vrijdag 12 oktober 2012

De laatste dag voor de herstvakantie en dan hebben de kinderen een week vakantie. Deze ochtend denken we dat we al vakantie hebben. Ik heb mijn wekker gezet, want dat is tegenwoordig pure noodzaak, maar er is iets misgegaan en we worden pas om half 8 wakker. Geen paniek, maar wel haast. Henry vliegt uit zijn bed en dat geeft mij tijd om in mijn kleren te stappen. Hoe dan ook, we redden het deze ochtend zelfs zonder extra decibellen. En zo hebben wij ook weer geleerd dat haastige spoed zelden goed is en dat we samen ons heel goed hebben geprofileerd in de ochtendspits. Reden genoeg om de dag trots te beginnen. Ik breng de kinderen naar school en als de bel gaat zijn we 10 meter van de schoolingang verwijderd, knappe prestatie. Alle kinderen zijn keurig op tijd binnen. Als ik naar buiten loop, zie ik nog allerlei auto's op de zoen en zoefstrook hun kinderen uitlaten, zie ik nog heel veel ouders rennen en ook kinderen. Dat ochtendritueel zal in vele huizen niet zonder slag of stoot gaan denk ik dan maar weer en deze gedachte sterkt me. Wij ouders hebben allemaal dezelfde problemen, alleen ze zijn niet altijd zichtbaar of worden niet besproken omdat we het niet tonen. Denken we niet altijd fris, fruitig en vrolijke ouders te zien op school? Ja dat denken we, want onder die maskers zit net zo goed de haast, de frustratie, de moeheid en de irritatie. Onze kinderen daarentegen hebben nog geen maskers en zijn nog zo mooi puur. Zij tonen in al hun openheid hun gevoel, ze tonen tranen, woede, blijdschap, vrolijkheid en nog veel meer. Al die emoties kunnen in één ochtend de revue passeren. Wij proberen het allemaal in de (waarvan wij denken dat het) goede banen te leiden, dus soms remmen we een vrolijkheid af, omdat er geen tijd is voor vrolijkheid, want er moet naar school gegaan worden. Al die puurheid aan emoties en al die onbevangenheid die gaat eigenlijk met de tijd verloren en wij wij dragen daar aardig aan bij. Verloren omdat wij gevangen zitten in een systeem waar wij zelf zo vol overtuiging voor gekozen hebben. En in dat systeem gaat alles op vastgestelde tijden, want we moeten om 8 uur op het werk zijn, we moeten werken tot minimaal 5 uur, we moeten...... We moeten zoveel van onszelf, de vraag die ik me nu steeds meer stel is wat dat MOETEN dan uiteindelijk oplevert. Soms levert het moeten heel veel op en soms levert ons moeten louter frustratie op. Ik zit nu in een fase waarin ik alle tijd heb om mijn leven opnieuw invulling te geven. Invulling in wat ik nog kan, wat ik nog wil en waarvan ik vind dat het moet, want ik kan ook nadenken over wat het uiteindelijk op zal leveren. Ik ben dus een ontzettende bofferd, ik zeg dan ook niet voor niets dat mijn leven altijd anders zal zijn, maar wel enorm verrijkt met inzicht. Mijn auto staat vandaag bij de garage, ik heb een leenauto, ik ga maar eens met de leenauto op stap. Ik heb mijn dubbele date weer gereduceerd tot 1 date vandaag en dat is precies genoeg. Ik zou toch eens goed willen ontdekken hoe ik dubbele afspraken in mijn iphone kan zien te voorkomen. Ik weet dat ik het in het overzicht van de agenda kan zien, maar bij de invoer krijg je geen melding van overlap, dus bij mij gaat er nog wel eens wat mis en deze week al weer 2 keer. Gelukkig los ik het ook weer op, maar het is wel enorm suf. Ik ga deze dag omarmen en ik ga op zoek naar een hometrainer, want om mijn doel te halen zal er veel getraind moeten worden en gezien het weer zal dat niet altijd buiten mogelijk zijn. CARPE DIEM!

Na een gezellig ochtendje bij Yvonne ga ik door naar school om de kinderen op te halen. Nadine gaat met ons mee en we eten gezellig samen. Daarna gaan de meiden spelen en gaat Guus beneden spelen met trein Thomas. Teun is naar Nick vertrokken. Er wordt een hoop gelachen boven en dan staan ineens de 2 meisjes voor me: 'mogen we een snoepje?' is de vraag. Helaas geldt hier in huis de regel kindjes die vragen worden overgeslagen, dus nu krijgen ze even niets. Ik wacht een uurtje en dan roep ik de meiden voor wat ranja en zoute popcorn. Ze gaan weer lekker verder spelen. Guus weet even niet wat hij nog meer kan doen, ruimt trein Thomas op en gaat eens nadenken wat hij nog meer kan doen. Het is een lekker rustige vrijdagmiddag. In de namiddag starten we met de vrijdagmiddagborrel en vanavond is er kabeljauw, inktvisringen, salade en natuurlijk frietjes. De kinderen vinden dit het lekkerste eten ooit... Een kinderhand is gauw gevuld :)