vrijdag 5 oktober 2012

Vandaag ben ik vroeg uit de veren. Ik douche me meteen en ga naar beneden. De kinderen zijn niet vooruit te branden en willen niets. Het is dan ook een strijd om hen in staat van paraatheid te brengen voor school. Teun en Guus hebben een spel om elkaar te blijven slaan en dan resulteert uiteindelijk in dikke tranen. Ik vraag me af of wij het enige gezin zijn in Nederland dat in de ochtend uitblinkt in het produceren van het aantal decibel. Zijn het overigens niet de kinderen, dan is het onze frustratie die ook aardig wat decibel kan produceren. Toch lukt het ons elke dag weer om in aardige rust thuis te vertrekken en de school binnen te treden. Ik vind dat elke ochtend weer een prestatie op zich. Als de kinderen allemaal in hun klas zijn beland, loop ik terug naar de auto en klets nog gezellig wat na. Ik heb tegenwoordig immers alle tijd. Als ik de auto instap dan bedenk ik me dat ik eigenlijk best veel last heb van mijn overgangsverschijnselen. Ik zweet en ik damp en ik voel me nou niet bepaald de meest vrolijke vrouw op aarde. Gelukkig ga ik deze ochtend wat leuks doen, waardoor ik afleiding heb om niet in mijn misère te verzanden. Samen met Annelies, de buurvrouw, gaan we naar de Intratuin in Nuenen om onze voordeuren een leuk herfstthema te geven. We nemen alle tijd en genieten van de cappucino. We hebben zelfs paddestoelen meegenomen en ik ben helemaal in mijn nopjes. Vanmiddag kunnen de kinderen ons helpen het allemaal neer te zetten en uit te stallen. Ik ga door naar school om de kinderen op te halen. Sanja komt met Puck samen bij ons spelen en Teun gaat bij Max spelen. Guus is vanmiddag de enige jongen in huis. We eten tosti's en dan gaan de meiden lekker spelen. Annelies maakt de bakken mooi in orde en Guus en ik vegen de zandresten weg. Als alles aan de kant is wil Guus bij het spel van de meiden aansluiten, maar dat zorgt helaas voor veel ellende. De meiden willen het niet en wederom vliegen de decibellen door het huis. Ik ben niet meer te genieten en merk dat ik alles wat in me zit eruit moet persen om niet uit de bocht te vliegen. Het kost me veel energie. Ik besluit even met de stofzuiger door huis te vliegen en dan komt mama op bezoek. Het zweet gutst wederom van mijn hoofd en ik vraag me serieus af hoeveel zweet ik per dag kan produceren, de druppels hangen aan mijn neus en ik voel het in straaltjes van mijn rug aflopen. Mama en ik gaan koffiedrinken en dat zorgt even voor rust, maar alleen rust van het lichaam, want in het hoofd blijft de onrust zegevieren. De dames komen beneden een spelletje spelen en wederom wil Guus aansluiten. Puck kiest een spel uit dat helaas te hoog gegrepen is voor Guus en ik voel dat ik even niet in staat ben om actief deel te nemen aan het spel. Mama neemt het van me over en leest de kaartjes voor en ik kijk toe en probeer mijn irritatie innerlijk te bevechten. Het spel is geen succes en snel wordt overgegaan op een ander spel en dat lukt beter. De meiden gaan met Playmobil spelen als het wederom door Guus escaleert. Mijn moeder tipt me om Guus gewoon even voor de TV te zetten, dat schept rust. Het is tegen mijn principes, maar als Guus voor de TV zit is het ineens de rust zelve en in huis is ook ineens rust. Mama gaat naar huis en ik heb nog steeds last van onrust en besluit de kast eens goed op te ruimen. Natuurlijk begin ik vol goede moed, maar helaas strandt het geheel doordat ik me er niet meer toe kan zetten. Sanja wordt opgehaald en tegelijkertijd wordt Teun thuisgebracht. Florine en Emma komen dan nog even met Puck spelen en Nick met Teun. Het huis is ontploft en ik weet even niet waar ik moet beginnen, ik ben volledig van slag. Ik ga er bij zitten en dan komt Henry thuis. Hij heeft de kinderen patat beloofd, dus wet eten patat. Als we aan tafel zitten en er gebeurt weer iets, dan is dat voor mij de druppel en ik barst in tranen uit. Dikke tranen van vermoeidheid, van frustratie en van de totale onrust die in me zit. Het is me allemaal teveel geworden en ik haat dat gevoel van totale controleverlies. Na het eten kan ik me hervatten, de kasten worden ingeruimd, de kinderen ruimen hun kamers op en er is weer rust. Ik ga vanavond niet meer doen dan op de bank zitten. Ik realiseer me maar weer eens al te goed dat ik moeite blijf hebben met het feit dat mijn belastbaarheid beperkt is. Ik verlang zoveel van mezelf. Ik blijf de lat hoog leggen en waarom? Ik doe mezelf daar op zijn minst een plezier mee. Ik wil zo graag het maximale uit de dag zien te persen en dat is op dagen als vandaag gewoon teveel. Ik kom mezelf dan weer eens tegen in het kwadraat, want ik ben dan op zijn minst een leuke en gezellige moeder en dat verwijt ik mezelf dan ook weer. Ik vertel de kinderen mijn gevoel en dat ik het niet leuk vind me zo te voelen en vervolgens mogen ze van ons wat langer opblijven. Ze mogen nog wat gamen en TV kijken en zij zijn de gelukkigste kinderen op aarde. Ik kan zoveel van hen leren. Helaas heb ik niet dezelfde frequentie vandaag en mijn geluk is door mijn innerlijke onrust nog even ver te zoeken. Vanavond TVOH kijken op de bank en proberen mijn geest weer tot bedaren te krijgen. Ik weet donders goed waarom ik me zo voel. Ik heb gisteren het programma 'Over mijn lijk' gekeken en het laat me niet los. Het is de voeding van mijn innerlijke onrust en het overheerst mijn gedachten. Wat moet en wil ik nog allemaal met mijn leven doen? Ik wil nog zoveel en ik wil het het liefst allemaal tegelijk doen, omdat ik bang ben dat ik de tijd niet meer heb als de ziekte zich opnieuw in al zijn heftigheid manifesteert. Ik moet leren leven met mijn angst, mijn angst dat het mis kan gaan en vandaag is zo'n dag dat mijn innerlijke angst intens voelbaar is. Ik wil mijn kinderen begeleiden in hun weg naar volwassenheid, ik wil bij hun diplomauitreiking aanwezig zijn, ik wil nog zoveel en zal mijn wens der gedachte ooit realiteit worden? Wie het weet zal het zeggen, maar voor nu een pas terug op de plaats. Het leven voor mij is het hier en nu, het daar is te onbestemd en te ver weg. Pluk de dag, is dan ook niet voor niets mijn credo. Ik pluk de dag en zal alle dagen die volgen blijven plukken en stukje bij beetje zal dat bijdragen in het feit dat ik verder vooruit durf te blikken en zekerder de toekomst durf in te gaan. Nu is dat nog even niet, de onzekerheid en bijbehorende angst heeft vandaag mijn gedachten gedomineerd. Laat de rust deze angst tot bedaren brengen en laat ik morgen gewoon de dag weer plukken. Carpe Diem!