Wat doe je en wat voel je?

Wat doe je? Het is een vraag die je wellicht heel vaak gesteld is. Nooit denk je dieper na over een vraag met zoveel eenvoud. Het antwoord bestaat immers uit een beschrijving van de actie van dat moment. Een vanzelfsprekendheid, een constatering, een status quo. Heldere vraag, simpel te beantwoorden. Wat voel je? Dat is een vraag die je ook geregeld gesteld wordt, het antwoord op deze vraag is echter verre van eenvoudig. Laat je gevoel en dus emotie toe? En wat voel je dan als ze je de vraag stellen? Of schrijf je voelen toe aan iets tastbaars om het voelen dan toch weer afstandelijker te maken, misschien wel beheersbaarder? Complexiteit ten top. Ooit had ik een leidinggevende die tijdens een functioneringsgesprek de gevoelskant op wilde gaan met mij. Een risicovolle move, want kun je vanuit een zakelijk rationele beleving in 1 beweging de switch maken naar gevoel en dus emotie? Ik destijds zeker NIET! Ik voelde me zelfs beledigd door uitspraken als ik heb het gevoel dat........., want gevoel duidt niet op feiten en is dus subjectief. Voor mij was gevoel niet tastbaar genoeg. Nu leer ik (noodgedwongen) voelen; tastbaar voelen -dus waar zitten de pijntjes en kwaaltjes-, maar ook emotioneel voelen. Leren voelen is stap 1, vervolgens is het dan ook nog van belang om het te kunnen benoemen en het te kunnen uiten. Zo ook vandaag. De vraag is hoe voel je je? Het antwoord is, ik voel me verloren. Ik ben verdwaald en mijn innerlijke kompas weigert dienst. Ik moet mijn weg weer zien te vinden in mijn nieuwe wereld, in de buitenwereld en ik weet eigenlijk niet goed hoe dat te doen. Ik voel me onbestemd, zwaar op de hand en ik ben gewoon de weg kwijt en verdrietig. Depressief is een groot woord, maar emotioneel ben ik zeker. De tranen vloeien en ik voel me onbegrepen en alleen. Ondanks veel goede adviezen en goede raad, klopt niets van wat men mij adviseert. Ik voel het allemaal anders en ik kan niet altijd uitleggen waarom het anders is en voelt. Ik voel me geen volwaardig deelnemer aan mijn eigen leven, ik schiet tekort op alle fronten, dat voel ik. Ik wil voor 1 dag weer even normaal zijn, mijn oude ik, gewoon gaan zonder beperking! Loslaten is mijn thema, maar ik wil eigenlijk geen thema leven en het idee hebben dat ik constant mijn copingsmechanismen moet aanpassen om mijn kompas weer te laten functioneren! Het kost zoveel energie, waardoor ik een constante moeheid blijf voelen. Niet moe in de zin van even rusten en het is weer goed, maar een vermoeidheid die omschreven kan worden als een constant geestelijk, lichamelijke overbelasting die nooit stopt, zelfs niet na een redelijke nacht rust of slaap. Ik trek me terug en ga op bed liggen na het avondeten, alleen met al mijn verdriet, ik wil nu even niet! Ik laat het gaan en geef eraan toe, ik probeer het niet te verklaren, maar neem het aan en aanvaard het. Pas na een lang gesprek met mijn zusje verdwijnt wat van het onbestemde gevoel, dit mag en het gebeurt en ik geef er aan toe. Even geen flinkerd, maar weer een kwetsbare knapperd. Daarna heb ik weer plannen, plannen om minimaal haalbare doelen na te leven, zodat mijn innerlijk kompas weer opnieuw leert navigeren en mij de weg wijst in deze complexe wereld.