dinsdag 24 april 2012

Meten is weten is de stelling van vandaag. Nu ik op de helft ben zal vandaag de tussentijdse MRI met contrastvloeistof worden uitgevoerd in het Catharina Ziekenhuis. De kinderen logeren bij oma, dus vandaag staat in het teken van rust om zo het onderzoek ook in alle rust te kunnen ingaan. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk, want gespannen ben ik sowieso. Ik wil weten waarvoor ik het doe, dus ik wil horen dat in ieder geval de tumor reageert op de chemo en dus wat afgenomen is. Ik wil niet denken aan het feit dat er geen reactie is, want dat impliceert aanpassing van het behandelplan. Dus vandaag is een spannende dag. Ik ben al vanaf half zeven wakker en beneden. Ik kan niet meer liggen vanwege de pijn in mijn heupen, een zeurende pijn die maar niet wil weggaan. Ik neem mijn geroosterde boterhammetjes en een cappucino, want dat smaakt het best en 2 paracetamol voor de pijn in de heupen. Het is een druilerige dag, het regent en daardoor komen de kleuren groen van de tuin heel mooi tot zijn recht. Het is een rare gewaarwording, maar tempo inleveren viel me in eerste instantie zwaar, echter nu gaandeweg geeft het me een enorme innerlijke rust. Een prachtig leermoment, want in een lager tempo gaat het leven van alledag ook gewoon door. Het tempo is noodgedwongen aangepast, want als dit niet mij overkomen was, dan leefde ik wellicht nog steeds mijn oude tempo. En ook daar is niets mis mee, je leeft het tempo dat past in je leven. Dit tempo past nu bij mij, een ander tempo past mij niet en simpelweg kan ik momenteel geen hoger tempo leven. Sterker nog ik wil het nu zelfs niet, want het levert me geen meerwaarde op. Innerlijke rust zorgt ervoor dat ik ook geestelijk meer in balans ben en daardoor is het komen en gaan van de dagen een aangename terugkerende gebeurtenis. Ik sta in de overleefstand, dat is mijn realiteit en de realiteit van ons gezin, want zoals Els gisteren zei, de ziekte kanker die hebben we in ons gezin allemaal. Zonder kinderen is het heel rustig in huis, een heerlijke rust, maar toch is het huis niet compleet zonder de drie musketiers. De vogels die zijn weer heerlijk aan het fluiten. Deze ochtend komt Robert op bezoek en daar kijk ik naar uit. Vanmiddag zal ik gewoon weer ondergaan en ik hoop dat de uitkomst er wezen mag. Vandaag is meten is weten, een spannende dag, een dag die me met het juiste resultaat weer zal sterken in mijn strijd!

Om 10 uur komt Robert op bezoek, collega en lotgenoot. Hij staat er na zijn operatie goed voor. Een ervaringsdeskundige en ik vind het fijn dat hij er is. Hij heeft 2 flesjes heerlijke rosé meegenomen en daar weet ik echt wel raad mee. Robert zijn ziekte ging in een sneltreinvaart, na de operatie waren bij hem de snijvlakken schoon en hij heeft dus overwonnen, prachtig! We delen deze nare ziekte met elkaar en dat geeft een enorme verbondenheid. Je weet met welke angsten je te kampen hebt en hoe je het leven door deze ziekte gaat ervaren. We kunnen hier samen goed over praten. De tijd vliegt voorbij en dan moet Robert terug naar Veghel. Robert is een voorbeeld voor me en ik hou hier aan vast. Doorgaan en het leven weer oppakken met de hand op de rem, want het is van belang goed te doseren. De ochtend is voorbij gevlogen en dat is goed, want ik heb nu nauwelijks tijd om na te denken over de MRI. Zo vertrek ik al samen met Henry en dan is het voordat ik het weet al weer achter de rug. Ik zal vragen naar de uitslag en hopen dat ze er al iets van kunnen zeggen. Ik weet dat donderdag er pas weer multidisciplinair overleg is, dus eerder dan donderdag zal het niet besproken worden. Toch ga ik kijken of er vandaag al wat te zeggen valt. Ik eet wat en ben er klaar voor. We gaan ervoor! De MRI verloopt voorspoedig. De muziek doet het echter niet, want de koptelefoon werkt niet. Dus ik hoor een hoop lawaai ondanks de oordoppen. Ik vraag de dame wanneer ik de uitslag kan verwachten. Het duurt minimaal 6 werkdagen laat ze me weten vanwege de complexiteit en de artsen die er zich mee bezighouden. Ik sta ingepland voor de uitslag op 7 mei, maar zo lang wil ik niet wachten. Ik loop naar de secretaresse van de oncoloog en vraag of er eerder een mogelijkheid is. De oncoloog is deze week op vakantie. Ze vraagt het na en laat me weten dat het niet eerder kan dan 7 mei. Ik laat het hier niet bij en leg haar uit dat ik echt eerder wil en zelfs telefonisch te benaderen ben, alles voor de uitslag. Ze gaat het weer navragen en het toeval wil dat we Sandra en Harold zien die net van de bestraling terugkomen. Toeval bestaat niet roep ik vaak en zo is het. Het heeft zo moeten zijn dat we elkaar daar zouden treffen. Ik omarm Sandra en voel de innerlijke verscheurdheid van haar en Harold. Een verscheurdheid die ons -helaas- bekend is. Daar staan we dan, twee vrouwen die zich zo misplaatst voelen op een afdeling oncologie. Wat zouden we liever in een andere setting staan, elkaar treffend op de fiets, pratend over koetjes en kalfjes of lachend en dansend tijdens het Oranjebal. Helaas ons treffen is hier op de afdeling Oncologie van het Catharina Ziekenhuis, een keiharde realiteit en een feit dat de ziekte kanker ook ons leven is binnengeslopen totaal niet in de lijn van je eigen levensverwachting. Zo is het leven en dit is de richting van ons leven op dit moment. We kunnen Sandra en Harold alleen maar toitoitoi wensen, meer woorden zijn er niet en verder is het enige wat we kunnen blijven doen de dag plukken. Carpe diem! We gaan naar huis en Henry en ik zijn stil, we hebben even geen woorden. We ondergaan in stilte. Thuis zorg ik voor frisse bedjes voor de kinderen en ik ga ze ophalen bij mijn moeder. Henry is vanavond niet thuis. Het zal druk zijn, maar ik ben ook blij als ze er weer zijn en ik hen om me heen heb. Het was een spannende dag, een dag die nog geen zekerheid biedt, een dag die straks weer leven in de brouwerij zal brengen met de kinderen, een dag vol drukt en een dag die heel moe zal eindigen. Ik kijk naar het leven en denk wat er ook op je pad komt, je draagt het en maakt ervan wat er van te maken is. Zo zitten de meesten denk ik in elkaar. Ons leven heeft een dramatische wending gekregen, maar ondanks die wending is er nog genoeg perspectief. Elke dag zijn er fantastische dingen om je op te richten,  misere en ellende is van voorbijgaande aard. Het is er en het gaat en de afwisseling maakt het dat geen enkele dag saai genoemd kan worden. Ik hou van het leven en omarm het leven en het leven lacht mij en ons toe.