maandag 1 oktober 2012

Het is weer maandag! Ik kon vanochtend maar niet wakker worden. Toen ik om 8 uur beneden kwam zei ik dan ook dat ik eigenlijk nog sliep en dat alleen mijn hoofd wakker was. De kinderen moesten er erg om lachen, zeker toen ik zei dat mijn voeten nog aan het snurken waren. Met een grap begin ik een voor mij moeilijke dag, een dag waarbij de moeheid wil gaan domineren. Toch lukt het me me uit bed te worstele. Ik ben snel in mijn joggingpak gestapt en breng de kinderen naar school -met ontploft haar, zoals Puck dat terloops even meldde-. Het kan mij niet echt boeien, ik ben er, ik sta er en daar ben ik trots op! Als ik van school naar huis ga bedenk ik me dat ik het liefst ga slapen, de moeheid zet alles op alles voor een overwinning en ik geef me eigenlijk niet snel gewonnen. Ik ga thuis eerst een kop thee drinken en ik eet een lekkere boterham en zo hoop ik weer op aarde te landen. Ik denk aan mijn gesprek op het schoolplein en aan de gesprekken van gisteren. Waar ik nu middenin zit is het leren leven en het omgaan met angst. Ten tijde van het diepst van de crisis heb ik overleefd en nu ik heb overleefd en overwonnen moet ik leren leven met angst. Angst dat 'het' terugkomt, angst over de onzekerheid die de toekomst met zich mee zal nemen en een gedeeltelijk controleverlies over de maakbaarheid van het leven. De maakbaarheid van het leven is gekoppeld aan wilskracht, doorzettingsvermogen en energie. Met de eerste 2 eigenschappen kom ik nog wel uit de voeten, maar de energie is onvoorspelbaar. Geef ik de ene dag alles en misschien teveel, dan moet ik de andere dag incasseren en genoegen nemen met veel minder. Dus hier geldt doseren, doseren, doseren! Angst is een begrip dat zich niet laat sturen. Angst verdwijnt op de achtergrond als je je goed voelt. Mijn goede gevoel soms geeft me de wens der gedachten kado, dat alles weer gewoon is. Dat is eigenlijk het ontkennen van de realiteit, want alles is niet meer gewoon en vanzelfsprekend, de onbevangenheid is voor altijd voorbij. De angst komt soms als een donderslag bij heldere hemel of soms zie je de angst al dagen op de loer liggen. Waar zit bij mij de kern van de angst? De kern van mijn angst is om de ziekte weer in al haar hevigheid terug te krijgen. De pijn, het afzien, het aan de zijlijn staan van je gezin en het leven in al haar facetten valt mij zwaar. Hier ben ik bang voor en dat wil ik eigenlijk NOOIT meer. Daarbij zorgt de ziekte voor de kennismaking met je sterfelijkheid en eigenlijk ben ik van mening dat ik te jong ben om te sterven. Ik wil nog meer tijd, tijd om de ontwikkeling van de kinderen te kunnen volgen en vooral om hen te zien ontwikkelen tot zelfsstandige authentieke individuen. De woorden 'ik wil' maken me sterk en geven me kracht. Bij mij is er geen angst voor de dood op zich, want er komt een tijd -en dat geldt voor iedereen- dat de dood zich aan zal kondigen, maar laat die tijd nog even op zich wachten, want nu wil ik nog zoveel. En 'ik wil', die woorden zijn machtig :) 

Om 11 uur stap ik op de fiets. Ik heb het voornemen naar het Maxima Medisch Centrum te fietsen in Eindhoven. Ik moet er morgen zijn en heb nog geen MMC patientenkaart. Ik wil de buitenlucht in, genieten van het prachtige weer en de beweging zal me afleiden van mijn moeheid. Beweging zorgt voor endorfinen en die kan ik vandaag zeker gebruiken. Daarbij, mocht ik onderweg denken het is me teveel, ik moet nergens zijn, ik kan altijd weer omkeren. Ik fiets via het Molenven en de bossen richting Nuenen. Ik geniet, het weer is geweldig, het is zelfs warm. Als ik bij het MMC ben ben ik zo trots op mezelf. He is dan rond het middaguur, dus ik laat een patientkaart aanmaken en ik trakteer mezelf op een lunch. Ik ga er heerlijk rustig voor zitten en na 45 minuten vertrek ik weer naar huis. En wederom is het een zalige fietstocht. Ik ben rond 14 uur thuis. Wat een heerlijke tocht en ik heb geen tijd gehad om toe te geven aan mijn vermoeidheid, mijn wilskracht heeft strijd gevoerd met die vermoeidheid en heeft vol overtuiging gewonnen. Ik voel me fit en na wat drinken en een pauze besluit ik voordat ik de kinderen ga halen ik de broek van Puck ga omruilen. Bernadette en Fiene komen op de fiets. Bernadette wilde even checken of ik heelhuids vanuit Eindhoven thuisgekomen was. Bernadette gaat ook naar de stad, maar ik heb niet de puf om de fiets weer op te stappen, dus ik ga met de auto. Daarbij kan ik dan direct door naar school om de kinderen op te halen. We komen gelijktijdig aan in de stad, Bernadette op de fiets en ik in de auto. Na mijn omruilactie ga ik naar school en Puck wil met Nadine afspreken. Nadine gaat mee en Anita komt mee en drinkt een bakkie thee bij ons. Rond vijf uur gaan ze samen op de fiets naar huis en ga ik nog even zitten. Om 18 uur zitten we aan tafel en genieten we van een heerlijk maaltje, ik ben moe en denk dat ik vanavond hele mooie dromen zal gaan dromen.