zondag 22 april 2012

Puck heeft de Gelaarsde Kat gekeken met ranja en een bakje chips. Als een vorstin zat ze op de kussens en genoot van alle aandacht en haar privilege. Ik ging gelijk ongeveer met haar naar bed, zo moe was ik en ik had het bijzonder warm, zeg maar gewoon heet. Mijn temperatuur was iets verhoogd rond de 38 graden. Geen reden tot paniek, want met 38,5 graden lichaamstemperatuur hoeven we pas naar het ziekenhuis te bellen. Ik ga naar bed en dommel weg en ben weer wakker en dat gaat de hele nacht door. Ik ben zo moe, maar kan niet aaneengesloten slapen en dat is best vervelend. Ik vrees dat de blaar op mijn hak nu echt ontstoken begint te raken; tenminste het geneest onvoldoende goed en het brandt. De kinderen lagen pas laat op bed, dus je denkt dat ze uit slapen, maar niets is minder waar. Teun is om 7 uur weer helemaal fris en fruitig en Puck volgt een kwartier later, net zoals Guus. Ik ben er al uit, want kan van de hitte niet meer liggen. De kinderen kijken TV in bed met papa en ik zit beneden me eigenlijk heel miserabel te voelen. Dat mag natuurlijk af en toe. Eigenlijk heb ik gewoon de behoefte om te klagen. Mijn longen doen pijn bij het ademen en het steekt in mijn rug. Mijn buik doet pijn en ik heb steken in mijn linkerzij. Mijn linkeroog trilt alleen maar en mijn voet tintelt. Ook mijn hoofd doet pijn, om over mijn darmen te zwijgen en mijn lichaam is doodmoe. Ik voel me alleen in mijn ellende en dat is echt een heel naar gevoel. Niemand kan me hierin steunen en ik moet er doorheen, ik moet door. Maar af en toe is het zo moeilijk om de spirit te vinden of het lichtpuntje te zien. Ik neem thee en dat smaakt me niet en ik eet 2 boterhammen. Dat eten dat lukt me vreemd genoeg wel, ik word echt een bolle Han. Ik groei alleen maar. Ik drink toch mijn thee op en probeer nog een kop, die 2 liter drinken moet er toch echt in per dag en dat is best een opgave nu. Dan komt Teun naar beneden als eerste, met zijn Nintendo. Hij is er bijna mee vergroeid. Ook Puck komt en dan Henry. Guus blijft nog op bed liggen. Puck geeft me een heerlijke knuffel en voor de rest heb ik het idee dat met name Henry me links laat liggen. Henry zegt niets tegen me en ik irriteer me er mateloos aan, het lijkt alsof hij doet alsof ik er gewoon niet ben. Het zal wel in mijn hoofd zitten, maar ik voel me alleen in mijn misere en niemand die me helpen kan. Zelfmedelijden noemen ze dit en het is funest, want je kunt er niets mee, maar ik heb het wel. Ik kijk naar mijn drie musketiers en zij hebben lol, maar zelfs dat verblijdt me nu niet. Wat moet ik met mezelf, wat kan ik doen om me beter te laten voelen? Ik ga zo maar eens in een bad liggen en kijken of ik kan ontspannen. Ik wil gewoon even klein zijn, zoals vroeger en me geborgen voelen. Ik voel me verre van dat. En dan vanuit het niets krijg ik de knuffel van Henry en ook dat helpt me nu niets. Ik weet het gewoon even allemaal niet meer, komt tijd komt raad en dat zal nu ook wel. Zijn dit de hormonen? Ik denk het zelf eerlijk gezegd niet. Dit gevoel zal ieder in mijn situatie wellicht wel herkennen en onderschrijven. Het is niet te verklaren, het is gewoon een eenzame strijd, die niet altijd met woorden te vatten is. Van de buitenkant ziet het er nog allemaal aardig uit. Ik ben kaal, maar voor de rest krijg ik alleen maar meer volume en kleur, dus blozende gezondheid zou een buitenstaander zeggen. Alleen aan de binnenkant loopt niet gelijk met de buitenkant. Ik voel de verscheurdheid en pijn vanbinnen,  alleen ik zeg het niet altijd, alleen nu dan even. Ik heb mensen die ik begeleid heb altijd gezegd als je het niet zegt dan is het er niet, en zo is het. Dus ik zeg het vandaag, want te vaak zeggen wil ik dit ook niet. Maar vandaag zeg ik dat ik het allemaal verschrikkelijk vind en dat ook ik er af en toe geen zin meer in heb. Ik zou zo graag weer in een grotere wereld willen leven. Zo'n wereld waarin je wakker wordt en bedenkt wat zullen we vandaag gaan ondernemen en vervolgens dat doen. In mijn wereld kan ik alleen maar voelen hoe ik wakker wordt en wat er mogelijk in zou kunnen zitten voor de dag. Dat is zo anders dan hoe ik 41 jaar geleefd heb. Ik wen eraan, maar vandaag went het even allemaal niet. Vandaag is klaagdag en ik klaag omdat ook ik wel eens wil klagen. Gelukkig is mijn blog heel geduldig, spreekt me niet tegen en laat me mijn woorden tikken. Ik ben blij dat ik vandaag klaag, want ook klagen zal ertoe bijdragen dat ik verder kom. Mijn kop in het zand steken en vrolijk blijven zal mijn emoties ondermijnen en dat is verre van verstandig. Ik ben een kleine klagende knapperd en hoop dat ik na mijn bad me beter ga voelen.

