woensdag 10 oktober 2012

Vandaag is een studiedag. De kinderen zijn vrij, dus de ochtend gaat heel rustig. Moet je de kinderen normaal gesproken wakker maken, nu zijn ze allemaal voor 7 uur wakker. Ik baal een beetje, maar gelukkig kunnen ze zichzelf goed vermaken. Henry gaat vroeg naar het werk en ik besluit om pas kwart over 8 mijn bed uit te stappen. Als ik beneden kom zit Puck Mega Mindy te kijken en spelen Teun en Guus met hun gogo's. Ik maak het ontbijt en daar zitten we dan nog in pyjama. Puck mag vandaag naar Irrland. Nadine wordt 7 jaar vandaag en gaat met een aantal vriendinnen haar verjaardag daar vieren. Puck heeft er zin in en ik heb makkelijke kleding voor haar meegenomen, zodat ze lekker kan ravotten. De jongens en ik hebben nog geen plan voor de dag, maar als het weer zo blijft als nu, gaan we lekker de buitenlucht in. Puck kan vandaag niet naar cursus, ze belt zelf op om te vertellen dat ze een feestje heeft en niet kan komen. Judith neemt niet op en ze spreekt de voicemail in. Dit is heel knap van onze Puck en ik zie haar groeien als ik het tegen haar zeg dat ik het zo knap vind dat ze dit helemaal zelf doet. Ze zit te popelen om te vertrekken. Haar tas en jas zijn al aan en het is wachten tot ze wordt opgehaald. Wat zal ze vandaag een plezier gaan beleven en wat zal ze moe zijn vanavond. Teun zit aandachtig in zijn Bart Smit boek te kijken en hij heeft een pen in de hand om alles wat hij mooi vindt aan te kruisen. Hij kan hier echt heel lang zoet mee zijn. Guus vindt het nog heerlijk om naar de Teletubbies te kijken, hij ligt onder een dekentje en geniet van de beelden. Ik ga vandaag eerst wat rommelen in huis, een beetje was wegwerken en misschien een strijkje doen met links, want mijn rechterarm voelt te zwaar aan. En ik ga bellen met de oedeemtherapeute, met de huisarts, met de dame die me begeleid kan trainen voor de beklimming van de Alpe d'HuZes, tenminste ik hoop dat ze dat gaat zeggen. Ook zal ik een afspraak maken met New Grace voor mijn definitieve prothese. Ik heb weer genoeg taakjes voor vandaag. En tussen de taakjes door erop uit met de kinderen, een herfstwandeling, lijkt me zalig. Deze dag gaan we plukken, CARPE DIEM!

De kinderen spelen lekker binnen en buiten en mama en Frits komen op bezoek. Ze komen gezellig even een kopje koffie drinken. Als ze weg zijn gaan we boterhammetjes eten en daarna spelen de jongens boven op hun kamer. We gaan samen nog het hokje van Pim schoonmaken en van een herfstwandeling willen ze niets weten. Ze spelen in de tuin en af en toe huilt er een omdat het net jonge welpjes zijn. Ze springen op elkaar, rennen achter elkaar aan en hebben dan weer schik en dan weer verdriet. Pim staat op het gras en hij is niet altijd even blij met de jongens. Hij wordt bekogeld met kastanjes en dat kan echt niet, dus ik vertel hen hoe vervelend dat voor Pim is. Ze kijken me ondeugend aan en als ze denken dat ik het niet zie, proberen ze weer wat uit. Ik wandel naar buiten en dan zegt Teun: Hoe kan dat dat jij altijd alles ziet? En ik vertel hem dat alle mama's in Nederland verborgen ogen hebben en dus alles kunnen zien. Er wordt hard gelachen en ik lach mee, want het mooie is dat ze het toch een beetje geloven. Teun gaat om half vijf naar hockey training en Puck zal rond half 7 weer thuis zijn.

Ik heb contact gehad met Nimia van 2 climb 2 raise. Zij gaan ook de Alpe d'Huez beklimmen, verbonden met Alpe d'Huzes, maar dan voor patiënten of ex-patiënten. Een medisch team is nu al met de voorbereiding gestart en het mooie is dat je met tandems naar boven gaat en de teams worden zorgvuldig bij elkaar gezocht. Een tandem wil niet zeggen dat het vanzelf gaat, je moet er samen heel hard voor trappen, het verbroedert, het verbindt en samen strijd je. Ik vind die gedachte zo mooi, als patient weet je wat het is om alleen te strijden en nu doe je het met elkaar, want samen ben je sterk en samen zijn wij sterk om zoveel in te zamelen om uiteindelijk kanker een veel beter beheersbare ziekte te maken. Ik spreek af dat we over een week een intake houden en als alles meezit dan ben ik in juni dus een week volop in de weer met dit project en vanaf heden zal de training beginnen, want het moet wel haalbaar zijn. Voor de groep 2 climb 2 raise gelden bijzondere afspraken, omdat het kan zijn dat er dus iemand tussenuit valt. Ik heb hier echt zin in en kijk uit naar het met elkaar trainen, het met elkaar delen en het met elkaar sterk zijn om dit doel te realiseren. Zoals Nimia zegt het is meer dan de berg opfietsen, het is ook verwerken en vooral de ziekte een plekje geven en trots leren zijn op je nieuwe lichaam en dat lichaam vertrouwen. 2 climb 2 raise geeft je nieuwe familieleden cadeau, allemaal familieleden die je niet via een stamboom verkrijgt, maar die je krijgt door de gezamenlijke deler van je eigen ziekte. Deze verbroedering zal garant staan voor een blijvende en diepe band. Als ik dit typ schiet ik gewoon vol van emotie, want hoe mooi is deze gedachte die ook nog eens realiteit kan worden binnen een afzienbare tijd? En hoe bijzonder is het om het zo te kunnen doen? Het streven was dat ik met Nicole samen zou doen, maar ik moet realistisch zijn. Mijn zuurstofniveau na inspanning moet nog van ver komen en zonder medische begeleiding breek ik meer af dan dat ik opbouw. Mijn doel moet realistisch zijn, want anders help ik uiteindelijk helemaal niemand. Mijn doel is 2-ledig, mijn eigen strijd trap na trap achter me laten en trap na trap nog een keer afzien om al die anderen te helpen met het geld dat je al fietsend inzamelt. Geld dat kan worden ingezet voor nog meer onderzoek om de ziekte tijdig de das te kunnen omdoen. In feite wil je zovelen leed besparen, want de strijd die je levert ten tijde van chemo, ten tijde van de operatie en andere therapieën, die gun je niemand. Ik weet al precies voor wie ik nog meer de berg opga. Ik doe het voor mezelf en ik doe het voor mijn lotgenoten die ik tijdens mijn ziekte heb leren kennen, Rozeta, Barbara en Monique en vooral voor Sandra, voor haar zal ik een kaars branden die haar de moed en de kracht zal geven te blijven strijden. En mijn vader zal vanuit de hemel kracht sturen. Bob zal met Nicole meelopen en zal zijn gulle lach tijdens de rit aan me schenken voor kracht. Ik ga voor dit doel en dit doel zal bloed, zweet en tranen gaan kosten, zeer gewaardeerd bloed, zweet en tranen, SAMEN STERK! Als het me lukt zal dat ook symbool zijn voor mijn verrijkte en vernieuwde leven, waarbij ik echt anders tegen het leven ben aan gaan kijken. Ik kijk uit naar mijn ultieme doel en ik voel me goed, ik wil een survivor zijn, een hele echte, ik wil dat woord blijft zo machtig!