vrijdag 27 apirl 2012

Geslapen heb ik verder wel een beetje vanacht, maar de droom van mijn mooie kabbelende water is helaas achterwege gebleven. De vijf uur aaneengesloten is me ook niet gelukt, helaas. Om half 8 ben ik weer rise and shine. Het is alsof ik met mijn hoofd tussen de klapdeuren heb gezeten. Aan de keukentafel zitten de mannen al in kleren. Eigenlijk zijn ze goed geconditioneerd, hun weekritme blijft erin zitten ook in de vakantie. Ze klagen er niet over, dus ik ga er vanuit dat dat ook voor hen gewoon een soort van houvast is. Ze mogen van mij spelen op de ipad en de iphone. Daar zitten de misters Angry Birds. Ze complimenteren elkaar in hun spel en het spel wordt door Teun zijn hele lichaam gespeeld en hij geeft er zelfs persoonlijk commentaar bij. Ik neem me voor dat ik het een keer onverwacht vast ga leggen op film voor later. Dan komt om 8 uur Puck stilzwijgend naar beneden, met haar stink. Ze is nooit spraakzaam in de ochtend en kijkt een beetje voor zich uit. Ze gaat al wel zitten en ik kijk haar liefdevol aan en ze beantwoordt dat met een lach. Ik heb mijn geroosterde boterhammetjes gegeten en mijn chocomelk gedronken. De oppas heeft afgezegd voor vandaag, dus mama komt vanmiddag en dat stemt mij gelukkig. Waar zou ik zijn zonder mijn familie, want zonder hen zou ik het simpelweg niet redden. Wij zijn samen sterk! We zitten met zijn vieren te knabbelen aan Cruesli. Een rare gewoonte van mij die de kinderen van me overnemen. De dag komt zoals die komt en we gaan eruit halen wat er in zit. Carpe Diem! 

