weerzien

Vandaag stond in het teken van weerzien. Weerzien oftewel hereniging, het opnieuw ontmoeten, reunie of terugzien. En dat was het. Allereerst is in de ochtend het terugzien met Petra. Zij is naar Hongarije vertrokken met haar gezin en was op bezoek bij haar zus en kwam even langs om gezellig bij te kletsen onder het genot van koffie en een arbrikozenschuimtaartje. Heerlijk en fijn haar te zien en wat straalt Petra als je naar haar kijkt. Het zien en ervaren van energie geeft energie en dat is echt zo. Ik voel me echt goed en we zitten heerlijk te kletsen. Guus komt met Alyssa thuis van school. Alyssa die de kinderen zo gemist had is er en net op deze dag is Puck spelen bij Sanja en Teun bij Lars. Ze heeft Guus om zich over te ontfermen. Zij eten een broodje en wij kletsen heerlijk door en vergeten de tijd. Ik moet naar station Helmond en ben eigenlijk een beetje te laat nu, maar het toeval zorgt ervoor dat de trein van Ellen vertraging heeft en dat heeft zo moeten zijn. Petra en ik zeggen elkaar gedag en ik stap met een heerlijk gevoel van dit weerzien in de auto om de volgende hereniging aan te gaan. Ik zie Ellen al direct de trein uitstappen, geen spat veranderd en nog precies zoals zo'n 25 jaar geleden. een prachtige bos blonde krullen en nog steeds fris en fruitig. Wat heerlijk om haar na zoveel jaren te zien en ik voel een enorme blijdschap zich meester van me maken. Ik zou haast wel naar haar toe kunnen rennen, maar ik doe het niet. Heel bijzonder en dan begroet je elkaar en het voelt helemaal niet raar of vreemd, want na al die jaren is er meteen weer die vetrouwdheid, de vrolijkheid, ons heerlijke gelach en ik voel me gewoon weer 16. Ik word overmeesterd door een gevoel weer terug te zijn in de tijd, weer 16 te zijn, maar dan wel met de levenservaring en wijsheid van nu. Onze paden kwamen op het Atheneum bij elkaar in de derde klas, want daarvoor zaten we in de brugklas zoals dat heet. Wij troffen elkaar dus in de derde klas van het VWO, het dr. Knippenbergcollege. Voor mij een gouden tijd. Ik was vanaf de basisschool bewust naar deze school gegaan met het verzoek om bij niemand in de klas te komen die ik zou kennen. Ik ben gepest op de basisschool, vanwege het feit dat ik heel makkelijk kon leren. Geen woordenpesterijen, omdat ik altijd een weerwoord had, maar fysieke pesterijen, zeg maar gewoon in elkaar geslagen worden. De professor werd ik wel eens genoemd en ik realiseerde jong dat taal en rekenen, wat ik makkelijk vond, niet door iedereen op dezelfde manier werd ervaren. Soms deed ik mijn best om minder goed te presteren, maar helaas lukte dat niet altijd, want wat voor mij slecht was, was altijd nog goed voor een ander. Ik was soms al rekenboekjes verder dan mijn klasgenoten en als de juf dan even de klas uitging kreeg ik de schone taak om de klas in de gaten te houden. Ik kon mooi schrijven dus mocht soms met de juf de cijfers in de rapporten schrijven. Kortom allerlei redenen om het doelwit te worden van fysieke pesterijen, want dat was de enige vorm van pesterij waar ik niet tegenop kon. Ik was geen vechter, maar met woorden en argumenten was ik heel sterk. Daarbij had ik toen al de eigenschap om geen volger te zijn, wat iedereen deed om erbij te horen, dat wilde ik per definitie niet. Ik wilde juist graag omgeven worden met kinderen die net als ik zichzelf konden zijn. Kortom ik wilde op de middelbare school een frisse start en daar hoorden geen oud-basisschoolklasgenoten bij. Dus ik begon op het VWO, fris en fruitig en ik heb er echt dé tijd van mijn leven