donderdag 25 oktober 2012

Gisterenavond was ik heel moe. Ik ben als een blok in slaap gevallen en heerlijk geslapen. Onbewust toch een hoop spanning beleefd met het ziekenhuisbezoek. Ik voelde het niet als spanning, maar gisterenavond zei Teun bij thuiskomst: 'mama waarom heb je mijn hockeystick en bal niet meegegeven?' Tja, hockeykleding had ik gebracht, maar dat je hockey speelt met een stick en dat je die zelf mee moet nemen, was me even in alle consternatie ontschoten. Guus was zo trots als een pauw. Zijn kindermiddag in het Catharina ziekenhuis was een daverend succes. Hij heeft snoepjes met de laparoscoop uit een doos 'geopereerd' en natuurlijk heeft hij cupcakes versierd en er vóór thuiskomst al 2 zelf opgegeten! De drie die over zijn zijn voor Teun en Puck voor na het eten en hij heeft er één heel chique voor mij ingepakt. Ook Puck heeft een geweldige middag gehad. Ze leert me duimworstelen en ze leert me hoe je stevig kunt staan, want dat heeft ze vanmiddag zelf geleerd. Onze 3 musketiers zijn volledig tevreden, dus wij ook. Na het eten doe ik ze gezellig in bad en daarna nog even gezellig voor de TV onder het dekentje. Henry brengt ze naar bed en ik lig lekker op de bank en uiteindelijk heeft mijn vermoeidheid me een heerlijke slaap opgeleverd. Ik ben uitgerust als ik wakker word en ik heb echt zin in de dag. Ik breng de kinderen naar school en daarna stap ik op de fiets om naar Veghel te gaan. Ik fiets de touristische route en dit is een lang gekoesterde wens. Als sinds ik bij Sligro werk had ik het plan om 1 keer per week op de fiets naar het werk te gaan. Gewoon omdat het zo'n prachtige route is. Echter heb ik me er nooit tijd voor gegund. Nu gun ik mezelf die tijd en het is zo geweldig. Op de heen weg lijkt het alsof ik heel even vakantie heb. Het fietsen ontspant en de omgeving is zo prachtig, het doet me goed. Ik doe armbewegingen en die worden luid toeterend en begroetend beantwoord. Het zal er ook wel bizar uitgezien hebben. Als ik aankom voel ik me fris en fruitig. Ik hoor dat mijn kaarsen niet voor niets gebrand hebben, want de situatie waar ik voor heb gebrand is constant en dat was belangrijk. Ik ga de afdeling op en ik ben weer blij dat ik er ben. Ik praat met mijn collega's en ik hoor dat collega Susan ons zal gaan verlaten. Het zal pas in januari gebeuren. Ik vind het jammer dat ze gaat, maar ze gaat een mooie uitdaging elders tegemoet en daar gaat zij haar tandjes wel inzetten. We kletsen en ik leg mijn oor te luister, ik zoek naar dingen die ik kan doen. Ik probeer met Wilco in contact te komen vandaag, maar dat wil niet lukken. Wel neem ik het competentieraamwerk mee naar huis, zodat ik me daar eens over kan gaan buigen. Nelly heeft het al voor me uitgeprint en klaargelegd. Dit voelt goed. Ik besluit nog lekker te lunchen met mijn collega's en dan ga ik weer op weg naar huis. Wederom een geweldige fietstocht en ik heb me toch een lol onderweg als in mijn oor Peter Tosh en Mick Jagger galmt met 'don't look back' en ik zing (onbewust) luidkeels mee 'we're gonna leave all our troubles behind' en hoe waar is die uitspraak. Niet terugblikken, maar vooruitkijken! Alle ellende van de afgelopen maanden ligt achter me en al het mooie ligt in de tijd die komen gaat. Op het moment ik Mariahout infiets is alles in evenwicht, het uitzicht, de muziek, de beweging, het ritme en het voelt verfrissend.

Het leven is toch prachtig. Ik fiets voorbij kasteel Croy en ook hier geniet ik van de pracht en praal en ik bedenk hoe mooi alles is. Ik fiets met mijn muziek ook nog eens in een geweldig tempo.

Het kasteel van de Draak oftewel kasteel Croy, het is toch een plaatje!

In een uur en 5 minuten ben ik thuis en zit ik aan een kop heerlijke thee! Ik rust even lekker uit en dan ga ik naar school, om mijn 3 musketiers op te halen. Ook Nick komt met ons mee. De dierenkaart rage is in volle gang en na de ranja met chips worden er weer volop kaartjes geruild. Iedereen hier in de buurt loopt met stapels kaarten rond en ondanks dat ik niet bij de AH mijn boodschappen doe, hebben ook onze kinderen stapels kaarten. Het is mij een groot raadsel en ik weet dat ook deze rage weer over zal vliegen, maar het houdt hen nu erg bezig. Vandaag is een heerlijke dag en ik geniet dan ook met volle teugen!

Opeens voel ik een kriebel in mijn nek, ik ga er met mijn hand naar toe en dan voel ik de steek. Er zit een wesp in mijn hals en die prikt me venijnig. Ik heb de wesp in mijn handen en die heeft mij denk ik met zijn laatste kracht gepijnigd. Ik denk waarom prikt hij me nou rechts, daar heb ik geen lymfeknopen om het op te lossen. Ik loop naar zuster Monique :)) en natuurlijk weet zij raad met deze situatie met de wespenpen probeert ze het uit te zuigen, voor de zekerheid zuigt ze ook zelf even. Het lijkt wel een scene uit de vijftig tintenreeks. Ik heb lol, een grote zuigvlek zal het gevolg zijn. Ik hoop dat ik niet op ga zwellen, de tijd zal het leren en ik zal het in de gaten moeten houden. Het voelt in ieder geval niet prettig en ik snap nu het gekrijs van kinderen als ze gestoken worden. Dat zo'n klein insect zo'n venijnig pijntje kan veroorzaken, het is een wonder der natuur!