donderdag 26 april 2012

Vandaag is er een feestdag. Lotte en Maartje worden alweer 1 jaar. Wat is de tijd voorbijgevlogen. We, ik Guus en Teun, hieperdepiepen aan de keukentafel voor de meisjes en we weten zeker dat ze het in Zeewolde zullen horen. Ik loop nog steeds in mijn pyjama, ik heb pijn in mijn lichaam, mijn heupen, benen en rug doen pijn. Ik wil er niet aan denken, maar toch is liggen fijner dan rondlopen, dus ik ga lekker op mijn zij op de bank liggen. Pauline brengt de tandenborstel en de leapfrogtas van Teun terug en onze mannen zitten achter de laptop spelletjes te spelen. Puck heeft bij Florine gelogeerd en ik vraag me af of de meisjes wel hebben kunnen slapen. Ik zal straks de verhalen horen. Ik ben vandaag een beetje melanchonisch. Ik heb begrepen dat melancholie nut heeft. Tenminste er is een heel artikel hierover geschreven in de Flow nummer 3 van 2012. Hierin is te lezen dat je in een melanchonische bui de wereld als het ware van een afstand bekijkt en daardoor zie je alles heel scherp. Nou dan ben ik vandaag scherper dan scherp als dat zo is. Toch denk ik dat melanchonie een gevoel, naast verdrietig en soms fijn, je af en toe terugbrengt in je jonge jaren. Je blikt terug en kijkt vervolgens vooruit met de tijdsgeest van nu. Ik doe dat nu heel vaak. Zo dacht ik gisteren nog aan vroeger. Ik kon met mijn zussen heerlijk in onze buurt spelen en thuis was er altijd gezelligheid. Bij ons thuis kon alles, vriendinnen mochten altijd blijven eten, spelen en slapen en ik op mooie dagen herinner ik me de tosti's in koffiefilters, de allerlekkerste hachee bij de boterham en de heerlijke boterhammen met verse aardbeien. Ik kon er wel 8 van opeten en mijn moeder natuurlijk genieten van haar kroost met aanhang die zo zat te smikkelen. De geschiedenis herhaalt zich ook in dit opzicht. Ook nu wonen wij in een bijzonder fijne buurt. Ook onze kinderen spelen hier met iedereen. Ik kan hier enorm van genieten, hen zo te zien, de leuke gesprekken en vooral het onbevangen plezier. zoals alleen een kind dat kan ondergaan. Ook hier kan iedereen aan tafel aansluiten tijdens het eten en in de buurt is dat eigenlijk overal zo. Daar regelen wij ouders niets voor, dat doen onze kinderen allemaal zelf en met een kinderlijk enthousiasme. Ik kan hier nu zelfs echt om volschieten, maar altijd op een positief voelende wijze. Het maakt mij scherp in mijn waarneming omdat ik nu alles net even anders bekijk en ervaar. Ik hecht hier veel waarde aan en ben echt blij dat we hier zijn gaan wonen. Dit gevoel draagt ook bij aan mijn innerlijke rust. Vandaag heb ik niets gepland en ik laat vandaag dan ook graag even veel rust brengen. Ik ben gisterenavond met de kinderen naar bed gegaan, zo moe was ik en vanochtend pas om half 8 uit mijn bed gekomen en eigenlijk nog steeds moe. Een moeheid die ik niet kan omschrijven, het is niet moe zijn van een tekort aan slaap, maar een lichamelijke vermoeidheid die van binnen zit. Je lichaam trilt. Toegeven aan de vermoeidheid lost niets op, dus met een bepaalde regelmaat taken blijven doen is de remedie. Vandaag gaan we in alle rust onze dingen doen. Een uitdaging. Het klinkt zo eenvoudig maar de realiteit is anders. De kinderen geven je energie, hun onbevangenheid, hun vreugde is geweldig. Ze kosten echter ook energie, want zij snappen niet altijd dat mama niet meer vol gas vooruit kan. Ik doe dan mijn best, maar dat kost veel, soms heel veel. Ik ben ervan overtuigd dat ik juist door de kinderen zo op de been blijf, zij trekken mij elke keer weer net over dat randje. Ik kijk naar de weersvoorspelling en zie dat er mooi weer aan komt. Weer, dat we cadeau krijgen als we een week naar Belgie vertrekken. Een weekje in een huisje aan de Belgische kust en met weer waar we alleen maar van durfden te hopen. Laat dit weer aanhouden, dan kunnen wij de week met elkaar goed aan, in alle rust en in een dusdanige lage versnelling die zal bijdragen aan plezier, ontspanning, en extra energie. Dan kunnen wij kuur 4 wel weer aan!

