op de deur geklopt en stapt mijn Henry de kamer in, hij komt als geroepen, gezien het onderwerp van gesprek. We hebben het nog over de hormoontherapie en mogelijk het verwijderen van de eierstokken om hormoontherapie te voorkomen en horen van Annemarie dat dat niet zo werkt. Het is niet eierstokken verwijderen, dus geen hormoontherapie. Een en ander is afhankelijk van of je in de overgang zit na de kuur of niet en dan nog is het aanvullend op elkaar. Maar zit je in de overgang is het niet zinvol de eierstokken te verwijderen, dat is dan een operatie die zinloos is en wel weer een operatie. Bij jongere patienten wordt het vaak wel overwogen. Bij mij zal het de vraag zijn en we kunnen dit overleggen met de chirurg in juli en dat gaan we doen. We gaan onze tocht vervolgen naar Warmerdam zodat we de foto's kunnen zien naast elkaar die van februari en die van april. Het telefoontje deed me goed in de vakantie, maar ik wil het met mijn eigen ogen zien. Dus we gaan van Annemarie naar wachtruimte C en daar worden we door Warmerdam geroepen. Ik ben erg onder de indruk, want wat een hoeveelheid foto's!! 360 in totaal, ongelofelijk. Warmerdam pakt er een aantal uit om ons te laten zien dat het tumorgebied is verkleind en dat de lymfklieren nog sterker in omvang zijn afgenomen. Die waren inderdaad heel erg opgezwollen was te zien. Dat is waar we het voor doen. We krijgen nieuwe recepten mee voor kuur 5 en 6 en het tijdstip voor kuur vier morgen, half tien. We kunnen naar huis, tenminst ik ga naar huis en Henry naar zijn werk. Ik doe er weer verschrikkelijk lang over om thuis te komen, maar rond het middaguur ben ik er dan. Marjon belt me en we praten uitgebreid bij en dan ga ik naar binnen en kijken wat de middag verder zal brengen. Ik ben klaar voor morgen, Bernadette zal me vergezellen en we kunnen lekker vroeg terecht. We gaan door en we gaan die nare ziekte verslaan, tenminste de chemo slaat aan en zoals de kinderen het hier thuis zeggen: de medicijnmannetjes gaan het van de kankermannetjes winnen en zo is het maar net!