zaterdag 21 april 2012

Ik ben om 8 uur beneden en de rest van de familie is nog boven. De kinderen spelen en Henry ligt nog op bed. Ik maak het ontbijt klaar en rooster een boterhammetje voor mezelf. Ik ga met thee en mijn boterham achter mijn pc zitten en ik val stil heel stil. Ik zie via Facebook dat Sandra onderweg is naar het Catharina Ziekenhuis voor bestraling met man en kinderen. Maandenlange rugpijn en nu lees ik dit. Ik voel ongeloof, ik wil niet geloven wat ik lees en mijn eerste tranen van deze ochtend stromen. Lees ik het goed? Dit kan toch niet. Ik stuur Sandra een bericht en mijn vermoeden wordt bevestigd. Ik brand mijn kaars en in mijn gedachten ben ik bij hen. Wat ken ik die film waar zij inzitten en ik weet dat het een hel is. Ik kan alleen maar hopen op positiviteit en een goede prognose. Ik ben er eigenlijk behoorlijk stuk van, dit soort berichten grijpt mij enorm aan, vooral omdat je de ervaring hebt en dat maakt je heel sensitief. De kinderen komen beneden en hier draait het weer door. Ze vragen wat er is en ik vertel het hen en laat onze Carnavalsfoto zien van het Oranjebal. Het is even stil aan tafel. Dan gaat ook hier alles weer door. Spelen, tekenen en vooral Guus moet na zijn ziek zijn, zijn energie kwijt. Hij is aardig fit in vergelijk met gisteren, hij stuitert er weer aardig op los. Mijn nacht is aardig goed gegaan. Veel wakker geweest vanwege de hitte-aanvallen, maar dat went ook allemaal. Ik ben vanochtend helemaal niet misselijk en ik hoef geen dexamethason meer, dus mijn hart zal ook wel weer rustig worden. Vandaag komen de gordijnen, eindelijk! En vanmiddag komt Liesbeth even op bezoek. We gaan er een rustige dag van maken. Een gewone zaterdag met boodschapjes, tijd voor de kinderen en gezellige zaterdagactiviteiten. Ik ben teneergeslagen en mijn hoofd is vol. Vol van die vreselijke ziekte kanker. Kom op allen sta op tegen kanker, doneer voor Alpe d'Huzes en in mijn geval voor team Bobien en anders aan het KWF. Die 30 miljoen is echt keihard nodig om deze ziekte beheersbaar en geneesbaar te maken. Doe het, doe het voor alle lotgenoten, vrienden, familie en bekenden die hier mee te maken krijgen en die weten wat het is als deze ziekte onderdeel uitmaakt van je leven. Sta op tegen Kanker!

Ik ga in de ochtend gezellig met Puck winkelen. Ze helpt me geweldig en zoekt zelf chippies uit. Vanavond mag Puck als enige langer wakker blijven en dan krijgt ze ranja en chippies. Puck kiest standaard voor Lays naturel XL de lekkerste chippies ooit zegt ze. Ze straalt en helpt me bijzonder goed in de winkel. Ook gaan we nog naar de bakker en daarna naar huis. Dan gaan we lekker aan tafel. Henry haalt nog kippetjes en het feestmaal is compleet. Guus is weer lekker zichzelf en iedereen is eigenlijk topfit vandaag, inclusief ikzelf. Ik ga vanmiddag even een uurtje liggen en als Liesbeth dan komt dan ben ik weer helemaal fit. Ik kan maar heel moeilijk drinken, enkel koffie vind ik lekker. Een tip van Yvonne is cafeinevrije koffie, dus daar gaan we maar achteraan. Verder lust ik eigenlijk niets, zelfs water smaakt raar. Bizarre gewaarwording. Eten daarentegen gaat heel goed, ik kan goed eten. Maar drinken is moeilijk. Zou dit normaal zijn? Na het eten gaan de kinderen buiten spelen en komen de mannen met de gordijnen. Ik trek me even terug en ga een dutje doen, even lekker rusten. Ik heb er zin in en we gaan weer vol goede moed vooruit! Ik slaap heerlijk en hoor niet dat Liesbeth er al is. Henry komt boven en ik loop mee naar beneden en daar zit Liesbeth al gezellig aan de keukentafel met koffie en lekkers. Wat fijn om haar te zien. We kletsen gezellig over van alles en ik voel me ondanks mijn kwaaltjes best aardig. De kinderen gaan van buiten naar binnen. Liesbeth gaat weer richting huis, ze gaat lekker genieten van een feestje. Als ik hersteld ben gaan we samen weer eens lekker partycrashen :)) Kan ik nu al naar uitkijken. Daarna bedenken we dat we chinees gaan eten. Ik heb totaal geen trek, maar Henry gaat met Puck op pad en doet nog wat kleine inkopen, tonic met citroen in de hoop dat ik dat wel kan drinken. Ik lust namelijk bijna niets, alleen koffie, hoe bizar. Henry komt thuis met eten en we gaan gezellig aan de chinees. De kinderen smikkelen, spelen nog wat buiten en het is een gezellig tafereel. Het verhaal van Sandra laat mij niet los en spookt maar door mijn hoofd. Het leven is niet eerlijk, dat is het, maar we kunnen er helaas niets aan veranderen. We maken er een rustige avond van. Puck mag wat langer opblijven en de jongens gaan dan al naar bed. Het blijven de kleine dingen die het hem doen en eigenlijk moet je elke dag leven, echt leven, dus CARPE DIEM en blijf het doen!