De dag verloopt stroef voor me. Ik ben niet vooruit te branden en heel moe, alles is me eigenlijk te veel. Gelukkig heeft Puck de tijd van haar leven bij Florine. Gebadderd, gegiecheld, gespeeld en heerlijk geslapen. ik zie pas later op de dag de foto's op mijn whatsapp. Wat een feest dat dat allemaal mogelijk is hier in onze straat. Puck, Florine, Guus en Morris gaan ook nog in de middag naar speeltuin Helmond West samen met Monique. Het stemt mij heel gelukkig. Weet je nog die tijd van vroeger? Nou dat is wat ik hier ervaar, mijn verleden en hun heden gaan hier in elkaar over. Het heeft gewoon zo moeten zijn dat wij juist hier kwamen wonen. Loek en Teun zijn niet meegegaan naar de speeltuin, zij spelen op Teun zijn kamer met de Ninjago strijders. Later komt Willeke hen ophalen om ook naar Helmond West te gaan, maar Teun wil liever niet mee en blijft thuis. Mijn mama is er en die houdt het allemaal draaiende, want ik ben echt nog minder dan half vandaag. Ik ga om half drie naar bed en val in een heel diepe slaap tot na vijf uur. Ik ben nog steeds hondsmoe en heb pijn als ik ademhaal. Henry gaat met de kinderen naar zwemles en ik blijf thuis in de ruststand. Het eten is zo goed als klaar, daar heeft mama al voor gezorgd. Mama is rond de klok van half zes vertrokken. Even later komt Bernadette langs om het strijkje te brengen en ze helpt me even verder met de tafel en het eten en dan zijn Henry en de kids er al weer. Ik haat het dat ik me bij alles blijf realiseren hoe moe ik ben en hoeveel inspanning me alles kost. Ik kan er maar niet aan wennen en baal van mijn beperkingen. Ik accepteer ze overigens wel, maar dat is wat anders dan er aan wennen. Het went nooit, je hobbbelt er in mee, maar wennen doet het niet. We eten aan tafel en ik ben verre van gezellig, ik kan weinig hebben en zonder dat ik het wil stromen de tranen over mijn wangen. De kinderen zijn zo lief, zo aardig en ik kan zelfs hun enthousiasme niet aan, teveel geluid in mijn hoofd. Dat is echt een heel rare gewaarwording, het lijkt wel of al het geluid in mijn hoofd aankomt en via de wanden weerkaatst en dus weer terugkomt. De focus ligt dan op het geluid, want de woorden die erbij horen die ontgaan me volledig. Ik blijf op mijn plek zitten, maar zit mezelf gigantisch in de weg. Henry meldt dat Rob nog even langs komt, hij was in de buurt. Normaal zou ik zeggen, leuk!, maar het enige wat ik kan denken ook dat nog! Ik in mijn dieptepunt, ik wil zo niet gezien worden eigenlijk. Ik voel zoveel ellende en misere weer over me heen komen, maar heb niet de tijd dit te verwerken, want Rob staat al aan de voordeur. Ik kan niet enthousiast en vriendelijk nu zijn, ik kan het gewoon even niet. Ik probeer mijn best te doen, maar dat lukt met de beste wil van de wereld niet. Ik zit er maar bij aan de tafel en kan zelfs het gesprek over huizen niet volgen, het gaat allemaal aan me voorbij. Mijn hoofd is niet ontvankelijk voor informatie die niet op overleven is gebaseerd, het is de ver van mijn bedshow. Onvoorstelbaar maar waar. Hij gaat ook weer snel en ik ervaar dan pas weer rust. Henry brengt de kinderen naar bed en ik schrijf op mijn blog met dikke tranen die maar blijven rollen. Ik haat dit gevoel dat zich meester van me maakt, maar het gebeurt en ik kan het niet stoppen. De melancholie van deze ochtend heeft plaatsgemaakt voor verdriet. Verdriet om het wel willen, maar niet kunnen. Het verdriet dat voortkomt uit een onbeschrijfelijke vermoeidheid die maar niet voorbijgaat. Ik denk aan deze avond waar mijn collega's gezamenlijk saté eten in een Veghels etablissement en gieren van de lach om herinneringen. Herinneringen die zij samen delen met collega Karien die Sligro zal gaan verlaten om haar carriere elders voort te zetten. Dat is een sfeer waar ik graag onderdeel van zou willen uitmaken, zonder pijn en zonder beperkingen. Helaas moest ik ook nu verstek laten gaan. Ik mis dat soort activiteiten van de grote wereld. Ik mis de grote wereld, die zo onbegaanbaar en onbereikbaar lijkt vanuit mijn kleine wereld. Overleven is zo prachtig, genieten is zo mooi, maar je mist daardoor ook veel aansluiting. Ik kijk naar het kaartje dat ik van Danitscha heb gekregen, morgen ga ik met de kinderen de beterschapszaadjes planten en er zullen heerlijk geurende vlinderbloemen uit voortkomen. Mooi nieuw geurend leven met prachtige kleuren. In mijn kleine wereld kijk ik hiernaar uit. Vandaag streep ik weg en morgen zal weer nieuwe kansen brengen. ik leef met de dag en vandaag was een moeizame dag, een dag die me veel energie heeft gekost. Ik blijf positief en ondanks dat valt het gewoon niet altijd mee. Het leven blijft een uitdaging en over het algemeen genomen is het leven echt heel geweldig. Het is net als het weer af en toe onstuimig. Ik krijg een kop thee van Henry, een knuffel en ik denk kop op Han, verdriet of niet, je bent en blijft toch een knapperd en samen komen we ook hier weer bovenop! Puck en Guus komen me nog even heel lekker knuffelen en ik zeg hen dat mama's traantjes traantjes van geluk zijn. Guus zegt dat hij ontelbaar van me houdt en Puck geeft een vette knipoog. Hoe groot de wereld ook mag zijn, deze opmerkingen horen in mijn kleine wereld en zijn grootser dan wat ook op deze enorme planeet. Mijn kanjers, mijn hart, mijn liefde voor altijd.