prioriteren

Prioriteren. Dagelijks word je er mee belast. Wat is de belangrijkste taak die als eerste dient te gebeuren? We kennen het allemaal wel en afhankelijk van onze gedachten, de situatie of onze belevenis bepalen wij de prioriteit van zaken. Er is geen sprake van wat is juist, want dat is voor iedereen anders. Het is wikken en wegen, kiezen of delen. Ik prioriteer graag en dat proces speelt zich met name af in mijn hoofd. Ik denk zelf dat het een vrouwending is. Bij het ontwaken begint het eigenlijk al, zelfs nu in mijn nieuwe wereld, zoals ik mijn wereld nu noem. Ik word wakker en prioriteer. Wat is het belangrijkst als je misselijk wakker wordt? Ontbijt, dus in mijn hoofd is dat de belangrijkste taak en daar gaat alle toewijding naartoe. Als ik daar mee start dan volgt als automatisch een andere taak in mijn hoofd en dat gaat constant zo door. In mijn hoofd ontstaan zo verbindingen van zaken die prioriteit behoeven, afhankelijk van het uur van de dag, de positie van week, belevenis per maand, cyclus, ga maar door. Ook op mijn werk ging dat zo. Is dit nou louter een vrouwending of hebben mannen dit ook? Ik vind het fascinerend om de verschillen tussen man en vrouw te benoemen, te herkennen en soms te verklaren. Dat onderwerp blijft mij boeien en ik kan hier eigenlijk nooit over uitgesproken raken. Om dat met zekerheid te kunnen achterhalen zou je wetenschappelijk onderzoek moeten verrichten en dat ga ik niet doen, dus ik laat mijn gedachten de vrije loop en baseer het op basis van aannames. Niet wetenschappelijk, maar wel leuk. In het bedrijfsleven zie je vaak dat mannen in managementposities vrouwelijke assistentes hebben om naar behoren te kunnen prioriteren. Ik zie heel regelmatig dat vrouwen in vergelijkbare managementposities deze assistentes niet hebben, want prioriteren en vrouwen schijnt makkelijk samen te gaan.  Nature (aanleg) - nurture (opvoeding), denk ik dan. Is het genetisch bepaald? Of is het bepaald door opvoeding? Wellicht beiden, maar in mijn gedachten dat ik uit van het laatste, het is met name bepaald vanuit de opvoeding. Als ik om me heen kijk en luister dan zie ik eigenlijk, dat na de formering van een gezin, met name de vrouw een vaste ontwikkeling doorloopt. Na een jarenlange studie, een betaalde baan, doorloopt zij -na de komst van kinderen- een pad van verstand naar gevoel. Moeder worden en moeder zijn laat je voelen, voelen vanuit het diepst van je hart. Je beschikt 9 maanden lang immers over een dubbele hartslag in je lichaam, die van jezelf en die van het nieuwe leven dat zich in jou ontwikkelt. Dat is toch voelen in het kwadraat! Zou dit ultieme voelen dan de oorzaak zijn van het feit dat voor de rest van het moederschap, de moeder ook de voelende en verbindende factor is van het gezin? De mannen van nu durven zich vaak meer open te stellen voor een ander pad; ze durven soms zelfs parttime te gaan werken, doen mee in het huishouden, maar hebben niet vanuit de opvoeding of aanleg meegekregen om de voelende factor te zijn in het gezin. Hen is onbewust aangeleerd om het verstand niet te verliezen, dat was al ten tijde van de jacht, want zonder verstand en strategie geen prooi en geen eten. Hysterie, het verlies van zelfbeheersing en tijdelijk verstand wordt dan ook vaak als vrouweneigenschap gekenmerkt. Mijn man zegt met de regelmaat van de klok 'doe niet zo hysterisch' tegen me, terwijl mijn hysterie eigenlijk gewoon frustratie is vanwege verschil van inzicht vaak een ratio-gevoel-issue. Mannen houden graag vast aan het verstand, de ratio. Deze ratio wordt overigens ook nog eens vaak gedreven vanuit eigen belang. Gevolg is dat de sociale context vervaagd, hij is er wel, maar krijgt niet de prioriteit. Hierdoor walsen mannen vaak over zaken heen, terwijl vrouwen vaak stil willen staan bij het gevoel en wat iets met je doet. Hoe vaak hoor je niet dat als iemand een zoon krijgt er direct wordt gezegd tegen de vader, kun je lekker een balletje met hem trappen. Waarom? vraag ik me dan af, misschien wil je zoon wel helemaal geen balletje trappen, omdat hij veel getalendeerder is in dans of muziek. Als we onze kinderen al veel jonger leren te handelen vanuit hun gevoel, dan leren ze beter zichzelf te zijn en uniek te zijn. Wat is er nou leuk aan 12 in een dozijn? Ze leren hun authenticiteit ontwikkelen. Lijkt mij geweldig om als ouder hier iets in te kunnen betekenen. Keuzes maken op basis van gevoel en keuzes maken op basis van wat bij je past en niet wat gepast zou kunnen zijn, het belang van je eigen leven bepalen en prioriteren. Dicht bij jezelf, dicht bij je gevoel, want wie voelt die leeft.