Prognose

Stadium	Overlevingspercentage
0	100%
I	100%
IIA	92%
IIB	81%
IIIA	67%
IIIB	54%
IV	20%

Dit percentage geeft aan hoeveel patienten op 100 nog in leven zijn 5 jaar na het stellen van de diagnose.


Overspoeld door mijn angst op vrijdag ga ik weer eens op zoek naar zekerheden. Helaas zijn er geen zekerheden te geven. Als ik naar de prognose kijk die voor me is gemaakt, dan kan ik alleen maar opmerken dat ik er beter uitgekomen ben dan wat de tabel laat zien en dat heeft alles te maken met de hormoontherapie waar ik de komende 5 jaar aan vastzit. Met deze therapie wordt mijn overlevingspercentage (stadium IIIa) is verhoogd met 13%.  Je hoort me niet klagen, maar toch is er die niet te concretiseren angst, die ik zo graag tastbaar wil maken om het gevoel te hebben dat ik het kan beheersen. Een mission impossible. Er is nog volop discussie gaande over de Tamoxifen op de lange termijn. Ik heb gelezen dat na 2 jaar Tamoxifen het lichaam nog weinig doet met de stof Tamoxifen. Of dat dan ook zo is? Wie het weet zal het zeggen. Daarbij is er een hogere kans op de ontwikkeling van baarmoederkanker door gebruik van Tamoxifen. Toch lees je ook weer dat die kans zo minimaal is en niet afweegt tegen de voordelen die de Tamoxifen biedt ter voorkoming van celwoekeringen. Ten tijden van angst kun je het voor jezelf niet concretiseren, controleerbaar maken en beheersen. Je moet even meegaan in de angst, weten dat het er is en vervolgens vertrouwen hebben in de resultaten van het traject dat achter je ligt. En dat is moeilijk, wederom leren vertrouwen op een lichaam dat al eens bewezen heeft tekort te schieten. Het leren leven met angst is het leren benoemen van je angst, het hardop uitspreken en bespreekbaar maken en vervolgens weer terugkeren in het hier en nu. Want het gaat nu aardig goed, we hebben de situatie aardig onder controle en we mogen alle tijd voor het herstel nemen. Dus genieten van de mooie dingen, want leven met angst is niet intens en echt kunnen leven, dat is leven in een wereld waar je niet echt onderdeel van uitmaakt. Ik wil onderdeel uitmaken van de wereld om me heen, genieten van het hier en nu en mijn reeële angsten wil ik kunnen omarmen, omdat ze onderdeel van mijn leven zijn geworden. Het hoort bij mij en daardoor zal ik de ene keer lekkerder in mijn vel zitten dan de andere keer. Ik leef, ik leef nu en dat realiseer ik me elke dag. Dicht bij mezelf, dicht bij mijn gevoel en respect hebbend voor mijn grenzen. Dat is de verandering die zich van mij meester heeft gemaakt. Laat ik me daar ten tijden van mijn angst op concentreren, dan komt de rest vanzelf wel.....