Soms moet je remmen om vooruit te komen

Op deze memorabele dag, de sterfdag van mijn vader, krijg ik een spreuk door van Jaap: 'soms moet je remmen om vooruit te komen'. Ik laat de spreuk op me inwerken en probeer het op mezelf te betrekken. Ik moet meer tijd nemen om te bezinnen om daarna pas een stap weer voorwaarts te kunnen maken. Ik ben moe, het leven kost me veel energie en dat komt eigenlijk omdat ik vanuit mijn natuur continue op volle kracht vooruit ga en vooruit wil gaan. Ik kan in dit razende tempo onmogelijk het hier en nu verwerken, onmogelijk! Ik, als verklaargenerator, die altijd overal wel een uitleg voor heeft, wil gewoon te graag doorgaan en stap over zo iets wezenlijks heen als een rem, een pauze, een rust, een bezinningsmoment. Te snel gaan en te graag willen, dat ben ík! Maar ik leer en ik wil vaart minderen, ik moét vaart minderen!Alleen dan maak ik een goede en weldoordachte stap voorwaarts. Alleen dan ga ik positief vooruit! En dat brengt me terug in het hier en nu. Ik ben een emotionele trotste knapperd vandaag. Ik ben emotioneel om velerlei redenen, maar de voornaamste reden is dat ik me steeds meer stil sta bij de wending die mijn leven nu maakt. Het maakt me heel scherp en alert, het laat me genieten, maar bovenal laat het me voelen op een wijze die me volledig vreemd is. Ik handel naar hoe ik me voel en vandaag is dat emotioneel. Alles van deze dag heeft een emotionele lading en ik zie de emotie als een cadeau van deze dag. Want emoties voelen niet altijd positief, maar ze zijn onderdeel van het leven. Het heeft geen zin ze om te zetten naar alleen maar positiviteit, want dat kost onnodig veel energie. Daarbij zorgt het niet voor de bezinning, rem je niet af en ga je maar door. Ik huil om deze dag, ik huil om mijn moeheid, ik huil omdat ik ziek ben en ik huil om het rouwproces waar in middenin zit als het gaat om het afscheid van mijn oude leven. Ik huil, ben niet mijn vrolijke ik en toch gaat alles ook vandaag gewoon door. Niets hoeft mijn verdriet te stoppen, het verdriet zit vandaag in mijn buik. Guus en Teun blijven hun vrolijke zelf en gaan vanavond met mij tegen ster Opa Helmond praten en ook tegen ster Japie, zeggen ze. Zij plaatsen mijn verdriet op een kinderlijke manier in het hier en nu. Zij spelen met loco en ik help ze, ze spelen met klei en ik aanschouw hun prachtige spel. Ze zijn zo lief, zo intens lief en rustig en zij trillen mee op mijn emotie, gewoon omdat zij intuïtief mijn gemoedstoestand aanvoelen. Ik aanvaard daardoor mijn gevoel en ervaar het niet als storend en ik verwijt het mezelf niet, ik heb ook niet het idee dat ik nu faal en dat is voor het eerst. Ik sta op de rem en ondanks dat merk ik een soort doorbraak. Verzet tegen verdriet heeft gewoon geen zin, want verzet is ontkenning en ontkenning is wegstoppen en als je iets wegstopt dat lijkt het er niet te zijn, maar het komt toch altijd weer tevoorschijn. Ik ben blij met deze dag. We hebben opa mooie hyancinten gebracht en we hebben gezellig met hem gesproken. Mijn mama hebben we ook al gesproken en gezien, ze was ziek en daarom neemt ze vandaag gepaste afstand. Ik wil niet ziek worden, want dat ben ik al, maar niet zieker door een infectie die bij mij net iets verder doorslaat nu. Mijn dag van bezinning, mijn rem, zorgt voor een serene rust in huis. Het is heerlijk hier te zijn en heerlijk om hier te zitten. Ik hou van mijn mannen en mijn meisje zal straks moe en stralend thuiskomen. Wat een mooie memorabele dag met mijn vader aan mijn zijde.