social media

Ik ben zo blij met de mogelijkheden die social media ons geeft. De komst van Facebook, Twitter, LinkedIn en noem alles maar op; het opent vele deuren en contacten zijn zo weer vernieuwd of gelegd. In mijn wereld nu is social media van groot belang, het is veelal mijn contact met de andere wereld, zeker op dagen dat ik weinig kan en binnenshuis vertoef. We durven zoveel meer tegen elkaar te zeggen, want het woord schrijven is zoveel makkelijker dan het uitspreken in real life. Zeg je op straat zomaar tegen iemand die je om wat voor reden dan ook aanstaat: vind ik leuk? Nee dat doe je niet. Maar via Facebook bijvoorbeeld doe je het te pas en te onpas. Je ziet een foto, een uitspraak of een zegswijze en je geeft aan dat je dat leuk vindt. Je kijkt eigenlijk in het leven van een ander en ik deel mijn leven met de ander. Waarom je dat doet? Geen idee, het enige dat ik weet is dat ik eht doe omdat dit mijn leven nu is en ik er even niets anders van kan maken en wat mij betreft mag iedereen die het wil zien en of horen het ook weten. De reden dat ik wat schrijf over social media heeft te maken met het feit dat ook ik me in een social media netwerk begeef. Zo ben ik te vinden op Facebook, heb ik ooit eens gekeken wat Hyves was, weet ik met mijn Twitter account hoe dat werkt en ben ik terug te vinden op LinkedIn. In het laatste geval gaat het dan om (veelal) zakelijke contacten. Ik word geregeld via LinkedIn benaderd, voor velerlei zaken, van job opportunity tot een referentie-verzoek, van alles. Meestal dient het contact een zakelijk nut. Deze week echter gebeurde mij iets vreemd. Ik werd door een vreemde man benaderd via mijn LinkedIn en hij vroeg mij of hij me een vraag mocht stellen. Ik reageerde op het verzoek door terug te mailen vragen staat vrij, maar ik accepteer de uitnodiging niet, ik ken deze man immers niet. Vervolgens komt er een vraag die ik vanuit de verste verte niet had zien aankomen. Het bericht luidde als volgt:
Ik zag je foto op linkedin verschijnen bij 'people you may know' en je
foto viel me nogal erg op.
Hoor jij niet erg vaak dat je erg leuk bent? :)
En hoewel dit misschien heel raar klinkt kunnen we een keer chatten?
Ik beloof je dat je daar echt geen spijt van krijgt......
Ik hoop echt dat je durft te reageren hierop :-)
Je snapt dat na het lezen van dit bericht ik stomverbaasd was. Een zakelijk netwerk, dan verwacht je toch niet zoiets? Tenminste ik niet! Wat zegt dat over de persoon die mij een dergelijk verzoek stuurt? Ik vertel het Henry en we lachen er in eerste instantie om, maar toch intrigeert het mij dat iemand zo maar een onbekende benadert vanwege een foto die hij gezien heeft en daar dus de eigenschap leuk aan verbindt. Ik vraag me dan af wat je onder leuk verstaat, dat moet dan louter een uiterlijk kenmerk zijn en hoe oppervlakkig is het om zo een onbekende te benaderen? Zeker via een netwerk dat een zakelijke insteek heeft. Ik snap het niet en wil dit ook graag begrijpen. Stel je komt zo'n man in een zakelijke setting tegen, dan zegt hij dit toch ook niet tegen je? Je kunt het soms denken, ook ik denk wel eens met nieuwe contacten die je spreekt, wat een leuke man of vrouw, maar vaak beperk je die uitspraak tot een simpele conclusie dat je terugkijkt op een leuk en open gesprek, maar dit? Ik denk dat er door de komst van social media veel makkelijker contact met elkaar gelegd wordt dan in het normale leven. Daardoor verdwijnt het gevoel van eenzaamheid, immers zijn wij virtueel niet eenzaam,wij hebben via het wereldwijde web wel honderden vrinden! Echter het normale sociale dagelijks bestaan bestaat de eenzaamheid wel degelijk. Echte vrinden kun je op twee handen tellen zeg ik altijd. Daarbij is een van die honderd leuke chatcontacten nog steeds niet hetzelfde als een bakkie met elkaar doen aan de keukentafel. Je ziet geen gebaren, geen gelaatsuitdrukkingen en een knuffel of kus is er ook niet bij, de x in een bericht is toch wel degelijk anders dan de kus in het echte leven. Ik stel me deze man voor, die vrouwen op hun uiterlijk benaderd, hen een vergelijkbaar bericht stuurt in de hoop dat hij met zijn woorden een van de benaderde dames weet te raken. Pas dan kan hij hen in het dagelijks leven gaan ontmoeten en daar zal hij veel tijd en effort in moeten stoppen wil het ooit resulteren in een real life contact. Ik heb medelijden met deze man. ik zal niet meer reageren op zijn verzoek en zeker niet met hem linken, maar toch hoop ik dat er iemand rondloopt voor hem die op zijn verzoek ingaat en zeker geen spijt zal krijgen. Terwijl ik dit schrijf zit er al weer een nieuw bericht in mijn mailbox, en daarin staat te lezen: Ben toch benieuwd of je iets durft te zeggen hierop Hanneke :-). Ik zie het staan en laat het erbij. Ik heb geen zin hem een heel verhaal te sturen dat ik wel iets durf te zeggen, maar dat ik daar totaal geen zin en behoefte aan heb. Ik laat het voor wat het is en blijf hopen voor deze man, want hij is eigenlijk gewoon heel erg eenzaam, zeker als hij op paaszondag weer een bericht stuurt. Hij is op zoek naar iemand waarmee hij de woorden die in zijn hoofd zitten mee kan delen. Social media, een prachtig fenomeen, een sociale verruiming, maar tevens ook weer een beperking. Een schijnbare tegenstelling? ja en nee. Laat deze man het geluk vinden en laat voor hem social media de sleutel zijn tot zijn geluk in het echte leven.