Mama is er al vroeg, ze had besloten vroeg te gaan, zodat ze ook echt kan helpen. Ze weet dat ik niet echt goed vooruit kan en vaak toch meer doe dan goed voor me is. Echter dat leer ik steeds meer af, ik kan het ook echt niet meer, mijn lichaam gaat dan zwaar in protest. ik zit nog in mijn pyjama en ik ben na ongeveer 4 uur slaap niet echt uitgerust. Ik blijf dan ook graag zitten waar ik zit, want dat is een positie die me geen inspanning kost. De kinderen zijn lekker aan het tekenen en als ik me gewassen en aangekleed heb kom ik met pruik naar beneden. Ik word uitgebreid bekeken door de kinderen en de complimenten volgen. Ik heb vandaag mijn pruik in een staartje gedaan en Puck zegt als eerste dat ze het heel leuk vindt. Teun vindt het net mijn haar voordat ik bloot haar kreeg en hij kijkt met van die glimmende oogjes. Ik moet eerlijk zeggen dat deze complimenten me veel doen. Ik voel me zelfs leuk hierdoor en dat is heel wat waard. Ik besluit om mijn medicijnen op te halen bij de apotheek en om mijn injectienaald in te leveren. Ik rijd met de auto 5 minuten heen, loop naar binnen en geef het recept af en lever de box in. De apothekersassistente vraagt hoe het met me gaat en ze zegt me veel bewondering voor me te hebben. Ik ben niet voorbereid op een dergelijk compliment en zeker niet op de vraag hoe het met me is. Ik vertel stoer, maar voel de tranen branden, dat is wat medeleven met je doet, het zorgt dat je emoties direct naar boven komen. Ik vertel haar eerlijk dat het niet geweldig gaat, maar dat we ons best blijven doen, meer kunnen we ook niet. Ze wenst me veel sterkte en ik ga. Ik loop even door, verder dan mijn auto en ga als een automatisme de supermarkt in. Ik moet even zinloos wat inkopen doen en mijn hoofd leeg krijgen, anders ben ik de hele dag van slag. Ik besluit alles in te kopen om een Japanse maaltijd te maken. Courgette, champignons, ui, bosui, zalm, kip, rijst, ei. Ik reken af en ga naar huis en ik ben helemaal stuk van deze inspanning. Ik ga maar weer zitten. Het is al snel tijd voor de boterham en ook Henry komt thuis. Ik kan van vermoeidheid mijn tranen niet bedwingen. Ik vind het zo raar dat mijn geest zoveel wil en mijn lichaam het gewoon niet kan. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar het is zo makkelijk gezegd. Ik ben 41 jaar en ik voel me letterlijk 85, het klopt gewoon even niet. Ik eet en na het eten brengt Henry Teun naar Lars. Guus gaat met Loek en Morris mee naar huis en Puck mag met Henry mee naar het werk. Morris komt nog even binnen rennen en heeft voor Puck, Teun en Guus 3 schelpen meegenomen, hij wil deze aan hen schenken, de lieverd. Puck is deze vanmiddag de assistente van papa. Willeke belt om te vragen of Guus mee naar de speeltuin mag en dat mag van mij, Guus boft maar weer. Ik ga naar boven en ik ga liggen, ik ben zo moe en koud. Mijn temperatuur is 37,9, dus het gaat de goede kant op. Ik heb contact gehad met oncologie over mijn temperatuur en mijn pijn bij de ademhaling en ze hebben gezegd me terug te bellen. Ik ga liggen en ik slaap vrijwel direct en dat is zo'n verschil met het slapen 's avonds. Ik slaap tot ongeveer een uur of vier en dan gaat de telefoon. Ik denk het is de dokter, dus ik neem versuft de telefoon op. Het is mijn schoonmoeder en ik vertel haar dat ik lekker op bed lig. Ik blijf nog even liggen en ga dan naar beneden. Er is nog niemand van de kinderen thuis en ik ga lekker even zitten en wat drinken met mijn moeder. Dan komt Guus met Loek, Morris en Willeke binnen. Ze hebben veel plezier gehad, dat is te zien aan hun gezichtjes. Dat doet me goed, de kinderen genieten van elke dag van hun vakantie en dat doet me heel erg goed. Mijn moeder gaat weg en Henry en assistente Puck komen thuis. Puck straalt van oor tot oor en weet te vertellen dat papa op het werk alleen maar achter zijn computer zit en met meneren praat. Ze gaat meteen weer spelen. Ik ontferm me over mijn teppanyaki gerechten, rijst koken even bakken met ei en bosui en soy sauce. Zalm en kip grillen en afblussen met rijstwijn, boter, knoflook en bosui en de groenten grillen. Ik heb er zin in. Als ik in de keuken sta komen Florine en Verge bij me binnen. Ze hebben voor me een gedicht geschreven. 'De rozen zijn rood, de lucht is blauw en de bloemen houwen van jou'. Mooi op een geel papier en van Florine mag ik er zelf een sticker bij uitzoeken. Ik ben blij met dit prachtige gedicht en vertel de meiden dat ik graag gedichten lees. Ik hang het gedicht meteen op de deur, zodat ik ervan kan blijven genieten. Wat een lieve meiden, ze vertrekken weer. Ik ga door met mijn dish. Henry dekt de tafel en rond zes uur zitten we aan tafel. Ik ben ontzettend moe, maar het eten smaakt me lekker. Na het eten gaan de kinderen nog lekker spelen en ik blijf aan tafel zitten. Ik beweeg zo min mogelijk en spaar even al mijn krachten. Aan de keukentafel wordt weer prachtig gekleurd. Ook Florine is aangeschoven, de meiden zijn heel serieus aan het kleuren, Teun maakt er een one men show van en Guus gaat de stift van zijn handen wassen, hij heeft de meeste stift op zichzelf gekregen. Henry pakt de spullen in voor de vakantie, ik laat het allemaal gebeuren, want ik heb de puf niet om me er mee te bemoeien. Ik kijk aan de ene kant uit naar morgen, maar ik zie er ook als een berg tegenop. Ik kan zo weinig nu, het zal mijn benieuwen hoe dat op vakantie zal gaan. Ik ga er vanuit dat de nieuwe omgeving, de rust en hopelijk het mooie weer me veel kracht zullen brengen. Die kracht kan ik echt heel goed gebruiken, want na de vakantie start kuur 4. Ik heb me voorgenomen dat ik echt niets ga doen wat ik niet kan. Ik heb continue de neiging om alles wel te doen, omdat ik vind dat ik anderen het plezier niet kan en mag ontnemen. Nu doe ik dat niet en richt ik me helemaal op mij zelf. Wat ik kan en wil doe ik, anders niet. Als ik dat nu blijf doen dan kom ik niet in mijn kracht terug.  Viktor haalt Florine op en dat betekent dat de avond zijn intrede doet. Het is vrijdagavond, de avond voor onze vakantie. Voor het eerst in mijn hele leven heb ik niets voorbereid, heb ik nog geen spullen klaargelegd en laat ik het gebeuren. Loslaten, ja ik kan het dat is een feit! Helaas heeft de oncoloog me niet teruggebeld. Gelukkig is mijn temperatuur nu 37,6 graden, dus de neiging tot koorts is weg. Rust en ook morgen me niet opjagen, want als ik dat doe dan is het op voor de rest van de dag. We gaan er met het gezin wat van maken, het zijn de kleine dingen die het hem doen, dus ook een kleine vakantie kan een grootse uitwerking hebben. Ik ga voor de grootse uitwerking van onze vakantie aan de Belgische kust. Ik visualiseer me met mooi weer in een ligstoel in de tuin, een lekker drankje en een dekentje mocht het nog fris zijn en voor de rest heb ik weinig nodig. Een leuk tijdschrift een mooie gedichtenbundel, een boek, acceptabel weer, een gezellige man en lieve kinderen en dan is het compleet. Ik hou me op de vlakte en kijk vanaf de zijlijn een beetje mee, meer zal het niet zijn en meer zal het niet worden. En dan blijft het motto CARPE DIEM. De zelfredzaamheid in Belgie van mijn gezin, want ook zonder mijn actieve rol draait het gezin door, komt de zon elke dag op en gaat de zon vervolgens ook weer onder!

Op de valreep belt dan oncoloog Cremer van het Catharina ziekenhuis om kwart voor 8. Hij vraagt naar mijn klachten en helaas hij kan niets voor me betekenen. Hij laat mij weten dat ik nu 10 dagen na de kuur in het bekende lichamelijk dal terecht ben gekomen. Dat mijn lichaam erg ontvankelijk is voor alles wat viraal kan binnenkomen, want mijn witte bloedlichaampjes zitten in hun diepste dal. Het kan een beginnende luchtweginfectie zijn, maar dat is alleen te constateren door het verloop van mijn lichaamstemperatuur te blijven volgen. Ik heb 37,6 dat is acceptabel. Hij wil me mijn zorgen wegnemen, maar helaas kan hij het niet. Mocht ik morgen in Belgie 38,5 graden hebben, dan dien ik direct naar een arts te gaan en te vragen om een antioticakuur. Dat is het enige wat hij kan adviseren. Luisteren naar je lichaam, rust nemen en nu weg blijven bij snotterende medemensen. Zet het door, direct handelen en als dan de koorts niet snel zakt naar het ziekenhuis. Tot die tijd rust nemen zodat het lichaam zich kan hervatten. Dat is wat ik ga doen, rust nemen. Morgen weer een dag, een dag van rust en vakantie en verder niets.