woensdag 24 oktober 2012

Gisterenavond hadden we ouderavond van de cursus van Puck. We hebben ons weer eens kunnen verplaatsen in de wereld van het kind. Als ik terugkijk op de avond dan wil ik me meer leren verplaatsen in het gevoel, het gevoel van Puck. Ik heb vaak de neiging om haar gevoel te benoemen en dan is het eigenlijk mijn inkleuring van de situatie en dus het gevoel. Puck is een kind dat heel erg graag alles goed wil doen en daarbij hanteert ze 2 maatstaven, goed en slecht, maar dat kun je niet toepassen op gevoel. Bij gevoel bestaat geen goed of slecht, het is het idee wat je erzelf van hebt en dat durven uitspreken maakt je weerbaar. Ik neem me voor om actiever naar Puck te gaan luisteren en haar te stimuleren om haar gevoel te benoemen. Wat doet een bepaalde situatie met haar en hoe voelt zij zich erbij. Ik weet dat dat heel moeilijk is, want als ik haar vraag waar ze boosheid voelt, dan beschikt ze nog niet over de mogelijkheid zich een situatie voor de geest te halen en het gevoel dat daarbij hoort op te roepen. Voelen is moeilijk, ik heb op mijn 42ste genoeg worstelingen met mijn gevoel, dus voor een kind moet het al helemaal moeilijk zijn. Ik denk wel dat ik als ouder daarbij kan helpen en dat maakt onze Puck dan straks een weerbaarder kind, een kind dat dicht bij zichzelf staat en zichzelf in vele situatie comfortabel weet te voelen. Het is leuk om hiermee bezig te zijn en het is nog leuker om al in het leven van alledag te zien dat ze steeds zekerder van zichzelf wordt en dat altijd op haar eigen wijze. Ik ben trots op mijn meisje!

Ik red het in de ochtend weer om op tijd klaar te zijn. We hebben tegenwoordig een prima ritme waardoor de ochtendherrie tot een minimum beperkt blijft. Henry voorziet de kinderen van brood en drinken en als dat gedaan is dan kom ik op de hoek kijken en trekt Henry zich terug. Ieder in zijn eigen kracht, de rust voor het ontbijt van Henry en de aanjaagmodus van mij om de activiteiten te ondernemen. Deze ochtend werkt dat weer uitstekend en om 8.15 uur staan we op het schoolplein, heel relaxed en zonder stress. Puck blijft buiten wachten, ik loop met Teun mee naar zijn klas en als laatste met Guus. Ik wandel naar mijn auto en ga naar huis. Ik moet om half 10 bij de huisarts zijn. Ik ga lekker op de fiets met dit prachtige weer. Mijn eigen huisarts is 14 oktober bevallen van dochter Bente, dus dokter Marshall roept me binnen. Ze voelt aan mijn opgezette klier in mijn hals en gezien mijn historie belt ze samen met mij het Elkerliek ziekenhuis voor een echo. De dokter denkt dat het niets allarmerends is, maar een echo geeft zekerheid. Ik voel me er goed bij, gewoon onderzoeken en uitsluiten, ik weet als geen ander dat dat de enige wijze is die gemoedsrust geeft. Ik kan al om 14.30 uur terecht. Ik besluit dat ik Puck en Teun dan gewoon even meeneem. Guus heeft vanmiddag een cupcake-bakmiddag in het Catherina Ziekenhuis. Puck en Teun kunnen er niet aan deelnemen omdat Puck naar cursus moet en Teun naar hockeytraining. Ik zal straks nog maar eens heel goed checken of Guus zich realiseert dat hij alleen bij deze activiteit is en niet met zijn broer en zus. Ik heb lekkere broodjes en die smeer ik alvast, zodat we die op onze weg naar Eindhoven lekker kunnen opeten. Ook heb ik alvast de traktaties voor Guus bedacht, een eierkoek die ik versier met marsepein en een vlaggetje erin. Niets bijzonders, maar dat kunnen we zondagavond wel samen maken en dat is toch het leukst om het samen met de bijna jarige zelf te doen. Guus kijkt enorm uit naar zijn verjaardag, hij kijkt vooral uit naar de kadootjes, want daar gaat het toch om als je 5 wordt! 

Eenmaal op school blijkt dat Teun, samen met Nick, bij Bruno wil spelen. Puck wil met Nadine spelen. Eerst regelen we het spelen met Nadine. Gezien mijn middagprogramma kunnen de meiden samen spelen maar niet bij ons. Het kan bij Nadine, maar dan zit ik nog even in de knoop met de cursus van Puck die om half 4 begint. Johan wil Puck er naar toe brengen en dat geeft mij rust als ik in het ziekenhuis zit en het loopt uit. Teun kan bij Bruno spelen samen met Nick en ik breng zijn hockeykleding er al naar toe. Teun zal dan met Bruno en Nick naar hockey gaan en ik haal ze op. Guus en ik gaan samen naar Eindhoven, naar de kindermiddag van het Catharina Ziekenhuis. Guus en ik eten de broodjes die ik gemaakt heb en we hebben het heel gezellig in de auto. We zijn klokslag half 2 in Eindhoven en samen gaan we naar binnen. Guus is ontzettend verlegen en samen met mij maken we contact met een ander jongetje van Guus zijn leeftijd, Tim. Ik vertrek rond de klok van 2 uur en ben weer op tijd in Helmond voor mijn ziekenhuisbezoek. Ik loop er naar toe en ik ben er totaal niet zenuwachtig voor, ik kan me niet voorstellen dat er iets kwaadaardigs zit. Het duurt even, maar dat is vaak vind ik in een ziekenhuis, voordat ik aan de beurt ben. Ik mag op een bed liggen en de arts maakt een echo van mijn hals. Ik vind in eerste instantie dat de arts nogal bot is. Hij zegt me leg je hoofd eens recht en als ik dat doe, dan zegt hij dat is niet recht. De wijze waarop irriteert me en ik zeg hem dat ik het idee heb dat ik recht lig. Dan moet ik gaan zitten en wederom wordt mijn hele hals gemeten en gecheckt en volgt de diagnose. Ik ben officieel scheef, exact 0,7 cm scheef. Doordat mijn wervels scheef zijn en door veroudering- die dankzij de tamoxifen versneld gaat - wordt deze scheefheid erger en kunnen er klachten ontstaan. Bij mij is het botvlies geirriteerd. Overdreven gezegd steekt mijn bot enigzins uit en dat is wat ik merk. Doordat ik het op merk ga ik er aan voelen en daardoor irriteert het botvlies weer. Gevolg: pijn en een bult ter grote van een kippenei. Het weefsel en de klieren zien er fris en fruitig uit. Ik ben blij met deze uitleg en met dit verhaal. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook niet echt verontrust voelde. Als ik in de kleedkamer voor de spiegel sta probeer ik te ontdekken hoe scheef ik dan ben, maar ik zie het toch niet echt. Als ik naar huis loop heb ik een binnenpretje. Ouderdom komt met gebreken, nou die ouderdom bij mij die zet wel snel in, naast de overgang nu ook al scheefheid, wellicht volgt in rap tempo het inkrimpen. Ik zie me zelf al lopen, krom, klein, scheef en genietend van de herfstbladeren die onder mijn voeten knisperen. Er is niets mis met ouder worden en die gebreken, ach die neem ik op de koop toe. Het is inmiddels half 4 ik ga naar huis en nog even naar de apotheek op de fiets. Even genieten van het prachtige weer en meteen nuttig bezig zijn om mijn medicijn op te halen. Ik zal blij zijn als het avond is en ik lekker kan gaan liggen, want moe dat ben ik!