gehad. Yvonne, vriendin vanaf het eerste jaar van het VWO, ben ik nooit uit het oog verloren, maar zoals dat gaat verlies je wel eens mensen uit het oog. Ellen en ik hebben nog contact gehad toen zij in Tilburg studeerde en ik in Utrecht. Ik heb haar zelfs nog opgezocht in haar studentenhuis en weet nog als de dag van gisteren dat we er een shoarmaschotel aten, shoarmavlees, prei en rösti en kaas in de oven en klaar. Makkelijk, smaakvol en snel; het recept is nog steeds een recept dat nog wel eens de revue hier thuis passeert. Toch daarna ga je door op je eigen pad en zo is dat bij ons ook gegaan, tot dit moment, onze hernieuwde ontmoeting, onze hereniging. We gaan naar Il Borgo en daar nemen we Sogno di Volo, een gerecht voor 2 personen, met voorgerecht bestaande uit bruchetta's en vervolgens uit veel lekkers van de kaart vergezeld van een pasta met knoflook, veel knoflook. We drinken er heerlijk prosecco bij en laten het ons smaken, heerlijk smaken. We kletsen, lachen en wat hebben we veel dingen die herkenbaar zijn in ons leven. Zoveel tijd zit ertussen en toch zijn er zoveel gelijke dingen gebeurd in ons leven. Soms luister in naar Ellen en zou haar verhaal mijn verhaal kunnen zijn, het lijkt zo op dingen die ik heb meegemaakt. Het feit dat we slechte slapers zijn, alsmaar doorgaan en uit leven willen halen wat erin zit. Het is echt wonderbaarlijk. Ellen heeft kadootjes voor me meegenomen, drie bloemen die symbool staan voor onze drie kinderen, Puck, Teun en Guus. Wat prachtig en domtorentjes uit ons beider geliefde Utrecht en een fles roze prosecco, mijn lievelingsdrankje. Ik lijk wel jarig! Als klap op de vuurpijl heeft Ellen een fotoboek meegenomen met daarin foto's van het zeilkamp in Balk en van haar verjaardagsfeest. De aanblik van piepjonge Hanneke, Yvonne, Mireille, Jessie, Mascha en Ellen. Geweldig om te zien en wat lijkt het kort geleden, terwijl het toch zeker wel 25 jaar geleden is. Ik vind dit echt geweldig en ik bruis van de energie, ik heb op dit moment echt nergens last van. Ellen, de hereniging en de brenger van positieve energie, heel veel energie. Ik ben blij heel blij en geniet, geniet met een hoofdletter G. Helaas moet ik naar huis, de oppas kon niet langer dan tot half vijf oppassen, dus de tijd zorgt ervoor dat ik moet gaan. Ik breng Ellen naar het station die ook weer op een vaste tijd in Utrecht terug moet zijn. Onze wegen scheiden weer, maar 1 ding is zeker, we gaan elkaar nu blijven zien, want dit bevalt heel goed. Ik ga me concentreren op mijn herstel, that's for sure, maar we zorgen dat we dit nog eens dunnetjes over gaan doen en dan doen we dat in ons geliefde Utrecht! Ik kan er nu al naar uitkijken. Ik ben dankbaar voor wat deze dag heeft gebracht een dag in het teken van weerzien. Dank je Petra en dank je Ellen voor deze positieve energie en voor deze fijne dag. Ik schrijf het op en ik denk aan de volgende verrassing van deze dag, niet voor mij, maar voor ma. Vandaag zal Jan hen verrassen met een bezoek. Hij moest voor zijn werk in de UK zijn en vanuit daar naar Amsterdam vliegen om hen te verrassen en hier 3 dagen te blijven. Ik ben zo nieuwsgierig of hij er al is, dus ik bel met ma, met een rotsmoes. Zo te horen is hij er nog niet, terwijl ik met haar aan de lijn zit komt hij binnen. Ik wens haar veel plezier, heel veel plezier en zie ook deze hereniging en dit weerzien voor me. Dit doet mij goed en dit vind ik leuk om te voelen, dit geeft energie. Een dag in het teken van weerzien. Geniet en blijf genieten en doe het altijd met die grote letter G!