maandag 8 oktober 2012

Vandaag begint mooi. Ik breng de kinderen naar school en ga daarna lekker in bad. Ik ga vandaag lunchen met de diva's van Veronica en ik heb er echt zin in. Ik vertrek op tijd, zodat ik nog een aantal mensen kan verrassen met een bezoekje. Als ik aankom en ik loop vanuit de parkeergarage naar binnen is het alsof ik nooit ben weggeweest. Mijn kamer heet zelfs nog Hanneke's kamer en ziet er nog vrijwel hetzelfde uit, echter doet de kamer nu dienst als bespreekkamer. Het voelt zo goed om er weer te zijn. Om 13 uur vertrekken we naar het theehuis en daar genieten we met 7 dames van een heerlijke lunch. Zaaaaaalig. Daarna weer terug naar Veronica en ik blijf nog even hangen, als vanouds in de bar alsof de tijd heeft stilgestaan. Ik vertrek nog redelijk op tijd en een dubbel gevoel maakt zich in de auto meester van me. Verleden en heden ontmoeten elkaar weer, maar de setting is zo veranderd en dat is confronterend. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen besef ik me. Eigenlijk voelt mijn bezoek als een bezoek waarvan ik nu al weet dat het een historisch moment zal worden. Over 8 maanden zal de verhuizing van de Olympia naar Hoofddorp en Amsterdam een feit zijn en zal ook mijn oude kamer definitief verdwijnen. De herinneringen zullen voor eeuwig blijven bestaan dat is een feit en wat een mooie herinneringen zijn dat. Lachen, gieren en brullen, dat is de beste samenvatting van vele mooie werkjaren bij dit prachtige bedrijf. Natuurlijk verdwijnt Veronica niet, maar het verdwijnt wel in de vorm zoals het in mijn geheugen staat. Ooit vroeg iemand mij 'wat is dat nou dat Veronica-gevoel?' Dat gevoel is niet met woorden te omschrijven, je moet er gewerkt hebben om te begrijpen wat dat is en iedereen die er werkt en gewerkt heeft weet dan wat ik bedoel. Op de weg naar huis galmt de muziek door mijn auto en de tranen rollen over mijn wangen. Geen tranen van verdriet, maar tranen van dankbaarheid, dankbaar voor deze machtig mooie dag, waar prachtig mooie en lieve mensen de dag bijzonder mooi ingekleurd hebben. Ik rijd op mijn gemakkie naar huis en daar zitten mijn 3 musketiers op de bank en als ik binnenkom hoor ik 'hoi mam'! in koor. Mijn hart maakt een sprongetje en ik ben blij mijn lieverdjes zo te zien zitten. Ik kijk naar hen en ik loop op hen af om ze een dikke knuffel te geven. Puck ziet de roze schoenen die ik van Hester heb en is razendenthousiast en hoopt dat haar voeten heel snel zullen groeien. Mijn lach gaat van oor tot oor. Ik kan niet wachten tot Puck groot genoeg is om te paraderen in deze bordeelsluipertjes. Dit was een bijzonder mooie dag en ik heb genoten en eigenlijk is dat waar het leven om gaat, genieten van de mooie dingen die op je pad komen en je realiseren dat je altijd zelf kunt kiezen wat je er mee doet. Morgen zal een bijzondere dag zijn, dan zou papa 73 jaar zijn geworden. Ik denk aan de verjaardagsfeesten van vroeger en zie mijn vader als gangmaker voor me. 'We pakken er nog 1000' riep hij dan en er werd gelachen en gefeest. Morgen is het feest in de hemel, dat kan niet anders en dat feest van daar zal zijn weerslag hier bij ons hebben. Morgen wordt een mooie dag.