5 april vanaf de overkant ziet hij naar ons om

Vandaag is een dag die altijd bijzonder zal blijven en zijn. Vandaag, 22 jaar geleden, is papa overleden. Hij vond op 5 april 1990 de innerlijke rust om het aardse bestaan los te laten. Hij heeft zich destijds niet zomaar gewonnen gegeven, maar pas toen hij zelf doorkreeg dat overgave tot zijn overwinning zou leiden, pas toen is hij vredig ingeslapen. Met een zucht van verlichting, want toen hij stierf, wist hij dat hij de strijd niet verloren had, maar dat hij uiteindelijk de overwinnaar was en zijn welverdiende rust kreeg. Een rust zonder strijd en pijn. Vanaf die dag ging papa voor mij over in een hogere vorm van bestaan. Voor mij, mijn moeder en zussen begon het rouwen, een proces dat wij allen op onze eigen wijze hebben doorlopen. Het is een proces geweest dat verre van eenvoudig was en heel vaak vraag ik me af of je een dergelijk verlies een vaste plek kunt geven. Ik zie het overlijden van mijn vader dan ook niet als een afgeronde kwestie, want inmiddels weet ik als geen ander dat overlijden betekent dat de aardse verbinding verdwijnt, maar dat er een intense spirituele verbondenheid voor in de plaats komt. Een verbondenheid die voortkomt uit de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Er is een relatie, niet op voet van gelijkheid, maar op basis van gevoel en spiritualiteit. Papa beleeft alle stappen van mijn leven dus gewoon met mij mee. Hij is altijd aan mijn zijde en adviseert me als ik dat nodig heb of daar behoefte aan heb. Ik maak keuzes en weet dat ik het advies dat ik van hem doorkrijg heel zwaar laat wegen. Het heeft mij tot dusver een mooi levenspad opgeleverd. Ook met mijn ziekte weet ik op mijn eigen wijze om te gaan, omdat ik papa aan mijn zijde heb. Als ik het zo opschrijf zal dat heel raar klinken, maar zo voel ik het elke dag weer. Het sterkt mij, geeft mij kracht en laat mij mijn lot accepteren. Papa is 22 jaar geleden vertrokken naar de overkant, maar hij blijft naar ons kijken en ziet naar ons om. Vandaag ga ik naar zijn graf, gewoon om even met hem te kunnen praten er even te zijn. Ik neem Guus en Teun mee, want Puck heeft vanaf 10 uur een partijtje dat de hele dag duurt. Vandaag is een bijzondere dag, een memorabele dag, een dag die mij, Yvonne, Bernadette en mama weer extra met elkaar verbindt. Wij zijn als familie sterk, samen sterk en dat schrijvende maakt mij een bijzonder trotse knapperd. Op het leven, op deze mooie dag en op papa!