Henry baddert de kinderen en daarna kan ik in alle rust in mijn heerlijke badje liggen. Lekker warm water, het voelt goed. Ik kijk naar de wolken die voorbij gaan in een razend tempo, ze kolken en draaien. In feite geven de wolken prima weer wat er in mijn lichaam gebeurt. Ik lig maar stil te liggen en besluit uit bad te gaan. Dan komt Bernadette naar boven en ik vertel mijn misere. We gaan naar beneden en drinken koffie en thee met wat lekkers erbij. Ik zit er wel, maar ben niet echt van de partij. Als ze weggaan, eet ik het restantje van het eten van ma van vrijdag. Ik vind het lekker. Ik kan er niets bij drinken, dat lukt helaas niet en dan besluit ik lekker te gaan liggen. Dat is wat ik wil nu, gewoon even in alle rust in mijn bed liggen en wegdommelen, wegdrijven op de wolken en me mee laten voeren. Niet denken, maar dwalen in het luchtledige. Loek, Guus en Puck eten wat aan de keukentafel en dan bedenkt Loek dat hij om half een thuis moest zijn. De kinderen gaan straks lekker spelen, Henry is erbij en ik ga dwalen, dwalen in het luchtledige........

Ik rust lekker en dan komt Henry boven. Mijn tante Fien is even gekomen, zo maar spontaan. Ik ga naar beneden en we kletsen aan de keukentafel. Daarna ga ik weer even op de bank liggen en dan komt Yvonne en Peter, gewoon om me een hart onder de riem te steken. Dit  helpt me goed want al met al, krabbel ik hierdoor wel weer uit mijn dalletje. De afleiding, al ben ik af en toe niet helemaal erbij, is fijn. Gerben laat op de FaceTime pa en ma de nieuwste techniek zien en zo kan ik ook al de gordijntjes laten zien. Techniek staat voor niets. Teun en Nick racen tegen elkaar op de Nintendo en een luid gelach komt uit de keuken. Ik kijk naar de kinderen die spelen in de tuin en ik hoor hun gelach. Wat een plezier en ik hoor de plannen om na het eten verder tegen elkaar te racen. Dan komt mijn mama het pad oplopen, gewoon om me een knuffeltje te geven. Dit is dan toch weer ongelofelijk fijn. We eten vanavond restjes en dan rustig aan en uiteindelijk komt ook deze dag weer goed en op zijn pootjes terecht.