De week is weer begonnen

De kuurweek is achter de rug en de week is weer begonnen. Ik hou van maandagen, gewoon omdat er dan echt rust in huis is en ik in mijn eigen tempo dingen kan doen, waarvan ik denk dat ze zinvol zijn. Maandagen brengen rust en een zekerheid in structuur die ik als heel prettig ervaar. Ik ben opgestaan, want zonder opstaan kan de dag niet beginnen. Ik ontbijt en rommel wat in de keuken, ik probeer in alle rust de kinderen op weg te helpen, maar ik zit vol irritatie en begin te schreeuwen. Ik ken mezelf soms niet meer! Het leven zelf is al vermoeiend, los van mijn vermoeidheid. Ik probeer mezelf op te peppen. Er is oorlog in huis om wederom een jas, dit keer de jas van Guus. Het toetert in mijn hoofd. Ik trek me even terug, kindjes vertrekken en ik schil al aardappels en bepaal wat het avondeten ons zal brengen. Ik heb het idee dat ik iets doe wat zinvol is. Daarna mail ik even naar het werk. Ik had vandaag zo graag gewoon naar Veghel willen vertrekken, maar ik ben eigenijk zo labiel als het maar zijn kan. Walgelijk gevoel! Ik besluit een mail te maken en het uit te leggen, omdat ik de behoefte heb dingen uit te leggen. Als ik dat allemaal heb gedaan zie ik op mijn telefoon dat mijn zus er ieder moment kan zijn. Mooi. Ik ga bedenken wat we vandaag kunnen doen, al is het maar heel even, om me uit deze sleur te halen. Lichamelijk valt het me misschien best mee, maar de geestelijke ballast valt me zo zwaar. Ik heb me echt nog nooit in mijn leven zo gevoeld, zo afhankelijk, zo verdrietig, zo naar. Ik bedenk met Henry wat ik hier aan kan doen en of ik dit moet bespreken met Annemarie. Bestaan hier pillen voor? Nou dan wil ik een hele voorraad. Hoe doen lotgenoten dit? Kennen zij deze gevoelens? Ik heb ze in ieder geval nog nooit ervaren. Is dit een depressie? Ik weet het niet. Ik schrijf van me af en wacht tot Yvonne er is. Ik zal me opfrissen en bedenken wat deze dag me kan bieden. Het hoeft niet groots te zijn, want het zijn de kleine dingen die het hem doen. Ik worstel weer en boven komen kost meer moeite. Ik zet door, ik hou vol, ik ben niet de enige die dit moet doorstaan. Met mij zovelen, die het allemaal voor elkaar weten te krijgen, met hulp, met vrienden en met elkaar. Samen sterk, dat is het, samen sterk. Mijn hoofd en wat daar inzit is niet altijd te verklaren of over te brengen op een ander. Ik zal dat zelf moeten doen, maar met alle lieve fijne mensen om me heen, gaat dat goedkomen. Dat is een feit, het is alleen soms zo verdomde moeilijk!