dinsdag 2 oktober 2012

Vandaag begint vroeg. Henry is al heel vroeg de deur uit, dus ik sta ook heel vroeg op om niet te hoeven haasten. De kinderen zijn nog in diepe rust. Ik maak hen om 7.15 uur wakker en dan is er ontbijt voor ze. Ze doen zelf de kleren aan en het gaat allemaal heel voorspoedig. We zijn lekker op tijd op school. Ik ga terug en doe mijn sportkleding aan. Deze ochtend moet ik naar het Maxima Medisch Centrum voor een botscan. Deze scan wordt gemaakt ten behoeve van het onderzoek 'effectief bewegen na chemo' waar ik aan deelneem. De botscan stelt niet zoveel voor, gewoon een half uurtje rustig liggen en een camera brengt je skelet in beeld. Ik ben op de fiets naar Eindhoven gegaan. Als ik kan bewegen dan doe ik het en het is een prachtig mooie fietstocht. Vanuit het MMC kan ik meteen door naar SportMax, het sportcentrum van het MMC, want daar mag ik een inspanningstest doen en wordt ik helemaal gekeurd op vermogen, zuurstofniveau en algehele conditie. Ik fiets er in 20 minuutjes naar toe en ben aan de vroege kant. Maar ik heb mijn lunch meegenomen, dus lunch ik alle rust voordat ik me moet gaan inspannen. Als ik aan de beurt ben wordt er vanalles gemeten, tot mijn huidplooien aan toe. Ik moet 20 minuutjes fietsen waarbij de weerstand wordt opgevoerd en ik fiets met een kap op mijn mond en met plakkers op mijn buik en borst. Er is een hartfilmpje in rust gemaakt en tijdens de inspanning en erna. Mijn bloeddruk wordt ook constant gemeten. In het begin is het heel licht, maar naarmate de weerstand omhoog gaat begin je toch te verzuren. Ik doe mijn best en meer kan ik niet doen. Tijdens het nagesprek blijkt dat ik het helemaal zo slecht niet heb gedaan. Qua vermogen zit ik op 93% ten opzichte van een gezond persoon en qua zuurstof op 80%. Het streven is om naar 100% toe te werken in 12 weken tijd. Ik krijg deze week te horen of we direct van start gaan of pas over 12 weken. Een en ander is afhankelijk van de loting en daar kan niemand wat in betekenen. Na de test fiets ik in een uur weer naar Helmond. Gelukkig haalt Frits de kinderen uit school, want ik kan bijna geen pap meer zeggen na al deze inspanning. Toch geeft het me een heel voldaan gevoel, vooral de fietstocht van en naar Eindhoven in de buitenlucht heeft me goed gedaan. De kinderen komen met Frits het pad op lopen en ik ben eigenlijk net pas thuis. Puck vraagt wat al die rondjes op mijn borst zijn. Ik snap niet wat ze bedoeld, maar als ik in de spiegel kijk dan zijn de afdrukken van de sensoren van de meetapparatuur nog zichtbaar. Ik kook een pasta met paddestoelenroomtruffelsaus en doe een pizza voor de kids in de oven. We eten lekker vroeg, zodat papa meteen met ze door kan naar zwemles. Als ze weg zijn ruim ik de boel aan de kant en ga ik heerlijk genieten in een eucalyptusbad, want na gedane arbeid is het goed rusten :)