vrijdag 6 april

Vandaag zijn onze drie musketiers erg druk. Ze gaan logeren bij opa en oma Putten en hebben er zin in. Teun wilde zijn Nintendo DS meenemen, maar die moest nog aan de oplader. Dat opladen gebeurde op zijn kamer, gevolg: Teun heeft van vanacht 3 tot 5 uur gespeeld op zijn kamer, de slimmerd, met koptelfefoon op! Echter wat Teun niet doorheeft is dat hij hardop praat in zijn spel, dus toen ik dat hoorde ben ik hem gaan vertellen dat het nog nacht was, waarop hij met zo'n innig lief piepstemmetejs zei, oh dat wist ik niet, want ik hoorde de vogels fluiten mama. Eigenlijk smelt je dan terplekke. Onze Teun is weer heerlijk gaan slapen en dus volgens eigen zeggen ook niet moe nu, maar dat geeft geen garantie voor de rest van de dag. Arme opa en oma denk ik dan, zij zullen weer alles geven om deze dagen onvergetelijk te maken voor onze drie musketiers. En ze hebben er in ieder geval zin in! Ze vertrekken vroeg. Als ze nu allemaal een dutje doen in de auto zijn ze vandaag zeker fris en fruitig. Hier is dus rust en stilte en dat geeft ons weer even de tijd om ons te bezinnen en even stil te staan bij de wending van ons leven samen. Tot zondag, want dan gaan we samen op pad om dan met heel veel plezier weer wat onrust naar huis te terug te brengen. We zullen de rust nu even waarderen, maar we zullen onze lieve kleine hartjes zeker missen. Voor de rest van deze dag is er feest, mijn zus Yvonne is jarig en daar ga ik zo een kopje thee of koffie drinken. Daarna ga ik naar huis en niet naar Veghel. Dat knaagt eigenlijk nog steeds aan me, maar ik moet nu even niet te makkelijk over mijn emoties heenstappen, dat is en blijft mijn valkuil. Dus ik blijf thuis om in balans te komen met mijn gevoel. In de middag zal ik dan nog even bij een vriendin langsgaan, dus ook vandaag zal een mooie dag worden, waar de zon schijnt en net zoals vanacht de vogels fluiten. En met mij gaat het goed, ik heb last van mijn maag als gevolg van de chemo. Ik heb wat krampachtige verschijnselen, maar goed te doen. Ik heb niet echt honger, maar aangezien eten moet, blijf ik mijn best doen met eten. Ik rem dus eigenlijk wat vaker en ga daarna weer rustig door. Een heel relaxed levenstempo en weet je, dit tempo is verre van vervelend als je er aan toegeeft. Je wordt er zelf een stuk rustiger van en dat is toch weer een mooi bijverschijnsel.